Moederdag nadert. Ik mijmer een beetje over deze dag. Niet zozeer over mijn Moederdag dit jaar, die ongetwijfeld heel anders wordt dan vorige jaren vanwege mijn veranderde thuissituatie. Het belangrijkste is gebleven en dat zijn mijn kindjes. Nee: ik denk aan alle vriendinnen om me heen die ook moeder zijn. Allemaal op hun eigen manier.

Bijna al mijn vriendinnen zijn moeder. Ze zijn helaas niet allemaal vanzelf zwanger geraakt. Doordat een vriendin er erg open over was, heb ik geleerd hoe oneerlijk en moeilijk de weg dan kan zijn. Ik heb een vriendin die er bewust voor heeft gekozen het alleen te doen. Ik heb vriendinnen die graag nog een kindje willen, maar dat niet kunnen om financiële redenen of om gezondheidsredenen. Ik heb vriendinnen die een kindje moeten missen omdat de natuur heeft besloten dat het niet zo mocht zijn en ik heb vriendinnen die zelf de moedige keuze hebben gemaakt de zwangerschap te beëindigen, om welke reden dan ook. Ik heb vriendinnen met een patchwork-gezin en ik heb vriendinnen die het plaatje hebben dat ze altijd in hun hoofd hadden en daar ook dankbaar voor zijn. Wat heb ik een respect voor al deze vrouwen, mijn vriendinnen en mede-moeders.

En nu, nu is mijn oudste vriendinnetje zwanger. En dat is zo bijzonder! Zij en ik kennen elkaar dit jaar 25 jaar. We hebben lief en leed gedeeld. Kilo’s chocolade gegeten, liters thee gedronken, we zijn verliefd geweest op dezelfde jongens, hebben tranen met tuiten gehuild en gelachen. Samen konden we zo gek zijn als een deur.  We hebben gezongen, toneel gespeeld, gedanst door winkelstraten en gewoon op plekken waar het hoort. En toen… werd ze ziek. Alle energie opeens, foetsie weg. In de medische molen gekomen waar ze van kastjes naar muren is gestuurd en erger: waar werd gezegd dat ze niks mankeerde en ze gewoon naar huis werd gestuurd. Heel frustrerend om er alleen maar naast te staan. Ze ontmoette de liefde van haar leven, ik dacht die ook te hebben gevonden, en we trouwden negen weken na elkaar.

Daarna werd ik moeder. Twee keer. Ging ik een hele nieuwe wereld in. Wat voor mij zo vanzelfsprekend was, bleek voor haar een vraagstuk. En niemand die het antwoord kon geven op belangrijke vragen. Ze hebben hun gevoel gevolgd en… zijn in verwachting.

Deze Moederdag word ik wakker gezongen door mijn kleuters. Maken ze met hulp van mijn zusje (zelf geregeld door mijn oudste kleuter!) een ontbijtje op bed. Mijn vriendin viert deze dag nog met haar buikbaby, maar volgend jaar… is ze ook écht moeder!

Ik ben Elise, 36 jaar, single mama van een jongen (6) en een meisje (5). Ik houd van delen, verbinden en verhalen vertellen. Je kunt me ook volgen op Twitter: @gewoon_elise.