Het is half 8 als ik begin deze column te schrijven.
Mijn kleine vent slaapt nog en ik neem, met slaperige dikke ogen, plaats achter de laptop om even terug te blikken naar het moment dat ik mijn zoon voor het eerst mocht vast houden. Anderhalf jaar geleden lag het, toen nog, kleine glibberige hoopje baby op mijn uitgelubberde drillerige bevallingsbuik.
Ik denk aan het gat dat ik in de lucht sprong toen hij voor het eerst zelf zijn fles vasthield. Het huppeltje wat ik maakte toen hij voor het eerst doorsliep. Het blijheiddansje toen hij zichzelf omdraaide. Die kleine vooruitgangen in het ontwikkelen van zijn motoriek, zijn in mijn ogen wonderbaarlijke mega prestatie’s!
Inmiddels loopt hij aan de hand, brabbelt hij verhalen waar Shakespear nog wat van had kunnen leren en heeft hij een bizarre obsessie ontwikkeld voor wielen, stuurtjes en alles wat ook maar een beetje op een auto lijkt, zoals het winkelwagentje van de supermarkt, die hij gisteren met een rotvaart tegen de bedrijfsleider aanreed en mama 2,5 seconde te langzaam was met haar sprint.
Soms kijk ik naar hem terwijl hij druk met zijn autootjes aan het spelen is en zucht en denk ik “Mag ik echt jou mama zijn?” Wat een wonder. Waar heb ik hem toch aan verdient.
 
Even val ik stil. Soms heb ik van die momenten waar ik me laag en nutteloos voel. Dan sla ik mezelf voor de kop omdat ik dan denk dat ik niks bereikt heb ik mijn leven. Kansloos voel ik me. Net 21 en nu al gefaald!
Maar dan zie ik een klein ventje voor me, met een ijzeren wil maar een knuffelig hartje. Mooie grote donkere ogen en een grote schattige lach, die je zicht geeft op een rij parel witte tandjes. Een echt mensen leven, verpakt in een kwetsbaar dreumes lijfje. En daar ben ik verantwoordelijk voor. Daar kan geen baan of studie tegenop. Ik ben gezegend met een klein mannetje dat mij er elk uur van de dag aan herrinnert dat het leven niet alleen nut heeft, maar ook nog ongelooflijk mooi en leuk is. Een klein ventje wat mij zoveel liefde geeft, dat ik genoeg krijg om altijd het beste uit mezelf te halen en een beter mens te willen worden voor hem.
Terwijl ik met een glimlach naar het scherm staar, word ik uit mijn roes gehaald door zacht gebrabbel. Yes, Jayden is wakker!!
Weer een dag die ik lekker kan doorbrengen met hem! We gaan lekker fietsen en een taart bakken, maar eerst een hele dikke knuffel en een goed ontbijt. Fijne dag allemaal!