Ik ben Daisy, 21 jaar en moeder van een dochter die nu een sterretje aan de hemel is.
Met een zwangerschap van 15 weken kwamen wij er achter dat wij een mooie dochter kregen, maar we kwamen er ook achter dat onze dochter een omphalocele zou hebben zonder vliesje. Dit is een open buikje. Wij hadden de keuze gekregen om haar weg te laten halen of haar een kans te geven. Op het moment dat die vrouw dat vroeg, kreeg ik zo’n vreselijke harde trap van de baby, dat ook goed te zien was via het echo-apparaat. Toen hebben wij gezegd dat wij onze dochter een kans wilden geven.

Met een zwangerschap van 36 weken en 6 dagen kwamen spontaan mijn weeën. Het was tweede kerstdag en ik moest naar het ziekenhuis. Er stond een heel team klaar voor mijn dochter zodra zij geboren zou worden. Minuten en uren gingen voorbij en eindelijk was het zover, ik mocht persen. Om 02:26 uur werd mijn dochtertje Dominique geboren op 27 december 2009. Ze werd direct bij me weggehaald en het team behandelde haar. Toen kwamen ze terug met mijn mooie dochter in de conveuse, en zag ik haar voor het eerst. Ik mocht haar eindelijk voor het eerst aanraken, haar voetjes. Ze keek me met grote ogen aan, dit is echt iets wat ik nooit zal vergeten. Ze keek me voor het eerst aan; mijn kleine meid, net nog geen half uur oud. Onze dochter werd direct geopereerd zodat zij een zak om haar ingewanden had, deze lagen buiten haar buikje.
Alles was goed gegaan! De doktoren kwamen ’s nachts naar me toe, rond een uur of 6. ‘Je dochter heeft de operatie goed doorstaan’ werd mij verteld.

De dagen gingen voorbij en het ging goed met Dominique. Ze deed zo haar best en ze was stabiel.
Wij dachten dat alles goed zou komen want onze meid deed het zo goed.
Totdat de kinderarts en de verpleging naar ons toe kwamen. Er werd ons verteld dat zij ons dochtertje niet meer konden helpen. Het vliesje dat om de ingewanden zat, was gebroken.
Mijn wereld stortte in elkaar. Ik snapte het niet, want Dominique deed het zo goed. Ze was en bleef stabiel.
We belden mijn vader om te zeggen dat hij direct naar het ziekenhuis moest komen. Dat ik zijn hulp echt nodig had. Mijn vader vroeg wat er aan de hand was en ik vertelde hem huilend: “Ze gaan de behandeling van Dominique stop zetten.”
Mijn vader is direct naar ons toe gekomen en is direct in gesprek met de kinderarts gegaan.
De kinderarts bleef bij z’n standpunt. “Wij kunnen haar niet meer helpen”, vertelde hij ook aan mijn vader.

Wij hebben vervolgens meerdere ziekenhuizen om hulp gevraagd. Zelfs een kinderziekenhuis in Californië hebben wij benaderd.
De dagen gingen voorbij en we waren aan het wachten op de dokters, maar we hoorden maar niets.
Wij hebben de dominee gevraagd of hij onze dochter zou kunnen dopen,
en dit kon. Ons dochtertje is in het ziekenhuis gedoopt, op oudejaarsdag, 31 december 2009. We kregen na de doping te horen dat zelfs het kinderziekenhuis in Californië ons niet kon helpen. Mijn dag was totaal verpest, het was geen mooi doopfeest meer, maar een ware hel geworden.

We moesten afscheid van onze dochter nemen. We hebben hier twee dagen de tijd voor gehad. We hebben met oud en nieuw bij onze dochter gezeten. Ik was zo gebroken en kapot dat ik bijna neer viel. Dus de verzorgers van mijn dochter zeiden: “Je mag nog 10 minuten met je dochter zitten, dan ga je naar boven en uitrusten.”

De volgende dag was aangebroken, alle familieleden van onze mooie meid kwamen langs om afscheid te nemen van onze mooie dochter.
Mijn vriend en ik hebben de hele dag bij onze dochter gezeten.
‘s Avonds kwam mijn zusje slapen in het Ronald mc Donald-huis. We hebben daar tot 11 uur gezeten, met z’n drieën bij Dominique, en zijn toen naar bed gegaan, De volgende ochtend werden we wakker, 2 januari 2010. Het zou een rotdag worden, vandaag zal onze dochter’s behandeling stoppen.

Wij werden wakker, hebben ons klaargemaakt en zijn naar Dominique gegaan. We hebben met haar gezeten, ze lag zo lief te slapen op onze schoot. Mijn vader zou ook bij het overlijden van Dominique zijn.
We waren met z’n vijven in het kamertje. Dominique werd bij mij in m’n armen gelegd en kreeg medicijnen in haar slangetjes. Rond 13.00 uur kreeg ze het medicijn, en werd ze van de beademing afgehaald. 13.36 uur ademde onze dochter voor het laatst; ze heeft bijna 3 kwartier zelfstandig geademend, op mama d’r schoot…
Ik kon het niet meer aan en heb Dominique aan mijn verloofde gegeven, bij haar papa, en bij haar vader klopte haar hartje voor het laatst. Ik ben toen naar beneden gegaan want het werd mij allemaal teveel. Op de gang kwam ik 2 mensen tegen die ik in het ziekenhuis heb leren kennen en waar ik mee bevriend was geraakt. Daar op de gang heb ik staan huilen in hun armen.
De vriend van ons is naar Remco gegaan en heeft even bij Remco gezeten. Ik kwam weer naar boven en toen zijn wij Dominique in orde gaan maken. We hebben haar gewassen, aangekleed en in de Maxi cosi gelegd.

Wij hebben ervoor gekozen Dominique mee naar huis te nemen. We hebben de begrafenisondernemer gebeld, en hij regelde voor ons zo’n koelplaat dat in het babybedje paste.
Onze dochter heeft tot 8 januari thuis opgebaard gelegen, en is toen begraven.
De dag na de begrafenis merkte ik echt dat ze er niet meer was, ik kon haar niet meer beet pakken als ik dit wilde.

Tot de dag van vandaag mis ik haar vreselijk erg…
Het is moeilijk om verder te gaan maar wij weten dat ons prinsesje bij de Heer in goede handen is…

Geschreven door: Daisy Holthuijsen