Mijn naam is Hendriette, 28 jaar en ik ben sinds kort alleenstaande moeder van een zoon Dylan van 3!
Bijna anderhalf jaar geleden heb ik een miskraam gehad van m’n 2e kindje en wil op deze manier mijn verhaal delen met lotgenoten.

Op 17 november 2007 kreeg ik na en zwangerschap van 8 weken te horen dat het hartje was gestopt!
2 weken ervoor heb ik het nog voorzichtig zien kloppen, maar ergens in me wist ik dat er iets niet goed zat.
Toch kwam dit nieuws als een bom en had ik enorm veel verdriet.
Ik kon alleen maar huilen en wilde er zoveel mogelijk over praten.
Maar de reacties van de buitenwereld doen niet altijd goed!
Mensen weten vaak niet wat ze moeten zeggen, en gaan dan al snel de verkeerde opmerkingen maken.
Ik kreeg ook vaak te horen dat het nog niks was, en dat ik blij moest zijn dat het nog maar zo pril was.
Of dat ik achteraf maar blij moest zijn gezien het feit dat de vader en ik nu toch uit elkaar zijn, anders had ik nu alleen met 2 kinderen gezeten.
Of dat het de natuur was want het kindje zal wel niet goed zijn geweest.
Dit zijn vaak harde opmerkingen die je behoorlijk kunnen kwetsen.
Gelukkig vond ik veel steun bij vriendinnen die hetzelfde hebben meegemaakt, en bij lotgenoten op internetforums.
Bij hun kon ik altijd m’n verhaal kwijt want een miskraam word nog vaak veel te licht opgevat.
Wij zijn nu meer dan een jaar verder, het verdriet erom slijt wel maar vergeten doe ik het nooit!!!

gedichtje…

Ons 2e kindje…

8 weken lang, heb je in m’n buik gezeten,
8 weken lang heb ik van jouw bestaan geweten.
Zou je een jongen worden, of een meisje misschien,
Ik kon niet wachten om jouw te mogen zien.
Even heeft je hartje geklopt,
daarna is het abdrupt weer gestopt.
Het is niet eerlijk, kon ik alleen maar denken,
waarom mochten we jouw het leven niet schenken?
We hadden je zo graag samen met je grote broer gezien,
ik was zo benieuwd, zou je op hem lijken misschien?
Lief kindje, waar je ook bent je moet weten,
ik zal altijd aan je denken en ik zal je nooit vergeten!