Ondertussen is ze op Mommyonline zeker wel een bekende. Haar pakkende columns, rake teksten en leuke annekdotes zijn niet meer weg te denken op de site.
Vandaar ook dat wij het nu wel eens tijd vonden om te laten zien wie de vrouw achter de woorden is. En een schrijfster zou geen schrijfster zijn als ze niet van de vragen van mij wederom een leuk pakkend verhaal maakt. Zodat ik er dus wederom verder geen werk aan heb. Bij deze geef ik Irene Wing Easton het woord:

Dit ben ik.
Jullie kennen me misschien al via mijn columns (Hoera voor het huisdier, Als een kind zo blij, Goed voornemen)die ik voor Mommyonline schreef.
Mijn naam is Irene Wing Easton. Ik ben moeder van vier kinderen, twee jongens en twee meisjes, en heb een boek geschreven dat Moe is Moe maar voldaan heet. Ik heb zeven jaar over het schrijven gedaan. Dat komt omdat ik een hersenstambeschadiging heb (dat is ook de reden dat ik een gekleurd ooglapje draag).
Ik kan niet meer met beide ogen kijken en mijn rechter oog moet afgedekt worden. Ik heb door die hersenstambeschadiging ook chronisch pijn aan mijn ogen en hoofd.
Ik heb altijd graag geschreven en schrijven is iets wat ik kan doen op momenten dat ik niet te veel pijn heb. Vandaar dat het voor mij ideaal werk is. Ik heb schrijfcursussen gedaan, veel geleerd van een schrijfcoach en schreef columns voor De Pers, onlangs eentje voor Opzij en krijg momenteel veel aanvragen voor columns. Daarnaast ben ik bezig met een psychologische roman.

Combinatie van gezin, huishouden, chronisch pijn en schrijven.
Er wordt me wel vaker gevraagd hoe ik dat allemaal voor elkaar krijg. Ik denk dat het gewoon een kwestie van gebruik maken van je tijd is. Ik verspil niet graag mijn tijd aan onnodige dingen. Ik wacht bijvoorbeeld nooit. Als ik ergens op moet wachten, dan doe ik ondertussen iets. Want ja, ik moet het hebben van de momenten waarop ik niet te veel pijn heb. Ik heb altijd pijn. Ik ben regelmatig een paar dagen totaal uitgeschakeld en lig dan in bed omdat ik te veel pijn heb. Dat was toen de kinderen klein waren heel moeilijk en dan probeerde mijn man zoveel mogelijk vrij te nemen. Nu de kinderen ouder zijn, redden ze zichzelf wel even maar nog is mijn man dan zoveel mogelijk thuis. Ik heb ook dagen dat mijn hoofd niet goed werkt, het nadenken moeilijk gaat maar dat ik wel met mijn handen functioneer. Op die dagen doe ik het huishoudelijk werk wat meer. Op dagen dat ik een helder hoofd heb, schrijf ik. Verder gaan de kinderen altijd voor.
Overigens wil ik wel duidelijk maken dat het in mijn boek niet over mijn handicap of chronische pijn gaat. De MOE in mijn boek is een gewone moeder en zo zie ik mezelf ook.
Natuurlijk heb ik ook hobbies maar momenteel kom ik daar niet aan toe. Nu mijn boek uit is heb ik er een taak bij gekregen: het promoten van het boek. Daar gaat heel veel tijd in zitten.
Van schilderen, lezen (al dan niet gesproken boeken) of breien (op gevoel) komt de laatste tijd niet veel. Ook vrijwilligerswerk doe ik momenteel niet. Ik heb me jarenlang ingezet voor de Deventer Moordzaak, iets wat nog altijd mijn interesse heeft maar waarvoor ik op dit moment weinig kan doen. Ik help wel af en toe wat op school.
In de tijd dat mijn vier kinderen nog niet allemaal naar school gingen, schreef ik in gestolen uurtjes. Dus ’s avonds of als de jongste naar de peuterspeelzaal was. Overdag dacht ik veel over de onderwerpen na en maakte snelle aantekeningen daarover. Ik kon rustig midden onder het stofzuigen een briljant idee krijgen en snel even papier en pen pakken om iets op te schrijven. Bij het uitpakken van de afwasmachine dacht ik er weer verder over na, enz. Pas toen alle kinderen op school waren ben ik echt aan de slag gegaan en toen kon ik ook niet meer stoppen. Ik kreeg er steeds meer lol in, vooral toen ik heel veel ging leren van een schrijfcoach (Bureau Artemis). Dat laatste was voor mij in verband met mijn chronische pijn
een verademing. Het ging namelijk via de computer en ik kon het doen wanneer het mij in verband met mijn pijn en gezin, uitkwam. Omdat ik door mijn ongeval nooit een opleiding heb kunnen afmaken, vond ik het ook héérlijk om weer te kunnen léren. Het is en blijft voor mij belangrijk om me als schrijver te kunnen ontwikkelen en verbeteren. Schrijven is gewoon mijn ding.

Boek af maar dan…hoe vind je een uitgever?
Ik stuurde mijn manuscript naar 26 uitgevers die allemaal enthousiast reageerden met ‘prettige schrijfstijl, leest lekker weg, rake stukken,’ maar me even zo hard ook afwezen want: ‘Je bent geen Bekende Nederlander en dus commercieel niet aantrekkelijk.’ Tsja, wat moest ik daar nou mee. Het lag dus niet aan mijn boek. Ik vermoed dat de crisis ook een rol gespeeld heeft en de uitgeverijen geen risico durfden te nemen. Daar heb ik ook best begrip voor.
Maar aan de andere kant was ik ervan overtuigd dat mijn boek commercieel wél aantrekkelijk is, dat heel veel moeders ernaar snakken om nou eens openlijk over de dingen te praten.
Mijn man hakte de knoop door en zei: ‘We beginnen een uitgeverij.’ We zijn naar de Kamer van Koophandel geweest, hebben een website laten maken en het boek professioneel laten drukken. Dus niet via printing on demand.
Inmiddels loopt het als een trein. Het leukste is dat het verkocht wordt door mond op mond reclame. Ik word op straat aangesproken door vrouwen die ik niet ken die me vertellen hoe blij ze met het boek zijn. Woorden als ‘Ik heb zo gelachen’ en ‘Ik zie óók altijd zo op tegen de kinderfeestjes en ben bang dat ze niet leuk en uitbundig genoeg zijn als ik ze vergelijk met andermans feestjes’ en ‘ik voel me nu minder eenzaam in mijn moederschap’. Die reacties, dáár doe ik het voor. Ik heb zoveel werk gehad aan dit boek en mijn man en ik hebben er heel veel spaargeld in gestoken maar deze reacties maakt dat het niet voor niets was.

Tips voor andere vrouwen.
Ik vind het moeilijk om andere vrouwen tips te geven over het schrijven van een boek of het starten van een onderneming. Het is net als wat ik in mijn boek over moederschap schrijf: Kies wat bij jou past en in jouw gezin past en waar jouw gezin zich prettig bij voelt en kies vooral niet omdat je denkt dat je iets op een bepaalde manier hóórt te doen.
Bij het uitgeven van een boek en het runnen van een onderneming komt natuurlijk wel meer kijken en dat is niet altijd leuk. Gelukkig helpt mijn man enorm, hij onderhoudt de website en maakte de e-book versie van het boek. Ook regelt hij alle administratie. Daar bof ik enorm bij.
Verder ben ik veel tijd kwijt aan wachten tot mijn pijnaanvallen over zijn. Dat klinkt heel zielig maar is het niet. Ik voel mezelf rijk met man en kinderen en uitgeverij en boek. Ik ben een bofkont en echt een gelukkig mens. Of ik nog toekomstdromen heb? Ik hoop dat ik binnenkort meer tijd heb om mijn psychologische roman verder te schrijven.

Bezoek hier de site van Irene Wing Easton
Mommyonline.nl heeft binnenkort een winactie waarbij je ‘Moe is Moe maar voldaan’ kunt winnen, houdt de site in de gaten om een exemplaar te winnen.