Heerlijk, zo even lekker op m’n gemak wakker worden. Vanmorgen in alle vroegte opstaan om voor de kids en de beestenbendes te zorgen, maar daarna even me-time inplannen. Hmmmm lekker, sneeuw buiten en een hete sauna binnen. De Flow mee en daarna in de douche, zonder Flow dan! Maar deze me-time geeft ook ruimte voor m’n eigen woordenstroom van gevoelens, die ik eigenlijk gewoon liever niet wil. Ik kan het echter niet meer ontkennen, alle tekenen wijzen erop: it has begun!!

December… ja, daar zijn we weer… voor velen een van de mooiste periodes in het jaar en de sneeuw werkt perfekt mee, alhoewel hij wellicht wat vroeg is dit jaar. Sinterklaas, Kerst, gezelligheid, kadootjes, warme chocomel, lekkere thee, koekjes… kadootjes… en voor een aantal van ons mensen hoort daarbij ook gemis, tranen en verdriet. Dit jaar bij mij ook boosheid en weer die stomme vraag: waar is het eigenlijk allemaal goed voor??

De natuur heeft gisteren hier een perfekt staaltje van zichzelf laten zien, supermooi en zo hoort het ook. We hebben 3 kleine kereltjes op 4 pootjes mogen verwelkomen op een heerlijke manier, zomaar spontaan. De natuur heeft het allemaal geregeld. De weeën kwamen, mamapoes begon te wassen en de ventjes drinken lekker. En ik was daarbij helemaal niet nodig, de natuur….

Maar 10, bijna 11 jaar geleden, heeft de natuur ook een prachtig staaltje van zichzelf laten zien, ik mocht mama worden van een gezonde kerel en daarna bleef er niets meer over dan een heel klein hoopje as dat vrolijk wegwaaide tegen het spoor aan… vergezeld van een hoop tranen!! Ja, de natuur had beslist dat het niet zo mocht zijn en dat mijn ventje niet bij ons mocht blijven! En weer word ik zo ontzettend boos!!!

Waarom? Waar is dat nou goed voor. Welke wijze les moet ik hiervan leren? Ik zou het niet weten? Jij wel??

Een lieve collega van mij heeft hetzelfde… ook hier heeft de natuur een prachtig stukje werk laten zien wat uitmondde in een boel tranen. En hoewel het bij haar nog wat langer geleden is dan bij mij, ook bij haar speelt het verdriet iedere keer weer op. De tranen, het gemis, de boosheid. En bij mij dan ook de vraag “Waarom?”.

Het is fijn om met lotgenoten dit stomme gevoel te kunnen delen, de wereld om me heen gaat immers gewoon door! En hoe vreemd het ook klinkt, vele lotgenoten zullen het met mij eens zijn: de wereld gaat gewoon door en verliest op een gegeven moment z’n begrip voor het verdriet wat NA AL DIE JAREN toch iedere keer weer om het hoekje komt kijken. Het is al zo lang geleden! Bovendien, ik heb toch nog twee kids die straks heerlijk in de sneeuw mogen spelen. Waarom dan toch iedere keer weer die tranen??

Ook mijn wereld is gewoon doorgegaan, ik heb nog twee lieve kids mogen krijgen en geniet daar lekker van. En net als iedere andere mama zijn er momenten dat ik meer geniet en momenten dat ik minder geniet. En er zijn beslist ook (vele) momenten dat ik verlang naar die vierkante meter behang! Nee, wij hebben alleen geverfde muren… En hoe groot mijn gemis en mijn verdriet om m’n eerste zoon ook is, ik maak dat niet goed in het gevoel en de opvoeding van mijn andere twee kids. Dat is een onmogelijke opgaaf, gewoon omdat zij hem niet zijn, simpel! Dus ja, ik verwen ze verschrikkelijk, maar ben ook consequent en boos als dat nodig is en geloof me, dat is nodig!

Een hele poos geleden, een maand of 8 – 10? Ik weet het niet meer. Maar een hele poos geleden “struikelde” ik over het blog van een pappa, zoals ik wel eens vaker over iets struikel. Maar dit was anders, dit bleef hangen en ik ben bij tijd en wijle het blog gaan volgen. Deze papa schrijft over de weg die zijn dochter en dus ook zijn gezin moeten volgen in de verschrikkelijke strijd tegen KANKER! Ook weer een prachtig stukje natuur… De natuur heeft bepaald dat dit kleine meisje deze verschrikkelijke ziekte heeft en daarmee is het verhaal klaar. En er wordt een vreselijk gevecht geleverd tegen de natuur!!

Vorige week heeft de kleine meid haar laatste dag van haar laatste chemokuur gehad. En nu.. nu is het afwachten.. afwachten of een stukje van de strijd tegen de natuur gewonnen is en afwachten hoe het verder gaat. Ik ken het meisje niet, haar papa ook niet en de rest van hun gezin ook niet. Maar ik kan het ook niet loslaten, omdat het zo verschrikkelijk herkenbaar is. Nee, ik heb dit niet meegemaakt, ik heb iets anders meegemaakt, maar… het is wel eenzelfde stomme strijd tegen de stomme natuur die iets beslist heeft waar wij mensen mee om moeten leren gaan.

En ik wordt dan boos!! Heel boos!! Waar is dit goed voor?? Waarom moet nou zoiets stoms gebeuren?? Wat moeten wij hiervan leren? In al m’n overtuigingen over het leven, het leven hierna en de zin van het leven… niets gebeurd zonder reden… maar ik kan echt niets zinnigs verzinnen om een rechtvaardig doel te geven aan sommige dingen die de natuur regelt. Het hoort niet zo te zijn dat een baby doodgaat!! Het hoort niet zo te zijn dat een klein kind die stomme kanker krijgt!! Het hoort niet en het mag niet. Baby’s en kleine kinderen moeten genieten van het leven dat zoveel te bieden heeft!

En ja.. ook het verschrikkelijke verdriet hoort daarbij… realiseer ik me nu… en daarvoor moeten… Nee, ik wil het niet zeggen en ik weiger om een doel te kennen aan… Ik weiger, ik wil het niet.

Ik wilde maar één ding en dat is mama worden van deze lieve kerel. Misschien had ik het duidelijker moeten vragen, ik wil mama worden van deze lieve kerel en er ook voor mogen zorgen en genieten! Maar daar staat toch geen enkele aanstaande mama bij stil, toch?

Mijn wereld is doorgegaan, ik hem m’n leven voortgezet, nee, ben verder gegaan, nee, ben een andere weg ingeslagen, nee… nou ja, goed dan: ik ben ouder geworden, in alle opzichten! Mag ik daarom geen verdriet hebben om iets vreselijks dat 10, bijna 11 jaar geleden gebeurd is? Dat is wel iets wat ik m’n hele leven met me meedraag en wat mij maakt tot de persoon die ik nu ben. En ja, ik vind dat ik recht heb op mijn verdriet, ook nu nog!

Op mijn vraag: “Waarom??”. “Waarvoor??”. Daar zal ik nooit een antwoord krijgen. Maar ik weet wel een antwoord op mijn vraag waarom toch iedere keer weer die tranen komen: NOU Daarom!

En vervolgens werp ik een blik op de mooie witte wereld om me heen, prachtig!!
En zodadelijk ga ik weer even met m’n neus in de kooi, knuffelen met mamapoes en de kleine ventjes.
Dat heeft de natuur toch weer mooi geregeld en daar ga ik van genieten…