Ieder jaar kijk ik er stiekem naar uit. Moederdag. Niet zozeer omdat ik bedolven wens te worden door de meest stompzinnig cadeaus, die, door verschillende concerns de ether in worden geslingerd. Echter wel omdat het mijn nazaten tot nadenken noopt. Sterker nog, tot twee keer nadenken. Dit  komt doordat ik rond moederdag jarig ben. Eenmaal nadenken blijkt ieder jaar een behoorlijke opgave. Laat staan twee keer.

Cadeaus zijn wat mij betreft niet echt noodzakelijk. Laten we wel wezen. Wat moet ik in vredesnaam met nog een stofzuiger, strijkbout, keukenweegschaal, staafmixer of elektrische tandenborstel. Hoewel de laatste twee tegenwoordig ook voor heel andere doeleinden gebruikt kunnen worden. Echter dat ligt dan wel geheel aan het improvisatievermogen van de gebruikster.

Een weegschaal zullen ze me nooit meer geven. In een ver verleden hebben ze het in hun hoofd gehaald om mij een exemplaar van plexiglas cadeau te doen. Waarschijnlijk met in hun achterhoofd de gedachte, wanneer we het een beetje leuk verpakken zal de impact niet zo groot zijn. Nou, daar hebben ze zich stevig in vergist. Mijn wraak was zoet. Toen wij een week later de caravan moesten wegen, alvorens deze kon worden aangehaakt, is de desbetreffende weegschaal onder zijn gewicht bezweken.

Op moederdag wil ik wakker worden van de kinderen. Wil ik me nog een keer kunnen omdraaien, terwijl ik op de achtergrond geluiden uit de keuken hoor.
Een stoel die bij het aanrecht wordt getrokken. Kastdeurtjes die zevenentwintig keer open en dicht gaan omdat ze het zout niet kunnen vinden. Hoewel de kastdeurtjes na deze week niet meer open en dicht kunnen nadat ik deze vakkundig heb gemold. De eieren, die zoals ieder jaar of ongekookt of fluorescerend  groen in het dopje belanden.  Het dichtslaan van de koelkast.

Gestommel op de trap.
Daarna twee kleverige armpjes die me omarmen. Het uit het hoofd geleerde versje. De prachtig ingepakte tekening, doch inmiddels totaal verkreukelde tekening

En niet te vergeten het kopje thee gezet met ongekookt water, omdat dit te gevaarlijk is.
‘Mam, moederdag’, hoor ik de jongste roepen, waarna de oudste, met baard in zijn keel, bromt; “ze slaapt nog, zet maar op het nachtkastje”.
Waarna ik onder luid gebrul overeind kom en roep; “oh jongens, wat een verrassing”. De jongste kruipt lekker nog even bij me in bed en eet vervolgens mijn ontbijt op, een beschuit met pindakaas en honeypops in cola, omdat hij weet dat ik geen melk lust. De oudste weet niet snel genoeg weg te sluipen.
Dat is pas moederdag. Laat die hysterie wat mij betreft maar weg.