Brak, beroerd en daardoor kort gelont. Nu de kinderen uit school zijn en me vervelen met hun dagelijkse irritaties begint vooral dat laatste me parten te spelen. Uit alle macht probeer ik om me niets aan te trekken van hun pogingen om mama uit de tent te lokken. Ik bijt op mijn lip om mezelf de mond te snoeren maar regelmatig is daar dan toch weer wat uitgefloept waarvan ik weet dat ik het beter niet had kunnen zeggen.
Het lijkt wel of ze het erom doen. Dat ze, juist als ik niet lekker in mijn vel zit en niet zoveel kan hebben, extra hun best doen om mijn geduld op de proef te stellen. Ik zucht en baal van mijn zwakte. Juist op dit soort momenten zou ik sterk moeten zijn, laten zien dat ik een evenwichtige moeder ben die zich niet gek laat maken of op de kast laat jagen.
Zoon die moppert, dochter die gilt, het is een dag als alle andere, tenminste, als ik mezelf buiten beschouwing zou laten.

Normaal kan ik het allemaal best hebben. Laat ik zoon lekker mopperen of geef hem er zelfs als beloning nog iets te mopperen bij in de hoop dat hij beseft dat mopperen niets oplost, integendeel. Dochter laat ik weten dat zolang ze gilt ze kan vergeten dat ik naar haar luister. Pas als ze het lief en met een normale stem kan vragen heeft ze mijn aandacht.
Maar vandaag moet ik bij het kleinste gilletje, het minuscuulste moppertje alle zeilen bijzetten en zelfs dan lukt het me nog mondjesmaat om rustig te blijven.

Ik betrap mezelf erop dat ik aan het mopperen ben over het gemopper van zoon, dat ik naar mijn dochter gil dat ze op moet houden met gillen…
Bah, het is gewoon niet mijn dag vandaag. Het scheelt dat ik zoon straks naar een vriendje kan brengen om te spelen en dochter wordt meestal vanzelf rustiger als ze geen concurrentie heeft en niemand waar ze bovenuit hoeft te schreeuwen. Maar ik baal ervan dat ik mezelf blijkbaar niet in de hand kan houden. Het is toch van de zotte dat als ik even niet lekker in mijn vel zit, mijn kinderen het dan moeten bezuren? Ik ben de ouder, tegen mij zouden ze op moeten kunnen kijken, mij als hun voorbeeld moeten kunnen zien. En zie hier, mama voelt zich niet helemaal lekker en meteen is ze de controle kwijt. Wat ben ik nou voor moeder dat ik mezelf afreageer op mijn kinderen, dat ik weet dat ik het doe maar er niet in slaag om er mee op te houden?

Misschien is die opvoedcursus die ze hebben verzonnen voor nieuwe jonge moeders juist iets voor mij…