Ineens is het dan zover, je bent een mama. Een klein wezentje waar je van het ene op het andere moment voor zorgen moet. En dit kan nog wel eens onwennig zijn de eerste tijd.
Gelukkig was voor mij in die tijd mijn moeder mijn steun en toeverlaat. Mijn moeder heeft altijd als kraamverzorgster gewerkt en sinds 2 jaar doet ze ander werk. Het was voor mij dan ook niet meer als normaal dat mijn moeder bij mij zou komen kramen. Mijn moeder vond het altijd geweldig als ze opgeroepen werd voor een bevalling en ze was nog op tijd om het kindje geboren te zien worden. Dus er zou geen mooier geschenk zijn voor mijn moeder om haar eerste kleinkind geboren te zien worden. En om voor haar dochter en kleinkind te zorgen de eerste dagen na de bevalling. En dit gebeurde dus.

Ik heb mijn kraamtijd als enorm veilig en waardevol ervaren. Als ik een ander aan mijn bed had gehad dan was volgens mij lang niet alles zo soepel verlopen. Ik was op mijn gemak en hoefde mij nergens voor te schamen. Ik zou dit zeker nog eens over willen doen.
Mijn moeder is 10 dagen gebleven en maakte meer uren dan een andere kraamverzorgster zou maken. Dit was persoonlijk voor mij erg lekker aangezien ik toch de nodige lichamelijke klachten had die ook voor de zwangerschap al bestonden. Mijn moeder weet als geen ander hoe mijn lijf in elkaar zit en wat het wel en niet aankan. Hierdoor is het herstel toch soepel verlopen en ben ik nu weer op de been.

Nu een maand later kijk ik nog steeds met een goed gevoel terug naar de kraamtijd. Ik ben heel blij dat ik dit met mijn moeder heb kunnen delen. Ik weet dat mijn moeder er net zo over denkt. En ik hoop dat als er een volgend kindje komt mijn moeder mij weer bij zal staan in de kraamtijd!

Zoals iedereen had ook ik een voorstelling van hoe het moederschap zou zijn. Ik dacht dat ik echt heel erg zou moeten wennen aan het hebben van een kindje. Maar vanaf het moment dat Lyanne op mijn borst lag was ik meteen mama en was het alsof ze er altijd al was. Zo mooi ook om te zien hoe de papa veranderde. Al tijdens de bevalling zag je hem “papa worden”. En het moment dat hij zijn dochter dan eindelijk in zijn armen had was een onbeschrijfelijk mooi plaatje!
Je van tevoren voorbereiden op het ouder zijn is volgens mij niet mogelijk. Het is iets waar je naartoe gegroeid ben en het leek wel alsof het een natuurlijk iets is dat het ook meteen “goed” is.
We zijn nu al heerlijk op elkaar ingespeeld. Natuurlijk zijn er wel momenten waarop ik wel eens twijfel of ik wel snap wat ze bedoelt, maar dit is niet meer dan normaal denk ik. Ik denk dat tot nu toe het moederschap wel zo is als ik me voorgesteld had, heerlijk genieten en houden van het kindje wat je geschonken is. Ik kan niet wachten tot ze iets ouder is en echt gaat reageren op de wereld om d’r heen!

Ondertussen is Lyanne 5 maanden oud en hebben we al flink wat meegemaakt. Op 5 weken begon Lyanne ineens heel veel en heel erg te huilen. Ik had zelf al vrij snel door dat het hier om verborgen reflux ging. Nadat we meerdere keren naar de huisarts zijn geweest zijn we doorgestuurd naar de kinderarts. Na een kuur tegen spruw (wat ze dus ook de 2 weken daarvoor had) en een koemelkvrij dieet voor mama knapte ze echt enorm op. Ondertussen slaapt ze veel beter, ze heeft dr momenten/dagen wel dat het allemaal wat minder gaat maar die nemen we voor lief. Waar ik me wel over verbaasde was hoe onthand je je voelt als je kindje zo’n pijn heeft en je niets kan doen. Ik heb altijd gedacht dat ik niet tegen een huilend kindje kon, en inderdaad ik kan er niet tegen. Wat ben ik in die tijd blij geweest dat mijn ouders zo dichtbij wonen en ik daar terecht kon.
Ondertussen gaat alles me makkelijk af, weet alles goed te combineren. Maar daar komt wel bij dat ik niet werk, en dat scheelt toch wel een hoop denk ik.
Groetjes Cindy