Het jongetje dat de wereld schokte omdat hij op 2-jarige leeftijd al 40 sigaretten per dag rookte, heeft die verslaving ingewisseld voor een andere: junkfood.

Ardi Rizal haalde de internationale media toen hij al kettingrokend was gefotografeerd op een driewieler in een dorp op Sumatra. Door de opwinding zag de Indonesische regering zich genoodzaakt de jongen een speciaal afkickprogramma aan te bieden en een campagne tegen roken op jonge leeftijd te lanceren.

Een camerateam dat een documentaire over de nu 5-jarige Ardi wilde maken, ontdekte dat hij weliswaar geen sigaret meer aanraakt, maar zich wel dik heeft gegeten aan snacks.

Ardi’s ouders wijten zijn verslavingen aan zijn veeleisendheid. Zijn moeder bood hem vroeger sigaretten aan als hij een driftbui had en erkent nu hetzelfde te doen met eten.

Bron + Foto: RTL Nieuws

Soms lees ik van die nieuwsberichten waarbij mijn eerste reactie is: helemaal koekoek! Dat dekte de lading bij dit bericht ook wel, zo vond ik in eerst instantie. En dan die foto erbij van de peuter die al dampend de wereld verkent op zijn driewieler. Schokkend, maar ook enigszins hilarisch moet ik toegeven. Het is toch ook geen gezicht. De peuter is inmiddels kleuter en afgekickt van de nicotine maar blijkt nu, 3 jaar later, veel te zwaar en verslaafd aan junkfood omdat moeder dacht: “Hoe krijg ik hem dán stil? Sigaretten mag niet meer. Wat dan wel? Ach weet je wat? Ik gooi er gewoon eten in als hij weer eens driftig is. En kijk! Het werkt!”

Moeder heeft dus ergens de klok horen luiden maar weet duidelijk niet waar die verdomde klepel nou toch hangt. Beetje domme actie van de moeder. Toch? Of niet?

Wij weten tenslotte allemaal hoe moeilijk het is om niet toe te geven aan de gillende, tierende ‘eisen’ van je peuter. En toegeven hebben we allemaal wel eens gedaan. We stoppen er weliswaar geen sigaretten in, althans dat mag ik hopen, maar ik denk dat iedereen wel eens heeft toegegeven, om je krijsende oogappeltje stil te krijgen. We kennen allemaal de rood aangelopen, stampvoetende of over de grond rollende peuter in de supermarkt. En natuurlijk weten we allemaal dat je dat dan gewoon moet negeren, en er met een stoïcijns gezicht van weg moet lopen. Maar hoe moeilijk is dat! En we weten ook allemaal heel goed dat een legertje gillende uitgelaten kinderen stil te krijgen zijn met een kommetje chips of een ijsje.

Nu gaat deze moeder een beetje, nou ja zeg maar een heel eind (tot aan Sumatra), te ver, maar om meteen met een grote beschuldigende vinger naar haar te wijzen, moet naar mening niet te snel worden gedaan. Omdat we er ons allemaal, natuurlijk in veel minder mate, aan schuldig hebben gemaakt. Daarbij vraag ik me nu ook wel af hoe het zit met voorlichting op Sumatra. Hebben ze daar geen consternatiebureau? Zijn er geen familieleden die moeder voorzichtig hebben voorgesteld om het misschien anders aan te pakken? Een beetje minder destructief? Blijkbaar niet. En dat is eigenlijk heel triest. Het kind weet niet beter, maar moeder blijkbaar ook niet. Ik stel dan ook voor dat de regering naast een campagne tegen roken op jonge leeftijd nu ook een campagne voor veelvoorkomende opvoedvragen lanceert zodat dit soort toestanden in de toekomst hopelijk voorkomen kunnen worden.

Geschreven door Sandy J. Sandy is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 6 jaar en Jake van net 3 jaar. En samen wonen zij in een dorp in Limburg.