‘Ik vraag me af wat ik aan mijn Alzheimer lijdende oma moet geven. Een spelletje memory valt denk ik af’, twitterde iemand in haar tijdlijn en ook al was dat wellicht niet de bedoeling, hier moest ik licht om grinniken. Want ik dacht direct aan een bosje vergeet-me-nietjes.  

Nu is Alzheimer uiteraard wel even iets heftiger dan waar ik aan lijd. Ik lijd namelijk aan ‘eigenheimer’; ik heb het geheugen als die van een kruimige aardappel. Was het eerst nog stevig en vast, nu is mijn geheugen te lang gekookt en is het broos en bloemig als het gaat om het tijdelijk onthouden van dingen.

‘Wat moet jij nou onthouden?’, hoorde ik iemand ooit, lang, heel lang geleden zeggen, en zo’n opmerking alleen al is er één om nooit meer te vergeten. Mijn trommelvliezen begonnen meteen te jeuken en de informatie werd als de snelste muis van Mexico door mijn hersenen opgenomen in het opslagtraject naar het lange-termijngeheugen. Want pff, ja, wat moet een vrouw van nu met een druk gezin nou onthouden zeg. Welnu, misschien wel net iets te veel? Om te beginnen moet ze nooit vergeten de wekker te zetten, want anders is haar hele ochtend meteen ontregeld en hierdoor zou ze zomaar pardoes nog meer kunnen vergeten. Dat dochterlief vandaag gym heeft bijvoorbeeld. Dat haar vriendinnetje eerdaags een partijtje viert en dat er nog een cadeautje gekocht moet worden. Dat school nummer 1 heeft besloten dat het de komende negen weken elke woensdag fruitdag is. Dat zoonlief donderdag moet zwemmen/judo’en/voetballen. Dat dochterlief dinsdag moet zumba’en/hockeyen/paardrijden. Dat er volgende week over twee weken toevallig even geen zumbales is. Dat de zumbales over twee weken voortaan een uurtje later begint. Dat ze het op de 18^de meegegeven bedelbriefje van school nummer 2 moet invullen, en het liefst vóór de 18^de moet inleveren, met daarop vermeld welk recept ze wil gaan maken voor de schoolkermis, die over drie weken begint, en of ze dit dan op die en die datum tussen 13.00 en 16.00 wil komen brengen. Dat de kat naar de dierenarts moet.

Oh, en er moet nog toiletpapier en suiker en melk en tampons en kattenbakvulling en luiers gehaald worden, en een kaartje voor ome Piet en tante Truus, die morgen en zaterdag respectievelijk 57 en 53 worden. Of was het nou andersom? Maar niet op maandagochtend, natuurlijk, want dan is alles tot 13.00 uur gesloten. Of toch 12.00 uur? Nou, dan gaan we voor de zekerheid maar van 13.00 uur uit. Dan is er echt nog wel voldoende tijd om de benodigdheden te halen, totdat de kinderen om 14.45 en om 15.00 uur uit school komen en op woensdag overigens om 12.00 en 12.30 uur. En trouwens, die negen fruitwoensdagen zijn inmiddels voorbij.

Evenzo mag ze niet vergeten dat dochterlief van 6 juni t/m 9 juni op schoolkamp gaat. Dat betekent dat ze eveneens niet mag vergeten dat er nog een opblaasmatras gekocht moet worden. En een toilettasje waar haar stukje zeep, tandenborstel, haarborstel en washandje in kan. En wat nog meer? Geen punt, want op maandag 16 mei krijgt ze een informatieboekje mee, om nog meer informatie in haar geheugen op te slaan, want het was al zo weinig. Op dinsdag 17 mei zal er een informatieavond zijn, waar alle zaken aangaande het kamp besproken zullen worden met de kampcommissie. Maar dan is er het schoolreisje van kind nummer 2. Dan is kind nummer 2 niet om 15.00 uit, maar om 16.30 uur. Tenzij mams wil komen helpen natuurlijk, want als moeder wil ze wel zoveel mogelijk betrokken zijn bij haar kroost. En daarom helpt ze één keer in de vier weken mee met het aan- en uitkleden van een groep stuiterende zwemmertjes in een loeiwarm hok, alwaar dan en dan kijkdag en verkleed zwemmen is dus wil ze haar fototoestel niet vergeten, vergadert ze elke vier weken urenlang met haar ouderraadcollega’s, bedelt ze elk jaar in januari langs talloze winkels om cadeautjes voor de schoolkermis te verzamelen, om vervolgens die en die winkel in de week erna nogmaals te bezoeken, want de chef was niet aanwezig. Komt ze trouw iedere schoolkijkavond bezoeken. Kamt ze in de week na elke schoolvakantie (van wanneer tot wanneer eigenlijk?) ieder kinderkoppie uit teneinde te controleren of er beestjes doorheen sjokken, knutselt ze een werkje in elkaar en koopt ze een cadeautje voor juf die volgende week haar verjaardag viert, let wel, van school nummer 1 en dus niet van nummer 2, dus of ze dat wel even op tijd wil inleveren bij de klassenmoeders. Maar hoe heten zij ook alweer? Oh en nog iets, de kinderen mogen die dag verkleed naar school komen. Waarop ze pardoes ontdekt dat er geen passende verkleedspullen meer zijn en de schmink oppelepop is. Op naar de feestwinkel in het centrum. Tot hoe laat was die ook alweer open? Oeps, sh*t, het is maandagochtend, stom stom. Misschien is het dan handig om die tijd te benutten aan Omi in het bejaardentehuis, want die zou ze idem dito nog bijna vergeten.

Alzheimer? Nee. Gelukkig niet. Maar wat zou je aan een eigenheimer lijdende moeder met twee schoolgaande kinderen voor haar verjaardag kunnen geven? Nou, wat dacht je van een memorystick. Pro duo. Met 32 GB opslaggeheugen, op z’n minst. Dat kan ze heel goed gebruiken. Want dat ze niet zoveel hoeft te onthouden…Vergeet het maar! 😉