We stonden tegenover elkaar en keken elkaar diep in de ogen, beiden zonder te knipperen. Het was muisstil. Het leek op een spannende westernfilm. Wie zou er winnen? Wie trok als eerste zijn wapen? Hij gaf in ieder geval geen kick en bleef me met een pokerface aankijken. Ik besloot een einde te maken aan de situatie en riep vol overgave: “Drie!” Hij vertrok geen spier, bleef me aankijken en knipperde nog steeds niet met zijn ogen. Ik raakte in de war. Wat nu? Wat komt er na drie? Iets waar hij ook met spanning op zat te wachten. Dean trouwens ook. Bij Dean kwam ik hoogstens tot twee, dus hij had geen idee wat er nu zou gebeuren. Ik ook niet. Ik was dit niet gewent.

Hem nog een keer waarschuwen voor het ‘onheil’ wat na drie zou volgen kon ook niet. Ik was er immers al beland. “Je hebt drie gezegd mama, welke straf krijgt hij nu?” vroeg Dean zich terecht af. Ik wist dat ik snel iets moest bedenken anders werkte mijn, tot nu toe, goedwerkende trucje ook bij Dean niet meer. Zeg iets! Zeg iets! Zeg iets! “Ga maar naar je kamer Jake!” Iets beters wist ik echt niet te verzinnen. “Is dat alles?” vroeg Dean enigszins teleurgesteld. En toen wist ik dat Jake de Billy the Kid was hier in huize Janneman. Ik had verloren. En Dean wist dat ook. Weg trucje.

En nu zou je denken dat Billy afdroop naar zijn kamer… Dat zou je denken. Ik had ook beter moeten weten. Billy the Kid druipt niet af. Billy the Kid gaat door tot de laatste snik. En daar stonden we weer. Niet knipperend, tegenover elkaar. Mijn eerste gevoel was om weer tot drie te tellen, maar dat sloeg natuurlijk nergens meer op. Ik wist dat ik hem hoe dan ook op zijn kamer moest zien te krijgen. En het moest snel gebeuren. Maar hoe? En toen bedacht ik me dat ik hier weliswaar te maken had met Billy the Kid, maar deze Billy was maar een turf hoog en nog makkelijk te dragen. Triomfantelijk zwiepte ik hem onder mijn arm, bracht hem naar zijn kamer, zette hem op zijn bed en zei dat hij daar moest blijven zitten totdat hij weer werd vrijgelaten door de sheriff.

En zo werd de sheriff nog net op het nippertje de winnaar van die dag. Billy werd verdrietig en riep dat hij het nooit meer zou doen. Dat hoop ik ook echt, maar ik betwijfel het. En terwijl ik op mijn paard de zonondergang tegemoet rij en een slok van mijn zelfgemaakte whisky neem, realiseer ik me dat Billy geen turf hoog zal blijven, en ik toch echt snel zal moeten gaan bedenken wat er nou toch in hemelsnaam na drie komt.

Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg. Sinds juni 2014 is het eerste boek van Sandy ‘En ineens weet je het…je bent moeder’ verkrijgbaar.