Hevig ontspoord door stress-situaties noemen de hulpverleners van de GGZ-instelling het.
Ons mannetje heeft PDD-NOS en voor hem is het verschil tussen fantasie en werkelijkheid heel klein. Uiteraard hebben we al veel met hem meegemaakt en heeft hij zijn eigenaardigheden.
Toch kom je dan onverwacht weer in een nieuwe situatie terecht.

Het gaat voor het eerst mis als een tante een grapje maakt over neuspeuteren.
Vroeger vertelde ze haar eigen kinderen dat ze de vingertjes zou afbijten als ze in hun neus zaten.
Op dat moment valt de paniek bij Wessel nog mee, maar de weken daarna is het echt feest.
Dagelijks vraagt hij of vingers echt niet kunnen worden afgebeten. We moeten steeds in zijn mond kijken of er niets in zit en zijn vingers bekijken of die wel heel zijn. Ook denkt hij opeens dat de groefjes op zijn vingers niet horen. Volgens hem moeten zijn vingers plat zijn.
Dit houdt hij echt weken vol en er komen nog meer angsten bij.
Hij is erg in de war en bestookt ons met (de meest vreemde) vragen.
Als hij op het toilet zit wil hij weten of hij niet doorgespoeld kan worden.
En als er buiten sneeuw ligt, “Mama, kunnen mensen smelten?”
“Nee hoor vent, mensen kunnen niet smelten.”
“Maar sneeuw kan wel smelten.” “Ja, sneeuw kan wel smelten, maar mensen kunnen echt niet smelten.”
Een dag later. “Kunnen mensen in brand gaan?” Omdat ik niet wil liegen en zéker niet wil dat hij dit ooit probeert te testen zeg ik, “Ja, mensen kunnen wel in brand komen, maar dat gebeurt bijna nooit!” “Ga je dan dood?” “Eh, dat kan, maar dat gebeurt heus niet.”

Een dag later staat Wessel onder de douche en speelt na dat hij in brand staat. Zijn billen doen erg pijn!
Helaas blijft het niet bij deze vragen en angsten. Het blijkt dat Wessel ook dingen hoort en ziet die er niet zijn.
Als Wessel in bed ligt horen we hem opeens “Ja” roepen. En daarna, “Ja, ik ben hier!”
Iets later komt hij uit bed en vraagt ons of we hem riepen.
We zeggen dat het niet zo was en Wessel zegt dat iemand hem riep “Wessel!” En “Wessel, waar ben je nou?”
Een paar dagen later zit hij naast ons op de bank en springt opeens op. “Zeggen jullie mijn naam? Iemand roept mij weer.” De rillingen lopen over mijn rug en ik weet echt niet wat ik hier mee moet.
“Zeg maar tegen de stem dat die moet ophouden”, probeer ik. “Dat doe ik ook, maar dat lukt niet”, zegt Wessel.

We trekken aan de bel bij de hulpverleners en bij school.
Ook op school gaat het fout. Tijdens een gymles is Wessel steeds boos. Als hij in de spiegel kijkt zegt hij steeds “Ga weg!”. De gymjuf vraagt aan hem wat hij ziet. “Mijn tweelingbroer”, is het antwoord. De juf zegt dat hij dat zelf is, maar Wessel vertelt dat hij nóg een kind ziet met allemaal hagelslag op zijn hoofd. Als hij later weer langs een spiegel loopt zegt hij weer geïrriteerd “Ga weg!’’
Volgens GGZ is dit alles waarschijnlijk een hevige reactie op stress-situaties. En die stress-situaties komen naar we denken door school, die teveel van hem vraagt. Hij kan niet meekomen in de klas en dat gaat z’n tol eisen.
Ook krijgen we te horen dat de diagnose in de toekomst misschien moet worden bijgesteld omdat ‘men’ ook aan MCDD denkt. Kinderen die tot deze groep horen zijn heel kwetsbaar en hebben last van (extreme) angsten.
Wessel krijgt als medicatie naast zijn Ritalin nu ook Risperdal voorgeschreven. Een medicijn uit de groep antipsychotica. We willen het niet, maar het kan niet anders.

Inmiddels zijn we een jaar verder en het gaat ‘redelijk’. We zijn de ‘stressrijke’ periodes van Sinterklaas, Kerst, Nieuwjaar en de verjaardagen aardig doorgekomen. Helaas ontkomen we binnenkort niet aan een nieuwe stress-situatie.
Wessel moet van school veranderen. Hij gaat van mytyl (lichamelijk gehandicapt) onderwijs naar tyltyl (meervoudig gehandicapt) onderwijs. Hij wordt binnenkort dus uit zijn veilige omgeving getrokken.
Als we bedenken hoeveel last Wessel al heeft van het begin van een nieuw schooljaar met wisselingen van leerkrachten en therapeuten, houden we ons hart vast voor de gevolgen van de komende veranderingen.
Maar als ouders zullen we met alle kracht en liefde proberen om hem, als zijnde zijn
privé-rangeerwagonnetjes, op het juiste spoor te houden.