Jullie kennen het wel… onweer.
Voor een heleboel mensen een heel mooi verschijnsel van moeder de natuur.
Maar ik, ik vind het doodeng.

Al sinds ik me kan heugen, ben ik bang voor onweer.
Wat ik me heel goed kan herinneren is dat wij vroeger op een camping in Heino stonden en dat ik in een tent sliep.
Als het ’s avonds laat of ’s nachts begon te onweren, was ik helemaal in paniek en begon ik heel hard te schreeuwen: “Mama!” Met als gevolg dat mijn moeder naar buiten kwam in de stromende regen (of als het onweerde zonder regen, gewoon droog overkwam) en deed voor mij de tent open. Ik zat dan helemaal achterin het hoekje van de tent en durfde er niet uit. Totdat mijn moeder dan zei: “Je komt er nú uit, anders doe ik de tent weer dicht en dan blijf je in de tent!” Nou dan wilde ik wel hoor. Ik kwam uit de tent gestuiterd en rende als een wilde de caravan in. Dat ik nog nooit gestruikeld ben, dat mag een wonder heten. Ik moest namelijk uit de tent, opstaan en naar binnen rennen, door een trappetje op te rennen.

In de loop der jaren, lijkt het wel of ik steeds banger ben geworden. Mijn moeder zegt wel eens dat het haar schuld is, dat ze bang is. Zij was/is namelijk ook bang voor onweer. Wat ik dan weer vreemd vind, is dat ik veel banger ben, dan dat zij is. Hoe kan dit dan, vraag ik me dan af.

Een aantal jaren terug, onweerde het echt heel hard. Binnen een week ging het twee dagen echt vreselijk tekeer. Ik werkte toen bij een benzinestation, waar ze een verse broodjes afdeling hadden, waarop ik dan altijd stond.
Om 5.00 uur moest ik er toen uit en toen zag ik al dat het aan het flitsen was buiten. Om 5.30 uur moest ik weg. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben naar buiten gegaan. Ik durfde eigenlijk niet, maar ik moest wel, want ik denk niet dat een werkgever het begrijpt als je verteld dat je veel te laat bent, omdat je bang bent voor onweer. Ze zien je aankomen.
Onderweg naar mijn werk flitste het vreselijk om mij heen. Overal waar ik keek zag ik flitsen om me heen.  Intussen was het ook keihard gaan regenen en zag ik zelfs de strepen op de weg niet meer, wat het er niet makkelijker op maakte. Ik had de muziek in de auto echt keihard aangezet.
Eenmaal op mijn werk aangekomen, durfde ik de auto niet meer uit. Ik was helemaal overstuur. Ik pakte mijn telefoon, omdat hij afging. Het was mijn moeder, om te vragen hoe het ging. Nou ja, ze hoefde alleen maar naar mijn stem te luisteren en toen wist ze al genoeg natuurlijk. Met mijn moeder aan de telefoon, ben ik het pand binnengerend. Ik had namelijk ondertussen al een collega naar binnen zien gaan, die de deur van het slot had gehaald.
Ik stond helemaal te shaken en was nog helemaal overstuur. Mijn moeder heeft me enigszins rustig gekregen, zodat ik weer op kon hangen en aan het werk kon.

Een paar dagen later, dit was op zondag, ging het overdag weer zo te keer. Ik zat met mijn ex op de bank bij mijn ouders. Mijn ouders wonen op een flat, op vijf hoog.
Ik keek naar buiten en zag voor de balkonrailing een lichtflits naar beneden komen. Dit tot 3 keer toe! Ik was totaal overstuur. Ik vertelde waarom ik zo overstuur was, maar ze geloofden me niet. Ze zeiden: “Dat heb je verkeerd gezien, dat kan niet.”
En tot op heden, geloven ze me nog steeds niet.

Nu was het gisteren (10 juli 2010) ook weer zover. Het ging echt vreselijk te keer. Er was al code rood gegeven door het KNMI, dus ik was al doodsbang.
Mijn man zei rond kwart over elf dat het al aardig te keer ging en begon over de partytent. Van de buurvrouw kreeg ik toen ook al een smsje dat onze partytent een heel stuk de lucht in was gevlogen. Jaja, onze partytent kan vliegen.
Ik ging (de held op sokken) met hem snel naar buiten om de partytent af te breken. Maar het regende zo hard en het flitste en deed steeds, dat ik zo gestrest was, dat ik de partytent niet los kreeg van de stokken. Mijn man zei toen: “Laat maar zitten” en hierna zijn we weer naar binnen gegaan. Ik heb toen de buurvrouw nog even gesmst om te vragen of de buurman Andres wilde helpen met de partytent, omdat we hem anders weg konden gooien. Dit zou zonde zijn, omdat ik anders niet meer met Jason in de tuin kan zitten, want dan zitten we in de volle zon.
Ondertussen was mijn man zelf alweer naar buiten gegaan en heeft toen zelf de partytent uit elkaar gekregen.  Na een tijdje belde de buurvrouw en ik kon haar toen vertellen dat het gelukkig al gelukt was. Mijn man had in iedergeval een gratis douche gehad. Hij was helemaal nat, tot aan zijn ondergoed.

Ik heb hierna al mijn moed bij elkaar gezocht en ben naar bed gegaan. Ja, ik ben namelijk zo bang, dat ik eigenlijk zelfs niet meer naar boven durf.
Ik heb me heel snel omgekleed en klaargemaakt, ja dan ben ik echt Zoefzoef de Haas.
Ik was vannacht zo bang, dat ik gewoon huilend in bed lag, ik dacht in mezelf: “waarom stopt het nou niet, waarom mag ik niet gewoon lekker slapen nu?”
Uiteindelijk was het tussen 2.30 uur en 3.00 uur eindelijk afgelopen en kon ik eindelijk een beetje slapen.

Wat ik hiermee duidelijk moet maken, is dat je niet zo makkelijk moet denken:  Stel je niet aan, onweer doet je niets.  Dit word vaak zwaar onderschat!
Voor mensen zoals ik, is onweer echt dood en doodeng!