Dit jaar ga ik voor het eerst meedoen aan de Sinterklaas gekte. Niet omdat ik dat persé wil, maar omdat onze driejarige kleine terrorist steeds vaker begint over Zwarte Piet en Sinterklaas. Eerst ging het nog alleen over die man met die baard in de supermarkt en die man met het bruine tintje wat ze weleens door de straat ziet wandelen, maar nu merk ik dat ze langzaamaan een beetje van die kriebels krijgt. En ergens diep van binnen krijg ik ook een beetje kriebels. We kijken nog geen Sinterklaas journaal, want Kabouter Plop wint het hier toch echt vierentwintig uur per dag van alle andere karakters. Maar ik probeer er dit jaar toch als redelijk verse moeder voor te gaan dat we een schoentje gaan zetten. Ook al hebben we geen open haard, we hebben wel radiatoren. En daar staan die laarsjes best wel leuk onder.

Hoe ik het in het vat ga gieten, weet ik nog niet. Ik probeer zo hier en daar uit te horen hoe andere verse moeders hun eerste Sinterklaas vierden. Hoe doen zij dat? Hoe hebben zij dat gedaan? En ik denk natuurlijk zo ver als mogelijk terug naar mijn eigen herinneringen als klein propje bij mijn opa en oma. Mijn opa zijn handen speelden altijd zwarte Piet. Meer zagen we niet van dat figuur. En terwijl we met pepernoten gebombardeerd werden, stond er een grote zak klaar in de gang. Helemaal gevuld met potloden, zelfgebreide truien, pyjama’s en knutselpapier. En elk jaar was het vrijwel hetzelfde. Maar het deed me echt iets, dat weet ik nog goed. En daarom wil ik zo graag dat het ook iets gaat doen met het brein en het warme gevoel van onze kleine terrorist. Haar broertje is nog te klein om iets door te hebben, maar hij gaat sowieso mee in die flow.

Dus ik heb de hele Hema al doorgespit naar wat leuke, kleine dingen. Zelfs vlaggetjes die ik kan gebruiken in de laarsjes van die twee en ook heb ik het meest lelijke inpakpapier dat er bestaat, gekocht. Alles ligt al in de auto. Ik vergat alleen dat mijn kleine terrorist twee bijzonder goede ogen heeft en tussen de rijstwafelresten, schoenen, sjaals en andere niet meer houdbare etensresten, een zak lag liggen vol met speelgoed. Die vlaggetjes waren nog nét binnen handbereik en ineens zag ik in mijn binnenspiegel dat ze als Maxima zat te zwaaien met die twee vlaggetjes. “Mama! Hier staat Sinterklaas op! Wow! Die is leuk, zeg!” Daar ging mijn plan. Daar ging mijn warme gevoel vanbinnen. Het was nu enkel en alleen een goede smoes verzinnen wat dat was en waarom dan.

De intocht van die oude man ga ik dit jaar helaas niet meemaken, omdat ik moet werken. Ik had het een perfecte smoes gevonden om die vlaggetjes daarvoor te gebruiken. Nu moest ik snel schakelen, want een kinderhoofd draait op volle toeren als het eenmaal zichzelf enthousiast heeft gemaakt. En ondertussen moest ik op de weg letten en zorgen dat we veilig thuis zouden komen, dus ik moest me ook op de achterlichten van mijn voorganger blijven concentreren. Ik realiseerde me alleen niet dat die achterlichten van een politiewagen was die me luttele seconden later verzocht te volgen.

Een ietwat norse meneer met mega hippe outfit keek naar binnen en zag één groot op hol geslagen circus ingesnoerd op de achterbank, een moeder met spaghettihoofd en een passagiersstoel vol met zooi. Ik weet niet of hij de koffiebekers en de rest van de troep ook had opgemerkt, maar hij wilde erg graag weten waarom ik zo met de binnenlichtjes aan het knipperen was. (Tsja, alles voor ’t jong, zeggen ze weleens. Het zal wel niet pedagogisch verantwoord zijn, maar ze vindt het gewoon leuk.) Er was dus helemaal niets aan de hand. Ik maakte een deal met de man om mij een klein beetje te helpen door die twee vlaggetjes mee te nemen, of in beslag nemen, beter gezegd. De held werkte perfect mee en vertelde de kleine terrorist dat het gevaarlijk was om met vlaggetjes in de auto te spelen en dat die vlaggetjes terug moesten naar Sinterklaas. Met tranen in haar ogen luisterde mijn schatje voorbeeldig en stond de totaal vijftig cent af aan de norse meneer met mega hippe outfit. Ik moet nu alleen wel terug naar de Hema, want hij verzekerde mijn meisje dat ze echt wel in haar schoen zouden zitten als ze lief zou zijn voor mama…En zo heeft deze agent gelijk gezorgd voor een eerste intense Sinterklaas, want ik heb ineens het allerliefste kind ooit…

Niet die doorsnee moeder met een stapeltje magazines op haar schoot en een kruidenthee in haar handen. Sue-Anne (1982) is als parttime jeansmeisje in een prachtige modezaak altijd op de hoogte van wat komt en gaat in de modewereld. Ze is vrouw van Co (1978), moeder van Yade (2012) en Jack (2013) en is ook Mrs. Mama Sue.