Gisterochtend was het zo ver, de opvoedkundige kwam langs…
Een hele aardige, vriendelijke vrouw en een echt moedertje.
We zaten eerst wat te kletsen over koetjes en kalfjes terwijl Delilahtje lekker zat te spelen. Totdat ze ineens haar speen wilde hebben… Ik heb met mezelf (en zover ze het begrijpt ook met Delilah) afgesproken dat ze haar speen best af en toe mag hebben, maar niet zo lang. Hooguit 10 minuten en dan stoppen we hem weer in de tas. Ze ging weer lekker verder mutsen met een kussen en dekentje en haar favoriete speentje… zo kon ik even met de vrouw verder praten.
Ik vertel haar net over de vreselijke driftbuien die dat kleine guppy kan hebben wanneer ze langsloopt… In het voorbij gaan, haal ik haar speen uit d’r mond, zoals dat eigenlijk altijd gebeurt, alleen dit keer was het resultaat anders dan normaal…
Het begon met huilen terwijl ik de speen in de keuken legde. Toen de keukendeur dicht ging werd het krijsen! Nu ben ik daar vrij makkelijk in en kan dat overdreven nepgeschreeuw goed negeren, dus ik ga weer lekker op de bank zitten.
De vrouw kijkt me aan meld nog dat dit er allemaal bij hoort en vraagt hoelang het meestal duurt. Als ik vertel dat dit normaalgesproken hooguit een kwartiertje duurt verteld ze me nogmaals dat het heel normaal is en echt bij de peuterpubertijd past.
Terwijl we daar nog wat dieper over in gaan, hoor ik de schoenen door de gang vliegen…
Die driftbuien vind ik prima, laat maar gaan, maar ze mag niet met spullen gaan gooien! Dus deze mama gaat erheen en meld duidelijk dat dit niet de bedoeling is wat resulteert in een nog grotere woede-uitbarsting die ik vervolgens door weg te lopen weer volkomen negeer…

Echt verder met het gesprek konden we niet gaan, aangezien we elkaar maar amper konden verstaan door het geschreeuw en geschop tegen de keukendeur… Enigszins moedeloos kijk ik “de expert” aan en zij kijkt deels medelevend en deels medelijdend terug…
“Dit is dus precies wat ik bedoel” meld ik haar nog even…
Ondertussen is de driftbui al een minuut of 20 bezig.
Na nog eens 10 minuten ditjes en datjes vraag ik uit pure wanhoop hoe ik nou zou moeten reageren in dit geval, aangezien we een kwartier later de deur uit moeten om naar school te gaan. Ze kijkt me twijfelend aan en zegt: “Meid, ik zeg je eerlijk dat ik het ook niet weet nu!”
Daar zit je dan, met een opvoeddeskundige die het in dit geval ook niet weet! Ze legt nog uit dat het nu 2 kanten heeft. Als je de speen geeft, geef je toe. Maar als je hem niet geeft, blijft ze zo ver over haar toeren dat je haar waarschijnlijk niet naar school krijgt…
Ik sta maar op en geef Delilah haar speen… Ze komt nog na snikkend en huilend op m’n schoot zitten kroelen.
Aan de ene kant baal ik er zo van dat ik niet echt een gesprek heb kunnen voeren, maar aan de andere kant ben ik wel heel blij dat deze vrouw nu zelf heeft kunnen zien dat ik niet overdrijf met hoe erg mijn kleine monstertje kan zijn.

Vlak voordat we de deur uitgaan stel ik haar nog mijn belangrijkste vraag: “Waar ligt dit nou aan?! Is het de peuterpubertijd? Zit het in haar karakter? Of doe ik nou gewoon ergens iets helemaal verkeerd?!” Haar conclusie is zowel schokkend als duidelijk: Ik heb een heel pittig kind die ook nog eens heel erg last heeft van de peuterpubertijd! Een niet zo goede combinatie dus… Het enige wat ik kan doen is blijven corrigeren en nieuwe manieren proberen te bedenken.. Voor de rest is het gewoon tijd uitzitten in de hoop dat het snel overgaat!