Ik kom uit een gezin met drie dochters. Mijn moeder komt uit een gezin met drie dochters. Mijn oudste zus kreeg twee dochters en mijn eerste kind is een dochter. Dus ik was blij verrast toen ik tien jaar geleden en zes maanden zwanger, te horen kreeg dat ik in onze directe familie de eerste snuiter op de wereld zou zetten. Voor mijn vader zou het zijn eerste kleinzoon zijn. Niet dat dat hem veel uitmaakte, maar na drie dochters en drie kleindochters was een jochie natuurlijk een welkome afwisseling.

Ik zag het al helemaal voor me. Was ik al jaren gewend aan zoete prinsessenjurken, langbenige barbies, kitscherige glitters en dansen op K3; nu zou er een wereld opengaan van mini-Volkswagentjes, denderende treinen, ingewikkelde racebanen en voetballen op het veld.

Niets van dat alles. Nu Tristan bijna tien jaar is, kan ik niet zeggen dat ik tot nu toe erg veel verschil heb gemerkt in het grootbrengen van jongens en/of meisjes. Ja, om te beginnen is het verschonen van luiers bij jongens tamelijk anders (als jongensbaby’s plotseling gaan urineren terwijl je ze verschoont mag je daarna de hele kamer gaan dweilen). En ja, Tristan heeft een periode met autootjes gespeeld, hij had zelfs een lievelingsautootje. En jawel, hij speelde even met een bal. En ook: jongenspartijtjes vreten energie alsof je een 4 daags-fitnessschema voor beginners achter de rug hebt (denk: adhd/vechten/schelden/rennen/schieten) ten opzichte van meisjesfeestjes (denk: mozaïeken/brooddeegvlechten/kaarsen opleuken/taarten bakken). En trouwens, ik heb heel wat uren doorgebracht in jongenskleedkamers tijdens de wekelijkse schoolzwemlessen: het was alsof ik steevast naar een wedstrijd Frans worstelen stond te kijken. En waarom zijn jongens altijd zo tergend langzaam met omkleden? De jongenskleedkamer is chronisch als laatste leeg; daarbij laten jongens zich het liefst nog door jou aankleden tot ze op kamers gaan.

Maar daar houdt het verschil dan ook wel op. Voetballen? Als er per ongeluk een elastiekje tegen Tristans oog komt wil hij het liefst acuut naar de EHBO. Judoën? Hij heeft welgeteld één les gehad maar hij vond het geloof ik niet zo heel erg leuk (‘Mam, het deed pijn.’). Met drie jaar liep hij in de prinsessenjurk van zijn zus, met een handtas aan zijn arm, paraderend op mijn hoge hakken. Lag dat aan mijn manier van opvoeden? Nee, dat denk ik niet. Er zijn nu eenmaal jongensmeisjes en meisjesjongens. Pippi Langkous-meisjes die liever met auto’s spelen dan met poppen. Of rustige jongens die niets met voetbal hebben, en bij wie nog geen grasvlekje op hun broek bespeurd kan worden na het buiten spelen.

Tristan is zo’n jongen. Tristan is net als zijn zus behulpzaam en begaan met anderen. Een ontzettende lieverd die medelijden met zijn knuffels heeft als ik ze tijdens het verschonen van de bedden even op de grond gooi. Die het zielig vindt als ik een strontvlieg elektrocuteer, maar het niet erg vindt als ik een spin naar buiten werk of een mug waterpas mep, omdat hij ze maar griezelig vindt. Springen, hutten bouwen en onderzoeken: hij doet het allemaal, maar het liefst in zijn kamer tijdens het minecraften. Een jongetje dat me ’s nachts verblijdt met kusjes en knuffels terwijl ik lig te slapen. Een jongetje dat nog altijd in de kreukels ligt om woorden als ‘poepgat’ en ‘kak’ maar me corrigeert als ik ‘shit’ roep. Een mannetje dat op drie schoolfoto’s met een ei op zijn voorhoofd staat te schitteren; niet uit wildebras-gedrag, maar uit onhandigheid. Ja. Mijn kleine minimetromannetje. Sorry pap, je hebt er toch nóg een ‘kleindochter’ bij gekregen. Maar wel één waar je ontzettend trots op kunt zijn.

Wat is jouw ervaring met zonen en/of dochters? Merk je verschil in opvoeden en gedrag? Praat mee!