Zojuist ben ik teruggekomen van enkele weken vakantie. Twee heerlijke, zonnige – jawel zelfs in oktober nog – weken in Italië en een weekje in Oostenrijk. Zowel in Italië als in Oostenrijk hadden we ons verstopt in een heerlijk appartement c.q. huisje. Houtkacheltje erbij, klaar. Alleen de wegen ernaar toe waren behoorlijk beangstigend. Ik ben nooit zo op de bergen geweest om te rijden. Het slingert me teveel en qua procentuele stijging krijg ik soms ook het zweet in de handen die ik voor mijn ogen heb geslagen. Het levert altijd een gegrinnik op aan mijn linkerzijde van mijn vriend die hier de humor van in ziet.

Toevallig hadden we een avond een enorme dikke mist over de weg hangen en zagen we geen hand voor ogen. Dat was voor ons allemaal beangstigend. Ineens ben je je wel heel erg bewust van dat je twee kleine kinderen in de auto hebt. De jongste lag heerlijk te soezen in haar Maxi cosi, maar de oudste was zich wel bewust van de weersomstandigheden. “Mama”, riep hij steeds naar buiten wijzend, “Donker”. Uiteindelijk was het zo dicht geworden dat ik voor de auto uit ben gaan lopen om de richting aan te geven. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ja, je moet toch iets.

Terwijl ik daar liep kreeg ik de meest angstige visioenen: we zouden van de berg afstorten, een tegenligger zou ons aanrijden, noem het maar op. En ineens hoorde ik in gedachten mijn eigen moeder zeggen dat ik goed voor mezelf moest zorgen en heel moest blijven. Daar dacht ik later over na toen ik weer in de auto zat. Heel blijven. Ja prima, maar wat als je dood bent?
Ik ben al sinds mijn achttiende orgaandonor, bloeddonor en sinds een kleine zes jaar beenmergdonor. Dat zijn mijn ouders ook dus ik heb het altijd min of meer als vanzelfsprekend gevonden. Mijn vriend niet; die had er nooit bij stil gestaan, maar is ondertussen ook donor. Laatst vroeg iemand me waarom ik donor ben. Ik kan dat ook omdraaien: waarom ben je geen donor? Laten we heel eerlijk zijn: als je wat overkomt en je hebt bloed nodig, dan is dat bloed daar.

Mijn vriendin J had zo’n beroerde bevalling met bloedingen dat ze bijna vijf liter bloed op de operatietafel toegediend heeft gekregen. Dat is ongelooflijk veel. Dat is voor mij tien keer een halve liter geven; dus gemiddeld vijf jaar twee keer een prikje in de arm toestaan. Ik doe het graag. Want ik kan het bloed missen en ik vind het een hele lovenswaardige gedachte om te weten dat ik met elke keer dat ik bloed geef minimaal twee mensen het leven red. Als ik zelf bloed nodig heb dan ben ik toch ook blij dat het er is? Dat geldt ook voor organen.
Ik geloof niet in het Bijbelse hiernamaals. Dat is mijn keuze. Net zo goed dat het mijn keuze is om na mijn dood mijn complete lichaam aan te bieden voor donatie. Ik ben gezond, fit (zo ver je fit kunt zijn na een bevalling) en hou mij verre van drank, drugs en roken. Mijn huid is misschien niet snel bruin in de zomerzon, maar voor iemand die brandwonden heeft en weer een acceptabel uiterlijk kan krijgen door mijn huid; gebruik het alsjeblieft. Ik ben toch dood. Ik word gecremeerd, dus veel blijft er niet van me over. Dan is het toch zonde om mensen die dankzij mij hun leven kwalitatief kunnen verbeteren dit te ontzeggen?

Als ik ernstig ziek zou zijn en een transplantatie nodig zou hebben, dan zou ik als het zover was mijn gulle donor op mijn blote knieen bedanken. Ditzelfde geldt ook voor mijn kinderen. Ik hoop natuurlijk niet dat ze eerder sterven dan ik, maar mocht het meest vreselijke wat ik me kan indenken ooit gebeuren, dan stel ik zonder twijfel de organen van mijn kinderen beschikbaar. Zeker als ik zieke kinderen op televisie zie en mijn eigen van gezondheid blakende bloedjes met moedertrots knuffel. De discussie tegenwoordig is of je donatie verplicht moet stellen of niet.

In Nederland hebben we nogal de neiging om door te slaan in onze hang naar vrijheid van meningsuiting en keuze. Persoonlijk vind ik dat je moreel gezien geen keuze hebt dan donor zijn. Dat mag ik officieel niet zeggen, want dan schop ik ongetwijfeld mensen met een op religie gebaseerd bezwaar tegen het verkeerde been. Maar ik bekijk het puur vanuit de gedachte dat als je zelf in de vraagpositie zit, je dolblij bent als er iemand is die jou kan helpen. Want dan heb je ineens geen bezwaren meer. Echt niet! Daar komt nog eens bij dat lang niet iedereen geschikt is als donor, dat er gruwelijke tekorten zijn en dat er teveel mensen te lang moeten wachten omdat de tijd voorbij vliegt. Mijn kerkelijke familieleden die geloven in het hiernamaals zoals God dat heeft geschapen zijn bang dat ze niet worden toegelaten als ze niet ‘een geheel’ zijn. Maar is dezelfde God niet degene die iedereen tot zich neemt, no matter what? Er staat nergens in de Bijbel naar mijn weten dat je God niet kunt plezieren als je na je dood niet helemaal heel meer bent. Maar goed, iedereen zijn eigen mening denk ik dan. Toch zou ik echt willen dat iedereen standaard donor is, met de gelegenheid dat je zelf kunt aangeven wanneer je het niet wil. Ook de mensheid kan niets zonder wat hulp van haar eigen leden. En van onbaatzuchtigheid en hulpvaardigheid is nog nooit iemand slechter geworden. Ik ben donor; veelzijdig donor. En daar ben ik trots op.

Geschreven door: Kitty De Hesse