Pirates of the Caribbean: At world’s end.
Voor ons was deze film juist het begin van een mooie, bijzondere, maar ook heftige periode samen. Bijna was ik die bewuste avond niet gegaan. Ik liep stage in Amersfoort en door de vroege tijden dat ik naast mijn bed moest staan, (5.00) had ik ’s avonds weinig energie over om nog wat te ondernemen. Ik ben vroegtijdig met deze stage gestopt omdat het van beide kanten niet lekker liep. Met als gevolg dat ik in de avond weer kon doen wat ik leuk vond. En zo ook een avondje bioscoop.

Het was een warme lenteavond eind mei 2007 en samen met een vriendin fietste ik richting de bioscoop. Bijna gearriveerd werden we ingehaald door een toeterende auto vol luidruchtige militairen. Twee van die jongens schreeuwden iets naar ons vanuit het opengedraaide raampje. Wat precies weten mijn man en ik niet meer, maar het feit dat mijn man zich schaamde voor het gedrag van zijn vrienden zegt denk ik genoeg. Mijn vriendin ging binnen wat te eten halen en ik stond nog buiten te bellen. Bij de ingang zag ik een jongen die ook aan het bellen was. Breedgeschouderd, goed gekleed en in het bezit van een hele mooie lach.

Genietend van de film hoorde ik achter mij regelmatig geroezemoes. Wanneer ik mijn hoofd draaide zag ik 5 jongens op rij een beetje lachen, lol trappen en regelmatig kijken. Hey, waren zij niet de inhoud van de toeterende auto op het kruispunt? En oh, die jongen die ik buiten zag staan hoort bij die groep… Anders dan een paar van zijn vrienden kwam hij serieus en respectvol over. Na de film hebben we wat gepraat en wisselden wij nummers uit. Ik kreeg ook een nummer van zijn vriend, welke ik eerlijk gezegd niet eens in mijn telefoon heb opgeslagen. Terwijl mijn vriendin en ik terug fietsten naar huis namen we de gezellige avond door. Tot overmaat van ramp vond zij de jongen die ik leuk vond ook leuk. Ik wilde dit niet meteen toegeven dus toen zij mij vroeg om zijn nummer heb ik deze ook gegeven. Alleen wat zij nooit zal weten is dat ik de laatste 2 nummers heb omgedraaid. Gemeen eigenlijk, maar hallo, ik was in de wolken!

De volgende dag was ik druk aan het sms’en met die goedgeklede, breed lachende jongen. Ik kreeg de vraag wat ik die avond ging doen en stuurde terug dat ik vergezeld door een fles wijn een film ging kijken thuis. Die hint was niet heel moeilijk te begrijpen, want die avond deelden wij die fles wijn en keken we samen een film. En allebei weten we niet meer goed waar deze over ging.

Erg leuk vonden wij elkaar en brachten dan ook veel tijd samen door. Al snel woonden wij in het weekend ‘samen’ op een kamertje van nog geen 20 m2 waar de afwas eerder werd weggegooid dan dat het werd afgewassen. Waar de keukenvloer aan je voeten plakte van de Tequila en je elke dag op de hoogte was van het liefdesleven van je buurman.
Een jaar later nam ik afscheid van het studentenleven en met een diploma en een baan op zak gingen wij officieel samenwonen in een appartementje in Wageningen.
In 2009 ging mijn man op uitzending voor 4 maanden en heb ik moeten ervaren hoe het is om iemand heel erg te missen, in combinatie met veel onzekerheid en angst. Die uitzending zagen wij allebei als een gezonde uitdaging voor onze relatie. Zouden wij elkaar daarna overleven, inclusief de bijbehorende buien, ruzies en onzekerheden, dan zat het zeker wel snor.
Terug van de uitzending was het zwaar maar zijn we ook erg naar elkaar toegegroeid. Met mijn verjaardag een paar maanden later ben ik thuis ten huwelijk gevraagd en zei ik volmondig ‘ ja!’ En niet lang daarna kregen wij een nieuwe huisgenoot genaamd Shiva, vandaag de dag een prachtige teef van 60 kilo die nog altijd graag op schoot zit.

Hoewel er sprake was van een huisje-boompje-beestje verhaal, misten wij nog een beestje van onszelf. Dat jaar waren wij het erover eens dat gezinsuitbreiding wel heel leuk zou zijn. Voordat dat beestje zich daadwerkelijk aankondigde waren wij bijna 4 jaar, een huwelijk en 3 miskramen verder.  Ook dat heeft ons zeker sterker gemaakt, maar heeft ons in alle eerlijkheid ook doen belanden in de stoel van de psycholoog. Soms red je het gewoon even niet samen.
Na de geboorte van Sarah ben ik ernstig ziek geweest en was mijn man verplicht om zijn trouwbelofte in praktijk te brengen. Hij is met vlag en wimpel geslaagd. Ook heeft hij altijd achter mij gestaan en gezegd hoe trots hij is op Sarah en mij. Ups-and-downs hebben wij zeker gekend en een achtbaan is nog een understatement, maar wat zijn wij er sterk van geworden en wat genieten wij van elke dag met onze dochter.
Ik zou jou nooit meer kwijt willen!

Ik ben Geertje Boekhouder, een 29 jarige positieveling met blauwe ogen en wonend in Ede. Sinds maart 2014 ben ik de trotse moeder van mijn dochtertje Sarah.  Naast moeder ben ik ook hartpatiënt. En dat is pittig, maar ik zie het ook zeker als een uitdaging. Van oorsprong ben ik verpleegkundige  maar daarnaast ligt mijn passie in schrijven, lezen en snuffelen op blogjes en online magazines. Zodoende heb ik Mommyonline gevonden! Tevens heb ik een enorme zwak voor make-up, mode en gadgets en daar steek ik mijn neus dan ook graag in.