Geen enkele druk is soms de beste druk die er is. Bij mijn kinderen werkt het regelmatig juist heel goed als ik schouderophalend laat weten dat ze het zelf maar moeten weten en dat ik het sowieso goed vind.

Laatst nog bij mijn dochter die er alles aan doet om maar niet met haar hoofd onder water te hoeven. Al is “het hoofd boven water houden” niet per sé een slechte eigenschap, op zwemles moet je daar natuurlijk niet mee aankomen. Dochterlief was het dus voortdurend oneens met de badmeester en weigerde pertinent om dingen te doen die het risico met zich mee brachten dat ze koppie-onder zou gaan. Het was zelfs zo erg dat een badjuf naar mij toe kwam om mij te vragen of ik niet even met mijn dochter wilde praten. Ik vraag me af of de badmeester en juf wel in de gaten hadden dat ze gewoon bang is want ze lieten mij weten dat dochter niets wilde en eigenwijs op de trap ging zitten als het haar niet beviel. Mijn dochter lijkt ook heel stoer en dat is ze ook, zolang ze met haar voetjes bij de grond en haar hoofd boven water kan. Maar dingen als van de kant afspringen of op commando haar hoofd onder water steken weigert ze pertinent.
Tijd om te oefenen dus.

Eerst in het ligbad thuis waar ik samen met mijn dochter bezig ben gegaan om haar koppie-onder te krijgen. Het was dikke paniek en ze liet al weten dat ze van zwemles af wilde. Uiteindelijk heb ik haar een cadeautje in het vooruitzicht gesteld als ze met haar hele hoofd onder water zou gaan. Het leek te werken, dochter wilde het cadeautje zo graag dat ze besloot om mee te werken. Maar steeds als het bijna zover was dan haakte ze af waarna ik haar probeerde over te halen het toch nog een keer te proberen. Maar dat laatste bleek niet zo’n strakke actie, want pas nadat ik haar had gerustgesteld en liet weten dat het ook goed was als ze het niet deed en dat we het dan wel een volgende keer konden proberen en ze dan gewoon later haar cadeautje zou krijgen, wilde ze per sé doorgaan. En ja hoor, na een paar mislukte pogingen deed dochter dan eindelijk haar hele hoofd onder water en later zelfs nog een keer om het papa te laten zien.

Hetzelfde gold voor het van de kant afspringen. We gingen met zijn allen naar het zwembad en dochter had pret voor tien. Ze huppelde en sprong en wilde keer op keer van de glijbaan zolang ze maar boven water werd gehouden als ze onderaan kwam. Van de kant afspringen ging ook redelijk goed maar wel met twee handjes vast. Na wat aanmoedigingen deed ze het ook met één handje vast maar het moest uiteindelijk zonder handjes… Als beloning had ik deze keer de Mc Donalds in het vooruitzicht gesteld. En oh, daar wilde ze zo graag naar toe. Maar steeds als ze op de rand stond dan kwam die dikke paniek in haar ogen en ook deze keer liet ik weten dat het geen probleem was als ze het niet deed. Mij maakte het niet uit, we konden ook gewoon thuis soep eten met broodjes. Maar ze moest en zou naar de Mc Donalds en klom iedere keer weer terug op de rand om in de starthouding te gaan staan. De eerste keer sprong ze recht in mijn armen, dat telde natuurlijk niet maar de tweede keer sprong ze wel en daarna ook nog een keer om het papa te laten zien.

Het is nu natuurlijk afwachten of ze zich ook van haar dappere kant laat zien op zwemles. Maar de basis is gelegd en in het ergste geval moet ik nog een paar keer met dochter gaan zwemmen… Maar dat heb ik liever niet want de grootste schijterd op het gebied van koppie-onder gaan ben ikzelf en net als mijn dochter doe ik, met mijn hoofd boven water, heel stoer.