Paaldanseressen klimmen in een paal en doen kunstjes, om bij mannen een paal te veroorzaken. Vrouwen die je graag bekijkt, maar waar je ook op neerkijkt. Toch?

In het kader van een vrijgezellenfeestje kreeg ik, samen met zestien andere vrouwen, paaldansles. Het was niet helemaal eerlijk, de mannen kregen een stripper thuis en wij moesten juist zelf een verleidelijke act leren. Nu ja, de kleren hoefden er niet bij uit. Dat kwam goed uit, want de bruid was verkleed als Playmatebunny: bij een zwart t-shirt en legging droeg ze een zwart jurkje met bovenaan een “bont”rand en bij de billen een staartje. Ook had ze wit met zwarte konijnenoren op en om de polsen en haar hals “bont”. Om solidair met haar te zijn, hadden alle vrouwen konijnenoren op; wit met roze, want onderscheid moet er zijn.
De instructrice deed steeds dingen voor. De bruid mocht eerst een paar keer oefenen en daarna waren alle dames aan de beurt. Er stonden twee palen, dus je kon de opdracht tweemaal proberen. Uiteraard moest je sexy van de ene paal naar de andere lopen.

Het begon met springen in de paal en je langzaam weer laten zakken. Dat kon vrijwel iedereen. Zelf was ik overenthousiast en sprong keihard tegen de paal aan. Mijn kruis was het er niet mee eens en ik nam me twee dingen voor: ik zou bij de volgende opdracht iets minder enthousiast meedoen en ik zou de dagen erna geen palen mee in de buurt van mijn kruis laten.
Daarna volgde een reeks van draaien om de paal heen. Zo ging de instructrice bijvoorbeeld naast de paal staan, hield hem met haar rechterhand hoog vast en met haar linkerhand laag, schopte haar linkerbeen naar voren, gooide zich de lucht in, trok haar rechtervoet naar haar rechterbil en kringelde vervolgens sierlijk om de paal heen. ‘Ontspan je en laat je voorzichtig vallen,’ drukte ze ons op het hart.

De meesten van ons lieten zich inderdaad vallen. Als een baksteen. Leek het supergemakkelijk als de instructrice de oefening voordeed, in de praktijk viel dat erg tegen. Wanneer iemand het redelijk leek te doen, leverde dat dan ook steevast geklap, gejuich en gejoel op van de anderen. Er stond sowieso steeds muziek aan als we aan de bak moesten, wat veel meeklappen met de muziek en een zeer goede sfeer opleverde.
Ondertussen begonnen we allerlei lichaamsdelen te voelen, met name onze armen van het hangen en onze benen, waar we ook steeds mee moesten zwaaien.

Later werden de oefeningen ingewikkelder. Zo moesten we om de paal heen stappen, waarbij de benen niet mochten kruisen, daarna heupwiegend naar beneden zakken, en dan het ene been achter het andere been langs met een soort draai en dan je met een armzwaai achterover laten vallen. Vervolgens natuurlijk niet als een boerin met je kont in de lucht omhoog komen, maar je ene been soepeltjes naar je andere been brengen en dan elegant opstaan.
Aangezien de les pas om tien uur begon, een tijdstip waarop ik normaal gesproken in bed lig, was ik aan het eind van de opdracht vaak al vergeten waar de instructrice mee begonnen was. Ik behoorde dan ook niet tussen de talenten, waarvan er wel enkele waren. Misschien ontspanden die zich beter? Daar bleef de instructrice op hameren, maar ik geloof dat ik meer gespannen probeerde het goed te doen …
Het laatste wat we moesten doen was in de paal klimmen. Als tiener ben ik vaak in lantaarnpalen geklommen, maar zo aan het eind van de les en proberend het te doen, zoals de instructrice het had voorgedaan, kwam ik niet verder dan een tel in de paal hangen.

Na ruim een uur mocht de bruid gaan zitten en de kunsten van haar vriendinnen bekijken. Daarna mocht zij laten zien wat ze geleerd had, op het toepasselijke nummer “I gotta feeling” (that tonight’s gonna be a good night). De toeschouwers klapten mee op het ritme van de muziek. De bruid had duidelijk voordeel van haar outfit, want zodra ze wat draaide, draaide haar rokje koket om haar heen. Ze stond absoluut niet voor paal.
Toen was het tijd voor de cooling down en een waarschuwing van de instructrice: ‘Jullie hebben morgen vast blauwe plekken en zeker spierpijn. Als die echt te erg wordt, dat je steken krijgt, dan helpen Paracetamol en Ibuprofen niet en moet je aspirine nemen.’

Ik kreeg het een beetje benauwd in mijn lichaam, dat aan alle kanten erg zwaar voelde …
Eenmaal thuis ging ik als een junkie die zijn laatste gram heroïne wil vinden op zoek naar de antispierpijncrème die ik nog had liggen van een ver verleden. Ik vond hem, maar bleek hem de volgende dag gelukkig niet erg nodig te hebben. Ik had vooral last van erg zware armen. Misschien had ik niet goed genoeg meegedaan?

Paaldanseressen? Mijn respect hebben ze!