‘Pedofielen actief op wordfeud’, kopten diverse kranten en online media recentelijk. Dat de chatfunctie van het populaire scrabbelspel wordt gebruikt als chatbox voor hitsige dames en heren deden mijn wenkbrauwen al fronsen, maar dat kindermisbruikers hun heil zoeken via dit Oudhollandse woordspel, vind ik te zot voor woorden.

Een 12-jarig meisje zou zijn benaderd door iemand die haar persoonlijke vragen stelde, seksueel getinte opmerkingen maakte en haar nadien onder druk zette om foto’s te sturen. Zo niet, dan zou hij wel even persoonlijke informatie over haar op internet publiceren. ‘Benaderen’ is hier niet het juiste woord.

Dat er veel randdebielen op deze aardkloot rondlopen, wist ik natuurlijk al lang, maar de reacties op dit bovenstaande artikel deden mijn wenkbrauwen wederom fronsen en waren soms minstens zo krankzinnig te noemen.
‘En dat meisje zat onbegeleid op internet?’ ‘Ouders denken niet na’. ‘Sowieso vind ik het raar dat ‘kleine kinderen’ een smartphone hebben.’ ‘Een pedofiel is toch iemand die liefde voor kinderen voelt en een pedoseksueel is toch iemand die zich seksueel tot ze voelt aangetrokken?’

Waarom wordt er steevast met het beschuldigende vingertje naar de ouders gewezen als er iets mis gaat met hun kinderen? Waarom ligt het altijd aan een mankement van de ouders wanneer hun kinderen worden misbruikt? ‘Tja, dat krijg je er nou van als je je kind naar het kinderdagverblijf brengt’, werd er massaal beschuldigend geroepen toen bekend werd dat Robert M. zijn handen niet kan thuishouden. Als we zo gaan redeneren, kunnen we onze kinderen ook niet meer naar paardrijles sturen, omdat een volwassene graag liever op zijn eigen unieke manier rijles geeft. Kunnen we onze nakomelingen niet buiten laten klauteren in de speeltuin, omdat er viespeuken loslopen die graag aan kinderen klauteren. Want tja, ‘moet je je kinderen maar niet de straat op sturen’. En als ze dan binnen spelen, kunnen we het kroost dus ook al niet gewoon laten wordfeuden?

Ik vind het in deze tijd niet zo raar dat meisjes van twaalf een smartphone hebben. Ook niet dat kinderen steeds jonger actief zijn op internet; dat is naar mijn mening zelfs best goed, want jong geleerd is tenslotte oud gedaan. Van seksuele voorlichting wordt gezegd dat je daarmee niet vroeg genoeg kunt beginnen, en dat geldt in mijn ogen eveneens voor internet voorlichting. Kinderen leren door te ervaren. Ik vind het wél raar als mensen gaan beweren dat pedofielen ‘liefde’ voelen voor kinderen. Het is raar dat het Openbaar Ministerie de civiele rechter moet vrágen om de pedofielenvereniging Martijn verboden te verklaren. Ondertussen kunnen leden van deze partij al jaren hun goddelijke gang gaan. Ik voel ook liefde voor mijn kinderen, onvoorwaardelijke liefde die nooit meer over zal gaan. Maakt mij dit dan ook een pedofiel? Nee.
Volwassenen die kinderen manipuleren, chanteren, afpersen, enkel om hun seksuele zin door te drijven, houden niet van kinderen, zij houden uitsluitend van zichzelf. Met lust heeft dit volgens mij net zo min te maken, maar alles met machtswellust. Pedofielen zijn altijd en overal, met name waar kinderen zijn. Pedofielen, pedoseksuelen, of hoe men het ook noemen wil, zijn in mijn ogen de eencellige parasieten van de maatschappij.

En ja, wij ouders moeten onze kinderen daarin zoveel mogelijk begeleiden en hen beschermen tegen de gevaren op internet én daar buiten. Maar hoe goed je je kind daarin ook begeleidt, dan nóg kan het verkeerd gaan. Het duurt tien minuten voor een twaalfjarig chattend meisje wordt benaderd door een pedofiel, is uit onderzoek van het Vlaamse blad Clickx Magazine gebleken. Een onderzoek in de USA wees uit dat een op de vijf kinderen die regelmatig van het internet gebruik maken, door vreemdelingen worden benaderd voor seks. Tevens bleek uit dat onderzoek dat nóch de aanwezigheid van internetfilters nóch het toezicht door de ouders de kans verminderde dat een kind door een vreemdeling online tot seks verleid wordt.

Conclusie: de grenzeloze onbevangenheid van kinderen is niet opgewassen tegen het manipulatieve vermogen van volwassenen. Ga maar na: zelfs volwassenen trappen vandaag de dag nog zeer geregeld in de leugens en oplichterij van hun medemens, getuige programma’s als Opgelicht. De enige echte schuldigen in dit verhaal zijn de pedofielen zelf. Zij horen niet in speeltuinen te speuren, in zwembaden te gluren, zich in paardrij- en knutselclubjes te verschuilen of zich voordoen als kinderoppas. Zíj zijn degenen die niet nadenken, zíj zijn degenen die wat mankeren. Zij horen derhalve niet achter hun computers te zitten teneinde onschuldige slachtoffertjes op te sporen, maar achter slot en grendel alwaar zij onderling eindeloos met elkaar het echte originele scrabble bordspel kunnen spelen, met woorden als ‘gestoord’, ‘ziek’, ‘gewetenloos’ en ‘krankzinnig’. Want dat de Roberts en Martijnen nog gewoon vrij rond lopen, daar zijn geen enkele andere woorden voor.

©afbeelding:http://www.eenvandaag.nl