Het einde is ein-de-lijk in zicht. Afgelopen week hebben we het verlossende woord gehoord gekregen. Voor mijn gevoel hebben we er maanden op moeten wachten maar in werkelijkheid is dit slechts 7/8 weken. Het had echt niet veel langer moeten duren want ik was op het punt van instorting beland.

Dat de verhuizing en ons verblijf in de wisselwoning met zo veel stress gepaard zou gaan had ik niet verwacht. Het feit alleen al dat de wisselwoning een onaangename verrassing voor ons in petto had zorgde ervoor dat ik binnen no time na onze verhuizing enorm baalde. Al in die eerste week zakte mijn goede moed weg. Mijn gedachte ‘het is zo voorbij’ was nergens te bekennen. Mezelf erover heen zetten lukte maar niet. Ik zag er totaal tegenop en het dagelijkse bezoek van de muizen maakte het niet beter op. Het moment dat je, na een lange dag, rustig in de woonkamer tv denkt te kunnen kijken en vervolgens een muis voorbij ziet rennen is allesbehalve ontspannend. Of het moment dat je even lekker een douche denkt te kunnen nemen en in de badkuip een muis aantreft. En laten we vooral niet die ene keer vergeten dat ik op de wc zat en een muis uit een gaatje zag komen. Ik heb ze werkelijk in iedere ruimte in het huis voorbij zien komen. Zelfs in de aanrechtkast met etenswaren weten deze beesten te komen. En dan bijna iedere ochtend muizenkeutels op je aanrecht aantreffen. Wat een ellende! Het blijft mij overigens verwonderen hoe kleine dingen je ellendig kunnen laten voelen.

Ik kan veel hebben maar ongedierte in huis ligt ver boven mijn comfortzone. En het is absoluut niet iets waar ik aan wil wennen. Voor mij kan de verhuizing terug naar onze woning dan ook niet snel genoeg gaan. En zoals het er nu uitziet hoeven we gelukkig niet al te lang meer te wachten. Indien alles naar planning verloopt ontvangen wij aanstaande vrijdag de huissleutels. Zelf moeten we nog wel het een en ander in het huis doen zoals verven en vloerbedekking leggen door het hele huis. En vooral veel stof afnemen. Maar ik hoop toch echt dat we heel snel kunnen overgaan.

Een minpunt dat ik geheel aan mezelf te danken heb is dat we het ruim zes weken zonder aanrechtblad moeten doen. Zo twijfelachtig dat ik soms kan zijn had ik veel te laat doorgegeven dat ik liever een ander soort aanrechtblad zou willen. En gezien de levertijd ruim zes weken is moeten we in die periode dus zonder doen.

Van wat ik tot nu toe gezien heb, ziet de woning er goed uit. Sommige werkzaamheden zullen achteraf nog uitgevoerd worden omdat er goedkeuring gegeven moet worden. En vanzelfsprekend kun je niet overal even tevreden over zijn; het blijft een huurwoning. Maar waar ik wel van baal is de grootte van het toilet. Hoe ze dit voor elkaar gekregen hebben is voor mij een raadsel maar onze wc-ruimte is veel kleiner dan voorheen geworden. En laat het nou zo zijn dat ik me al aan het vorige (grotere) formaat stoorde; nu is het nog kleiner geworden. Moet zeggen dat ik me best wel gepest voel.

Hierbij nog een kleine impressie van de staat waarin onze woning de afgelopen weken verkeerde. De eerste keer dat we onze woning gingen bekijken troffen we dit aan. De muren waren aan één kant gesloopt. Dit zorgde ervoor dat de slaapkamer, badkamer, keuken en toilet één grote ruimte werd.
Wat je afbreekt moet je weer opbouwen! De afgebroken muren werden weer herplaatst en zo kregen we de individuele ruimtes weer terug. Zo als je kunt zien is er nog veel werk te verrichten maar het begint hier ergens op te lijken.

Inmiddels zijn we weken verder en is de verbouwing al behoorlijk opgeschoten. Binnenkort dus een nieuwe update met nog meer foto’s.