De bekende en gevleugelde uitspraak: ‘Geduld is een schone zaak’ is hip en ‘hot’ en wordt lekker opgepoetst in deze vliegensvlugge digitale prestatiemaatschappij met als norm ‘killerbody’s’, een altijd fris en fruitig (in de bladen gefotoshopt) uiterlijk, superfood en een suikervrij dieet. Het trainen van geduld is in wezen de kern van Mindfulness, Yoga, Tai Chi, Zen en vele andere in een razend tempo opkomende ‘onthaast-cursussen’ die je op elke hoek van de straat wel kunt vinden.

Weet je waar ik nu achter kwam? Dat pinapparaten ook zo met hun tijd mee gaan. Laatst nog. Ik stond in een lange rij met zeker 15 man voor me (vast een voetbalteam inclusief reserve spelers en ieder wilde natuurlijk apart afrekenen). Ik had nogal haast want tja: druk- druk- druk…en voor geduld of de zonnegroet geen tijd of zin. Elke seconde die voorbij tikte, voelde als een innerlijke tijdbom die op elk moment af kon gaan. Toen ik uiteindelijk aan de beurt was en ouderwets contant wilde betalen, bleek dat ik geen rooie eurocent bij me had. Noppes. Nada. Afijn, ik griste mijn pinpas uit mijn portemonnee die keurig netjes door de gleuf gleed. Maar mijn rebelse pinpas gooide zijn dikke kont in de krib met de boodschap: ‘Uw pas is onbruikbaar’. Argh…. Waar is mijn plastic zakje?! Ik voelde de hyperventilatie al opkomen. Maar niks te vinden in mijn linker jaszak! Intussen beval mijn rechter hersenhelft me streng om eens even relaxed aan te doen. Gewoon Zen. Zoals in dat artikel dat ik pas gelezen had. Iets met in- en uitademen. Door de neus in pffff … door de mond uit …..pfffff…pffffff, pffffffffff….. Jeetje zeg, ik leek meer op een briesend paard dan dat ik op dat fotomodel in de lotushouding bij het bijbehorende artikel leek.

De aardige kassière met de allerliefste bruine ogen wreef mijn pinpas over haar jasje. Voilà. Hij deed het weer. Beveelt dat apparaat me om ‘Even geduld AUB’ te hebben. ‘NEE, NEE en nog eens NEE-HEE! Ik heb helemaal geen geduld. Weet jij wel wat ik allemaal nog moet doen, stomme pindoos!’ schreeuwde ik luidkeels en schaamteloos. De kassière vroeg of het wel helemaal goed met me ging en of ze misschien een glaasje water voor me kon halen of had ik liever een kopje warme chocolademelk met een toefje slagroom?

Al hyperventilerend en met een hoofd zo rood als een tomaat, griste ik het plastic zakje met appels erin van de band en begon erin te blazen. Tegelijkertijd tikte ik gauw mijn pincode in. De verkeerde. De pindoos beval me weer: ‘EVEN GEDULD AUB’. De kassière verspilde geen minuut en greep naar het brandblusapparaat waarmee ze preventief mijn oververhitte hoofd bluste. Toen ik het schuim uit mijn ogen wreef, kwam ik opeens bij mijn positieven. Ook herinnerde ik me de goede combinatie weer. ‘EVEN GEDULD AUB’ kwam er weer te staan. Opgetogen als ik was, had ik toch opeens ontzettend te doen met dat vernuftige apparaatje. Hoe kon ik nu boos op dat ding worden terwijl-ie me vriendelijk en beleefd vroeg of ik alsjeblieft even geduld had. Ik ontdooide ter plekke. Spontaan bood ik de kassière (en iedere klant achter me) persoonlijk mijn excuus aan voor mijn ongeduldige wangedrag. Ter plekke legde ik de eed ‘ik haast-me-niet-meer-over-de-kop’ af en bracht het meteen in de praktijk. Mijn hyperventilatie was nu ook over en ik raapte de appels van de grond om ze in het plastic zakje terug te doen en weer op de band te leggen. Terwijl ik dit alles deed, stelde ik me voor dat ik dobberde in een bootje op zee met het zonnetje op mijn bolletje met natuurlijk een aangenaam briesje.

Mijn nieuwe vriend en allerliefste ‘Goeroe van Geduld’ (de pindoos) wilde inmiddels antwoord of het gelukt was. Oh nee…. Wacht nog maar eventjes op me want ik heb gewoon nog wat meer tijd nodig. In de flow en met een rustige en vloeiende beweging tikte ik dan ook rustig en kalm de NEE-knop in (moest wel weer opnieuw mijn pincode intikken dat ik dit keer geduldig deed). En ja hoor, kwam-ie weer: Even geduld a.u.b. Mooi zo! Waar was ik ook alweer gebleven? …dat lekkere briesje door mijn haren… Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog wel een paar keren op de – NEE- knop heb moeten drukken omdat ik gewoon nog wat meer geduld nodig had voor in mijn dagelijkse leven. Toen ik uiteindelijk zwom in een oase van rust en me als herboren en geduldig voelde, drukte ik pas op de – JA- knop. En weet je wat nu het aller allerleukste was? Dat mijn liefste nieuwe beste vriend en ‘Goeroe van Geduld’ me direct beloonde met de boodschap ‘GESLAAGD’! Jippie, ik was GESLAAGD! Met een gevoel van geslaagd te zijn in het leven, met een boodschappen tas vol spullen en afgerekend met mijn ongeduld en innerlijke tijdbom, liep ik Zen de deur uit.

© Saskia Mes-Born

Saskia Mes-Born is getrouwd en moeder van twee dochters. Naast het moederschap schrijft ze graag  werkt ze als ZZP-er als clown Jip