Relaties zijn tegenwoordig niet zo simpel. Vroeger, in de tijd van onze opa’s en oma’s, waren liefdesrelaties veel duidelijker gedefinieerd dan dat ze nu zijn. Je trouwde en bleef getrouwd tot één van de partners het loodje legde. Hoewel toen uiteraard ook genoeg buiten de deur werd geneukt, dat is nu eenmaal van alle tijden, werd daar verder niet zo openlijk over gesproken. Je deed het, en je hield je mond er verder over. En ik moet eerlijk zeggen dat dat misschien ook niet helemaal de ideale situatie is, maar ik vind polyamorie dan wel weer een heel ander uiterste.

Want wat is polyamorie precies? Volgens een website is de definitie van polyamorie een levenswijze waarbij erkend wordt dat het mogelijk is om om van meer dan één persoon tegelijk te houden. Ja zeg, natuurlijk kan dat. Ik hou van mijn man, mijn kinderen, mijn broer, mijn moeder en ga zo maar door. Volgens mij is dat ook niet helemaal wat ze bedoelen. Eigenlijk bedoelen ze: een levenswijze waarbij erkend wordt dat mensen behoefte hebben om met meer dan één persoon, al dan niet tegelijkertijd, te neuken. Wat volgens mij helemaal niet inhoudt dat je ook alle personen met wie je het bed (of keukentafel) deelt moet liefhebben.

De reden om een polyamoreuze relatie aan te gaan is dat het bijna onwaarschijnlijk is dat één partner al je (intieme) wensen en verlangens zou kunnen vervullen. Daar ben je lekker mee. Natuurlijk kan één persoon niet al je wensen en verlangens waarmaken. Daarom trouwen we ook niet op ons veertiende. Nee, we slettebakken ons een ongeluk door de pubertijd en meestal ook nog een goed gedeelte van de daarop volgende jaren. Zo proef je alle smaken en bepotel je alle soorten. Uit die ervaringen filter je dan de eigenschappen die jij belangrijk vindt in een partner. Als jij dagelijks semi-professionele porno wilt uitoefenen in je relatie, dan moet je zorgen dat je iemand vindt die dat kan waarmaken. En als je dan toch een relatie aangaat met iemand die de missionarishouding al heel spannend vindt, dan moet je niet gaan lopen zeiken. Dan is dat niet de goede keuze en moet je verder naar de volgende. Maar volgens de polyamoreuzen, zou je dan dus naast je missionaris-partner iemand moeten vinden die jouw seksuele verlangens kan waarmaken. Zo krijg je uiteindelijk alles wat je hartje begeert en draait de wereld, net als toen je nog een klein kleutertje was, helemaal alleen om jou. Ik moet overigens niet vergeten te vermelden dat dit uiteraard in alle openheid wordt gedaan. Missionaris-partner zal dus alles weten van porno-partner. En hij maakt zich daar helemaal niet druk om en voelt zich niet jaloers. Ook wordt missionaris-partner helemaal niet onzeker en voelt hij zich in geen enkel opzicht aangetast in zijn mannelijkheid.

Mijn mening is dat dit heel weinig met liefde te maken heeft. Maar goed, wie weet denk ik daar over tien jaar heel anders over, tijden veranderen. Ik zou er heel veel moeite mee hebben als mijn man een keer buiten de deur neukt. Maar misschien zou ik dat na veel schoppen, slaan, schreeuwen en huilen kunnen vergeven. Als hij echter een serieuze liefdesrelatie naast ons huwelijk aan zou gaan, dan gooi ik de handdoek in de ring.