Ik was tijdens mijn zwangerschap ‘a pregnant woman from Hell’.

Onlangs op een verjaardag had ik het er nog over met een vriendin.
Ik was verschrikkelijk.
Mede kwam dit door mijn karakter. Ik ben al snel aangebrand maar ook kwam het door het feit dat ik negen maanden moe ben geweest en met vreselijke hoofdpijnen heb gelopen. Ik denk dat het in combinatie met de hormonen helemaal niet een goede combinatie is.

Het begon al vroeg in de zwangerschap. Ik kon boos worden om een kopje dat verkeerd in de vaatwasser stond. Ik werd witheet. Hoe kun je nou zo stom zijn. Om later terug te komen bij mijn man om sorry te zeggen en manlief die slikte het allemaal. De lieverd.

Naarmate de zwangerschap vorderde werden ook de buien erger. Ik kon zonder aanleiding ontploffen, ook voor mezelf was het verschrikkelijk. Ik wist dat ik de dingen grof en cru zei maar voor ik het wist was het er al uit. En ja, achteraf  kun je wel sorry zeggen maar het is niet echt netjes. Gelukkig accepteerde iedereen het maar leuk was anders.

De ergste dag was de dag van mijn bruiloft.
Ik stond al stijf van de zenuwen (ondanks dat wij het klein en sober gevierd hebben) en die combinatie was dodelijk.
Na de plechtigheid gingen we bij ons thuis koffie en taart eten en daar voltrok zich het volgende.
Stel je voor. De moeder van de bruid, en de moeder van de bruidegom en de vrouw van de vader van de bruidegom met z’n drieën in de keuken. Op zich niets mis mee toch? Vervolgens staan er op het aanrecht hele mooie glazen (wijnglazen, ik was er trots op) zegt de ene moeder tegen de andere: ‘Ach die kunnen we ook wel doen toch!?’ Waarop ik dus antwoord: NEE, laat maar staan, ik doe ze liever zelf.’ Dit mocht natuurlijk niet, want ja, ik was getrouwd en moest daar niet bij nadenken. Ik draai me om en nog geen twee seconden later gebeurde het: *Kling*… waarop een ‘oh oh’ volgde. Ik werd witheet. Ging uit m’n dak en zei dat ze die glazen moesten laten staan maar neeee, ze moesten allemaal droog en schoon. Ik draai me weer om en ik hoor achter mijn rug opnieuw een *Kling*… en daarna opnieuw een ‘oh oh’. Echt waar, ik kon niet meer ik was woedend. En toen kwam het mooiste: het was de schuld van de glazen en niet van hun. Ik ben naar buiten gelopen, ben wel twee keer de staat op en neer gelopen en bij binnenkomst gevraagd hoeveel glazen ik nog over had. Wel, te tellen vier stuks. Van de acht. Je snapt het wel, ik ontplofte. Niet lang daarna heeft Jan de gasten uitgelaten onder het mom van: ze moet even slapen. Bij het wakker worden merkte ik dat ik zeker wat rustiger was en dat ik ook weer helder kon nadenken. Lachend heb ik mensen opgebeld en heb mijn excuses aangeboden. Ze accepteerden het omdat ik zwanger was. Maar leuk vonden ze het niet.
Totdat mijn mooie grijze boekenkast, die er redelijk egaal uitzag ondanks dat ie wat stoffig was, was onder geklad met de teksten: maak mij schoon, ik ben vies, bah en ik ben erg stoffig. Ik herkende het handschrift van mijn man en van twee vriendinnen. Ik heb ze opgebeld en toen hebben ze het mogen ervaren: een zwangere vrouw uit hel. Waar ze het vandaan haalden om dat te doen. Komen ze hem ook schoonmaken en dan nog…wat voor een pubers zijn het. Ik was des duivels. Dus daar zat ik dan, net getrouwd, hoogzwanger (ruim zeven maanden) en op mijn huwelijksnacht op m’n knieen de hele kast leeg te halen om hem schoon te maken. Ik geloof dat ik ze heb uitgemaakt voor alles. Mijn man heeft me maar met rust gelaten en stopte af en toe wat drinken toe en nieuwe doekjes of een sopje.

Drie weken later gingen we met mijn ouders op vakantie. Twee weken in een huisje met z’n zessen. Dat was de eerste en de laatste keer. En tot op de dag van vandaag hoor ik: ‘Als jij weer zwanger wordt, dan duik ik onder.’
Ach, het zal wel loslopen hoop ik, maar ik ben er bang voor eigenlijk.