Ik heb een probleem, dat weinig vrouwen zullen herkennen. Het is geen probleem van wereldformaat, maar toch zou ik er graag vanaf willen. Ik koop namelijk altijd te wijde broeken.
Doe dat dan niet, hoor ik je denken. Zo simpel is het echter niet, want mijn maat voelt altijd te strak. Ik herinner me dat mijn moeder vroeger altijd als ik een broek paste een vinger tussen de broek en mijn buik instak, want volgens haar moest er een vinger tussen passen. Misschien dat daardoor mijn probleem is ontstaan.
Enkele weken geleden wilde ik een nieuwe spijkerbroek. De enige die met een riem nog relatief goed zat, had een gat bij de knie en de andere spijkerbroek die ik had was, wat een verrassing, te wijd. Dus ging ik naar een spijkerbroekenwinkel.

‘Welke maat moet hij zijn?’ vroeg de verkoopster.
‘Eh, 31?’ opperde ik aarzelend.
Ze bekeek mij eens opmetend: ‘Dat lijkt me veel te groot voor jou,’ pakte een maat 29 en haastte zich te zeggen: ‘Niet dat 31 dik is, natuurlijk.’
Even later kwam ik met de spijkerbroek aan het pashokje uit en moest ik toegeven dat hij redelijk ruim zat. Dus kreeg ik maat 28 mee. Deze maat vond ik prima passen, maar de verkoopster deed er nog een schepje bovenop, of eigenlijk een maat eraf, dus een paar minuutjes daarna stond ik met maat 27 voor de spiegel.
‘Dit is de goede maat,’ stelde de verkoopster vast.
‘Ik vind hem erg strak zitten.’
‘Dat hoort zo, want hij loopt uit. Als je hem een uurtje aan hebt, is hij veel wijder.’
Een uur? Een UUR deze ellende? schoot het door me heen. ‘Ik pas toch de andere nog even weer.’
In maat 28 voelde ik me goed, maar de verkoopster wees bij mijn heupen. ‘Kijk, hier zit allemaal ruimte. Hij is echt te wijd, hoor, dit is een stretchmodel.’
Ik zag heus dat ze gelijk had, maar hij zat zo lekker. Ik dacht echter aan de broeken in mijn kast die me allemaal van de billen vallen en paste toch de kleinere maat nog een keer. Die zat goed, volgens de verkoopster, terwijl ik probeerde te ademhalen.
Een andere verkoopster kwam erbij staan en trok eens aan de taille. ‘Deze is eigenlijk ook nog te wijd, hoor. Als hij meteen goed zit, heb je niet de goede maat. Je moet een maatje kleiner hebben.’
Mijn buik protesteerde aan alle kanten. Ik herinner me een tienermeisje dat op een bed ging liggen om haar broek aan te krijgen, anders lukte het haar niet – dat wil ik dus niet!
‘Neem deze anders mee en loop er thuis even in,’ stelde de eerste verkoopster voor. ‘Zit een uurtje op de bank of zo. Als je er niet mee naar buiten gaat, mag je hem nog terugbrengen, als hij toch niet bevalt.’
Dat trok me over de streep, dus betaalde ik 70 euro en liep met mijn prachtige nieuwe spijkerbroek de winkel uit.
Thuis liep ik anderhalf uur in de spijkerbroek, waarna ik het kreng nog steeds te strak vond zitten. Terugbrengen was echter geen optie, ik wist eigenlijk ook wel dat een maat groter me al snel ook van de billen zou vallen. Ik nam me voor om de spijkerbroek met de knoop open en een riem om te dragen, en als hij dan uitgelopen zou zijn natuurlijk met de knoop dicht.

De spijkerbroek ligt nog steeds ongedragen in mijn kast. Ondertussen heb ik probleemvermijdend gedrag vertoond. Mijn kledingkast hangt vol met prachtige nieuwe jurkjes.