Als tiener had ik grote liefde voor puzzelen. Ik was er dol op en zo vaak als het maar kon zat ik aan tafel met honderden stukjes legpuzzels voor me die ik één voor één op hun plekje legde. Puzzelen werkte voor mij therapeutisch. Het werkte ontspannend en rustgevend. Daarnaast was het voor mij een manier om mezelf voor mijn omgeving af te sluiten. Gewoon even in mijn eigen ‘wereldje’ terugtrekken. Door de jaren heen is mijn liefde voor puzzelen verzwakt. Of beter gezegd; ik maakte er geen tijd meer voor vrij. Erg jammer want het maken en afkrijgen van een puzzel is niet enkel bevredigend maar bezorg ook een gevoel van geluk. En daarnaast heeft puzzelen tal van gezondheidsvoordelen! Alleen daarom al een goede reden om deze tijdverdrijf op te pakken.

Onder het motto ‘meer aandacht voor mezelf’ kocht ik kort geleden een legpuzzel met maar liefs 1000 stukjes. Na vele jaren (lees 25 jaar!) leek het mij leuk om weer eens met het puzzelen aan de slag te gaan. Leuk om alleen te doen maar misschien ook wel leuk om samen met mijn meiden te doen. Ik besefte mij uiteraard ook wel dat dit mogelijk een uitdaging zou kunnen zijn, zeker met een 1jarige kindje in huis. En of ik gelijk had..

Puzzelen is hartstikke leuk. Maar het beste ding stelt je geduld ook onwijs op de proef. Helemaal met een kleine kindje in huis. Wat een uitdaging is het om dat ene puzzelstukje te vinden terwijl baby girl met stukjes ervan door gaat. Of steeds puzzelstukken van tafel slaat. Tientallen puzzelstukken hebben diverse hoeken van de woonkamer gezien inclusief verstoppertje onder het bank(kussens). En alsof dat niet genoeg was, wilde dochterlief meerdere malen ook wel weten hoe zo’n puzzelstuk smaakt. En of ze sterk genoeg is om de stukken door tweeën te breken. Nou…sterk genoeg is ze zeker wel! Erg leuk is mijn voornemen om het puzzelen weer op te pakken maar yeetje…baby girl heeft het mij zeker niet makkelijk gemaakt. De eerste paar dagen puzzelen was dan ook niet bepaald ontspannend te noemen, maar eerder stressend.

Onder het motto ‘If you can’t beat them, join them’ mocht dochterlief ‘meehelpen’. Liet ik haar met puzzelstukken vrij spelen en mocht ze mij puzzelstukjes aangeven. Dit werkte redelijk goed. De dagen die hierop volgenden had dochterlief steeds minder interesse in de puzzelstukken. En liet ze zich ook makkelijker door haar broers afleiden. Zo creëerden wij momenten waarop ik kon puzzelen. Maar het echte werk gebeurde uiteraard op momenten dat dochterlief sliep. Dan kon ik ongehinderd aan de slag. Dat ene stukje zien te vinden om vervolgens op de juiste plek te kunnen leggen. En langzaam maar zeker zag ik hoe mijn puzzelstukken een geheel vormden. Dat geeft een goed gevoel en krijg je zin om door te gaan en de puzzel af te maken.
Op het moment dat de puzzel af was, ontbrak er maar slechts 1 stukje. Waren er enkele stukken door tweeën gebroken en enkelen die dochterlief haar mond overleefd hebben. Drie dagen later vond ik gelukkig het ontbrekende stukje terug, verstopt tussen de bank.

Mijn eerste puzzel na vele jaren is hiermee een feit. En het is mij wederom duidelijk waarom puzzelen echt iets voor mij is. Met puzzelen kun je namelijk even je gedachten op iets anders zetten. Kun je je hoofd op nul zetten en je zorgen naast je neerleggen. Het is een goede afleiding wanneer je niet aan je zorgen wilt denken. Het geeft rust in je hoofd en ook zorgt het voor een lager stressniveau. En het afkrijgen van een puzzel geeft daarnaast een bevredigend gevoel! Inmiddels ben ik alweer aan een tweede puzzel begonnen. En baby girl die geeft mij hierin ook wat meer ‘vrijheid’. Dan zegt ze ‘mama puzzel’ en gaat ze vervolgens verder met spelen. Niet altijd natuurlijk maar vaak genoeg.

Puzzel weetje: Wist je trouwens dat bij het leggen van een puzzel dopamine, ook wel het ‘gelukshormoon’ genoemd, in de hersenen vrijkomt? Van dit stofje wordt je blij. Lukt het om steeds meer stukjes op de juiste plek te leggen, dan krijg je een voldaan gevoel en zin om ‘m helemaal af te maken.

Liefs,
Nicky

Volg jij mij al op Instagram?