Een tijdje terug heb ik een column geschreven over het feit dat ik aan het revalideren ben. Dit is inmiddels nu zo´n zes weken aan de gang. In het begin was het heel erg goed te doen, maar ik merk wel, dat ik het nu steeds zwaarder begin te vinden. Er komt steeds meer bij kijken. Ik heb nu mijn revalidatie arts, fysiotherapie, ergotherapie, bewegingsagogie en maatschappelijk werk. Je kan je voorstellen dat dit best veel wordt, naast het werken. Ik heb laatst nog een afspraak gehad met de revalidatie arts om te kijken hoe mijn revalideren verloopt. Dit was een heel goed gesprek. Hij luisterde heel erg goed en gaf me in sommige dingen ook zeer zeker gelijk, dus ik ben erg benieuwd wat voor effect dit heeft.

Bij de fysiotherapie heb ik eerst allerlei onderzoeken gehad en daarna een paar hele lichte oefeningen. Dit waren oefeningen om te leren voelen, maar ook een soort van balansoefeningen. De eerste paar keren vond ik dit doodeng, want ik moest ook wel eens mijn ogen dichtdoen  bij een paar van deze oefeningen. Ik kreeg dan het gevoel alsof ik zo om kon vallen. Ook kreeg ik een oefening om thuis te doen. Ik moet dan op mijn rug op het bed gaan liggen en mijn benen van links naar rechts bewegen. Deze oefening doe ik nog steeds regelmatig. Op deze manier ontspannen mijn rug en bekken een beetje.
Ook moet ik een hele hoop opschrijven. Wat voel ik? Waar voel ik het? Wat doe ik? hoe zit/sta ik? , Wat kan ik eraan veranderen? Wat heb ik eraan gedaan? En dit bespreken we dan, voordat we de oefeningen gaan doen.

Bij de ergotherapeut heb ik eerst alleen maar gesprekken gehad. Ook heb ik dingen op moeten schrijven waar ik allemaal tegenaan loop. Nou, dat was veel meer dan ik had verwacht. Ik ga het hier niet allemaal opschrijven, want dan ben ik nog wel even bezig. Maar in grote lijnen is het dat ik veel dingen tegenkom in de zorg voor mijn zoontje, het huishouden, autorijden, fietsen en zo nog veel meer. Om mijn zoontje te leren lopen, heb ik op advies van mijn ergotherapeut een trippelstoel bij de thuiszorgwinkel aangevraagd. Toen was hij al niet meer nodig, want mijn zoontje had de stoel duidelijk niet meer nodig om te leren lopen. Blijkbaar voelde hij het aan, want hij had plots zelf ontdekt hoe hij moest leren lopen. Dapper zette hij zijn eerste stapjes. Nu gebruik ik de stoel met koken, want op deze manier hoef ik niet zo lang te staan, ik kan nu namelijk zittend koken. Helemaal super dus. Als ik de stoel een half jaar heb, kunnen we via mijn zorgverzekeraar een trippelstoel voor mij aanvragen, zodat ik er standaard één in huis heb.
Ook heb ik een douchestoel aangevraagd, omdat mijn zoontje te zwaar wordt en ik hem, als ik sta, niet meer kan vasthouden onder de douche. Daarbij komt ook nog dat hij vreselijk tekeer gaat als we gaan douchen, waardoor hij nog zwaarder voor mij wordt omdat hij gaat tegenspartelen. En het “lange” staan wordt voor mijzelf zo af en toe, zeker op een slechte dag , veel te zwaar.

Bij de bewegingsagogie ga ik leren bewegen. In eerste instantie zorgt de therapeut ervoor dat de oefeningen mijn lichaam zo weinig mogelijk belasten. Ze vinden om deze reden plaats in het zwembad. Het nadeel is wel, dat je hierdoor naar mijn idee sneller over je grenzen gaat. Maar misschien is dit ook mijn eigen ervaring. Mocht het in het zwembad heel erg goed gaan –en mijn spieren dus sterk genoeg- dan verplaatst de therapie zich naar de sportzaal. Daar gaan we wederom kijken hoe ik zo juist mogelijk kan bewegen, waarbij ik niet over mijn grenzen heenga.

Met de maatschappelijk werkster praat ik vooral over het accepteren van wat ik heb en hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Het zijn vaak lange gesprekken. De maatschappelijk werkster die ik heb luistert echt heel goed naar me en dat doet me zeer goed. Ik heb een goede klik met haar.

Zoals je ziet heb ik het er maar druk mee en moet ik veel regelen. Op maandag heb ik meestal een apart rooster.’s Morgens twee therapieën,  daarna werken,  ’s middags ook nog een therapie, dan mijn zoontje ophalen en daarna naar huis.
Wat ik altijd heerlijk vind, is als ik mijn zoontje ophaal, hij met zo’n big smile naar me toe komt lopen en dan zo blij is om mij weer te zien. Dit doet mijn moederhart echt heel goed en dan denk ik: Hier doe ik het voor.