‘Zit er ook een uitknop op?’
Tja, die vraag hoor ik vaker als ik met mijn dochter op pad ben. Het is een lopend spraakwater, langer dan twee seconden houdt ze nooit haar mond dicht. Alleen als ze erg moe is, of slaapt, is ze stil. Dat kan ook niet anders want dan zit die duim verankerd in haar mond. De rest van de tijd begint ze tegen iedereen spontaan te praten. Tegen vrienden en bekenden maar ook tegen wildvreemden. Soms een vrolijk babbeltje over wat ze op school heeft meegemaakt of wat ze heeft gekregen of dat ik haar moeder ben en Karina of gewoon mama heet.

Soms vertelt ze dingen die niet iedereen wil weten of horen. Dat ze jeuk in haar kont heeft bijvoorbeeld. Dat zegt ze dan niet alleen, dat laat ze ook ongegeneerd merken door ter plekke haar broek los te maken en met haar hand het probleem aan te pakken door hardhandig te krappen. Tja, en als je je dan bedenkt dat ze ook weleens jeuk aan haar poesje heeft…
Ook kan ze regelmatig gewoon zeggen wat ze ziet. Dingen als: ‘Dat is een lelijke meneer,’ of, ‘jij bent een rare oma.’
Zonder zich ook maar enigszins bezwaard te voelen wijst ze iemand erop dat hij een dikke buik, een flinke onderkin of grote borsten heeft.
Met enige regelmaat loop ik dan ook, naar het plafond kijkend en voor me uit fluitend achter mijn winkelwagentje aan.
De meeste mensen kunnen gelukkig om haar eerlijke bevindingen lachen maar het is niet altijd grappig. Laatst stond ze nog een mevrouw, met een beenprothese het naadje van de kous te vragen. Waarom dat was en of dat pijn deed en hoe het kwam…
Niet alleen zegt ze alles wat in haar opkomt, ze doet het ook. Als ze de behoefte voelt dan laat ze iedereen haar buik zien en als ze jouw buik wil zien dan trekt ze gewoon even je shirt omhoog.

‘Ze is wel vrij hè?!’ Krijg ik regelmatig te horen, ‘Ze is niet bang uitgevallen…daar krijg je nog wat mee te stellen.’
En daar zouden ze wel eens gelijk in kunnen hebben. Ik kan alleen maar hopen dat ze, tegen de tijd dat ze 16 is, iets meer gevoel van schaamte heeft ontwikkeld. Stel je voor dat ze dan nog steeds aan haar kont gaat staan krabben of haar trui omhoog trekt om haar buik te laten zien. Maar voorlopig ga ik me daar nog maar geen zorgen over maken, voorlopig geniet ik en schaam me af en toe voor al haar ontwapenende opmerkingen en ludieke acties. Maar met mijn dochter in de buurt is het nooit saai en is niets vanzelfsprekend.