Altijd dat verdomde schuldgevoel, het voelt als een vloek die op mijn sterke, maar toch tere moederziel rust.

Als kostwinner is het ook zwaar, daar ben ik mij zeker van bewust. Het voelt soms als een marathon waar je niet voor getraind hebt.

Na een tijdje werkzoekende te zijn geweest, is het zover. Ik heb een baan gevonden, eindelijk, na velen en dan bedoel ook vele sollicitaties, ga ik deze maand weer aan de slag. Dit is heerlijk, ik kan de moederrol even achter mij laten. Natuurlijk probeer je, ook als je niet werkt, niet in een continue moederrol te zitten. Maar toch thuis zitten, geen ruim budget, van schoolplein naar schoolplein, opruimen, tja t lijkt wel alsof de afwas doen opeens een dagtaak geworden is, met hier en daar een creatieve uitspatting, moet ik zeggen dat ik toch veel liever werk. Ik kan mijn zakelijke talenten weer gebruiken, ik kan mijn moederrol even vergeten, ik kan weer geld verdienen. Ja alles bij elkaar opgeteld werk ik toch veel liever dan dat ik thuis zit.

Ik kan mijzelf weer zijn, ik kan geld verdienen en echt er zullen velen met mij eens zijn, van een WWB uitkering (bijstand) rond moeten komen is een sport op zich, maar echt de conditionele voordelen kun je achterwege laten. Het is goed dat het bestaat, anders had ik nu uit mijn kartonnen, edele doos moeten kruipen, maar toekomstmuziek? Uh nee dat kan ik niemand verkopen, het is een goed vangnetconstructie, voor tijdelijke aard. Ik heb er nog geen mens beter van zien worden van een WWB, het werkt toch meestal als een neerwaartse spiraal. Maar goed, genoeg triestigheid, er is weer tijd voor de zon.

Dus ik ben supertrots, ik ga weer aan de slag, een ontzettend leuke functie in de branche HRM ( Human Resource Management), waar mijn werkervaring en opleiding ook ligt.

Ik heb tijden een functie gehad onder schooltijden, dat ik dit door re-organisatie vaarwel moest zeggen, heeft mij velen en velen sollicitaties en hier en daar een tijdelijk baan, nu deze nieuwe baan opgeleverd. Alleen, tijdens schooltijden? Uhh wat is dat? Daar ben ik al eerder bewust van geworden, dus tja 4 dagen opvang, het is niet anders. Gelukkig heb ik (na 5 jaar wachttijd) plaats op een goede NSO, dus dat is echt super. Maar ik ben geen werknemer die, als het even nodig is, uren kan overwerken, ik moet op tijd naar de opvang. Weer dat schuldgevoel, maar dan richting mijn nieuwe werkgever. De beroemde spagaathouding. Ja het is geen ideale startsituatie, maar ik ga mijn best doen en wil er alles uit halen wat er in zit. Ik ben het zat om thuis te zitten, ik wil mijzelf weer terug, mijn eigen persoonlijkheid, Yvonne. Niet de mama van….

Dat stekende schuldgevoel. Ja, kindlief moet inderdaad naar de opvang, ik kan niets meer voor school doen. Heeft kindlief een keer vrij door een studiedag, mama moet werken, dus ja hallo opvang, blij dat jullie er zijn. Ik ben afhankelijk van vriendinnetjes, lieve vaders en moeders etc., mag mijn kind met jullie mee vandaag, ja ik moet werken. En nu we het er toch over hebben, kan het voor volgende keer ook? Geregel, geregel, geregel. Ik voel me schuldig, ik ben geen goede moeder, ik kan er niet genoeg voor mijn kind zijn. Ja dat vervelende duivelinnetje praat in mijn oor. Zie je wel zie je wel. Ja ik geef ook toe, het is geen uitmuntende situatie vader en moeder tegelijk zijn, maar ik geef wel het goede voorbeeld. Ik wil werken voor mijn geld, heb de hersenen hiervoor, kan naast werk echt wel genoeg quality time vrij maken voor mijn kind. Nee ik zit niet met een kaakje te wachten en een kopje thee als ze uit school komt, maar ik geef wel het voorbeeld van een onafhankelijke vrouw. Iets wat mijn kind wel meeneemt in haar opvoeding. En trouwens ik heb geen keuze, er moet toch brood op de plank komen, de kartonnen doos staat al een tijdje te popelen om zijn ware aard te laten zien.

Het is nog steeds in deze tijd erg lastig om aan t werk te komen, vooral de kwetsbare groepen (de niet flexibele alleenstaande ouders, herintreders, de 55 plussers, de arbeidsgehandicapten). Deze groepen hebben nog steeds veel last van de beperkte, momenteel iets meer meer aantrekkende, arbeidsmarkt.

Maar goed ik dwaal af, dat schuldgevoel verpest voor mij heel veel. Ga weg, ga weg klein vervelend monstertje. Het is ook zo gek, het lijkt of vrouwen daar meer last van hebben dan mannen. Waar is die vader gebleven, foetsie, zoek het maar lekker uit, jullie. Hoe doet iemand dat in godsnaam? Zo zonder schuldgevoel, ik kan daar toch wel jaloers op zijn. Zou graag een wat meer robotachtige ontwikkeling willen aantreffen in mijn persoonlijkheid.

Maar nee, dat is bij mij niet aanwezig, in vergelijking met een robot, ben ik een emotionele dweil. Toch flik ik het allemaal in mijn eentje als kostwinner, opvoeding, opvang, spelen, werken, eten maken, luisteren, huiswerk begeleiden, huishouden, sociale contacten (erg op de achtergrond), sporten (jawel gewoon thuis voor de buis ivm oppasproblemen, t voelt wat knullig in het begin, maar t is het proberen waard). Ja soms geef ik wel eens een snauw, ben ik te laat met mijn kind opgeven voor een activiteit, ren ik achter de feiten aan en heb ik totaal geen tijd voor mezelf.

Daarnaast geef ik mijn kind het juiste voorbeeld, dat ik ondanks alle worstelingen het wel voor elkaar krijg. De tijd die we hebben met elkaar, kunnen we ook veel bewuster doorbrengen omdat er gewoonweg minder van is. Gelukkig wordt kindlief wat ouder, kan het steeds beter zonder moeders af en realiseert zij zich ook steeds meer dat ik mijzelf niet 1000 stukjes kan delen. Wie heeft daar wat aan, aan dat schuldgevoel? Geen mens is perfect, gelukkig maar. Anders wordt het ook maar een saaie boel op deze wereld. Schuldgevoel, wie heeft de gouden tip?

Geschreven door: Yvonne Kok