Ik dacht dat het me nooit zou gebeuren. Maar het gebeurde helaas toch.

Op een doordeweekse ochtend sta ik boterhammen te smeren, ik vul bekers, schil appels en leg gymtassen klaar, op het moment dat ik een van de trap afkomend getrippel hoor en de deur open zie gaan. ‘Goedemorgen lieve mama!’ roept Tristan luid en opgewekt en rent direct als een enthousiast, kwispelend puppyhondje naar zijn schoen, die hij de avond ervoor met luid gesjilp en gekwetter bij het raam had klaargelegd. Maar dan verandert zijn zonnige humeur acuut in een hagelbui.

‘Huh? Maar er zit niets in mijn schoen!’ weerklinkt er in mijn gehoorgang terwijl ik het mes in de boter priem, en mijn maag keert zich om. Ik kijk naar hem en ik zie zijn beteuterde gezicht en afhangende schouders. De net nog kwispelende staart is met een rotgang naar beneden geduikeld. ‘Sinterklaas is mij gewoon vergeten!’ hoor ik hem denken. Er zijn van die momenten dat ik me de aller-slechtste moeder op aarde voel en dit was zo’n moment. Ik ben verdorie gewoon vergeten iets in zijn schoen te stoppen. ‘Sinterklaas kapoentje, gooi wat ik mijn schoentje!’ hoorde ik hem nog zingen. Niet dus. Als er nu iemand de roe verdient dan ben ik het. Terwijl ik driftig doorsmeer probeer ik een smoes te verzinnen om het leed te verzachten. ‘Oh ja? Nou zeg, wat vreemd! Misschien heb ik me gewoon vergist in de datum,’ antwoord ik, ‘en moet je eigenlijk vanavond je schoen klaarzetten?’ Nee, stomme smoes. Ik probeer een andere. ‘Of Zwarte Piet heeft zich in de datum vergist, dat kan natuurlijk ook.’ Nog stommer. Lekker makkelijk Von, het vingertje naar Zwarte Piet wijzen. ‘Nee, ik denk eerder dat jij je in de datum hebt vergist, mam,’ piept Tristan. Dat Zwarte Piet hem wel eens vergeten kon zijn, was voor hem waarschijnlijk een te pijnlijk idee. En terecht. ‘Joh, dan proberen we het vanavond toch nog een keertje?’ sus ik, beseffende dat het leed al is geschied.

Manlief wordt ook net wakker en heeft onze conversatie gehoord. Die nacht had hij op de bank geslapen vanwege ondraaglijk producerende geluiden, die als een gescheurde V-snaar uit zijn neus en mond bulderden. Hij staat op, rommelt wat en zet koffie. ‘Ach gossie, zat er helemaal níets in je schoen, Trissie?’ zegt hij, ‘wat vervelend man!’ Ik zet Tristan z’n ontbijt klaar en loop naar de gang om de schoolspullen in de tas te doen. Maar dan ontwaar ik onverwachts een chocoladeletter in zijn andere schoen. Die chocoladeletter zat er net nog niet in. En het was de schoen die hij weliswaar níet had klaargezet, maar dat gaf niets. Opgelucht roep ik het beteuterde ventje. ‘Kom eens hier kijken Tris!’ vingerwijs ik naar zijn schoen in de gang. Tristan begint meteen weer te kwispelen en trippelt ernaartoe. ‘Oh, Zwarte Piet heeft het in de verkéérde schoen gedaan!’ roept hij opgelucht en begint luid te giechelen. ‘Nou,’ verklaart manlief, ‘ik denk dat ik wel weet waarom Zwarte Piet je schoen in de gang heeft gevuld. Ik lag natuurlijk op de bank te slapen. Dus Zwarte Piet was denk ik bang om mij wakker te maken! Daarom heeft-ie het maar in je andere schoen, die op de gang stond, gedaan,’ en hij knipoogt naar mij. Tristan is overtuigd en lacht nog harder. ‘Ja, natuurlijk, dat is wel logisch! Gelukkig, ik dacht al!’ is zijn antwoord. Eind goed, al goed. Sinterklaas goedheiligman? Ze hebben het niet voor niets wel eens over ‘Schijnheiligman’. Maar deze is dan wel een slimme. En een hele líeve.