Ik liep er letterlijk en figuurlijk niet bepaald warm voor. Met ferme tegenzin heb ik de knetterende houtkachel verlaten om me aan de kou te wagen. Ik heb zelfs even overwogen om man en kinderen uit te zwaaien en zelf thuis te blijven. Maar toen kwam dat oude stemmetje van vroeger weer voor de dag.
‘Nu kan het nog en hoe vaak kan het nou eigenlijk, als ik niet ga dan krijg ik er misschien spijt van.’
Vroeger, toen ik nog kind was, toen was thuis blijven ook geen optie. Als er sneeuw lag, dan ging je sleeën, als er ijs lag, dan ging je schaatsen want je moest ervan genieten zolang het kon. Het maakte niet uit hoe stervenskoud het was, de gelegenheid deed zich voor dus ging je, ook al had je eigenlijk helemaal niet zoveel zin. Je moest er toch niet aan denken dat iedereen de kou trotseerde en lol had en dat jij als enige er niet bij was en er dus ook niet over mee kon praten.
Echt stervenskoud was het vandaag dan weliswaar niet maar het was kouder dan het in tijden geweest was. Het was een temperatuur waar je jezelf wel serieus op dient te kleden dus moest ik op zoek naar bruikbaar materiaal. Handschoenen had ik gelukkig pas gekocht, een wollen pet die alleen het bovenste puntje van mijn oren bedekte moest de muts vervangen, rubber laarzen in plaats van snowboots en een werkoverall van mijn man verving de borstrok.

Met zijn allen in auto op zoek naar een geschikt stukje dijk om vanaf te sleeën. Dat was vroeger een stuk makkelijker als nu. Niet alleen woonden we toen aan de dijk en hadden we onze privé sleebaan achter het huis, toen mochten de dijken ook nog begraasd worden en stond de omheining boven aan de dijk. Tegenwoordig staat de omheining bijna overal onderaan de dijk en dat sleet niet echt prettig. Er moest dus een stukje dijk zonder omheining worden gezocht en het liefst een stukje waar voldoende sneeuw lag want al die plukken gras remmen behoorlijk af en met een slee moet je zo hard mogelijk naar beneden suizen.

Er ging dus stukken meer voorbereiding aan vooraf dan vroeger maar uiteindelijk hebben we een geschikt stukje dijk kunnen vinden. Ouderwetse, oer-Hollandse sneeuwpret. Alles wat je ervoor nodig hebt is een paar centimeter sneeuw, een slee en een steile helling. Maar zelfs als al de ingrediënten aanwezig zijn zul je eerst zin moeten maken om de kou te trotseren en jezelf in de sneeuw op die slee moeten zetten om er echt van te kunnen genieten. En net als vroeger, met aanvankelijk een beetje tegenzin gegaan, is vooral de heerlijke warme chocolademelk, de warmte van de kachel en het terugblikken en de sterke verhalen achteraf, waar het echt om gaat.