Mam, het is gewoon niet eerlijk, zei mijn kleine monster gistermorgen tegen mij, toen ik hem naar school bracht. “Wat is niet eerlijk?”, vroeg ik hem. “Nou gewoon, dat ik naar school moet en dat Boy (zijn vriendje) vandaag nog vrij is en kan uitslapen. En het is ook niet eerlijk dat jij zo naar huis kan en verder de hele dag niks te doen hebt.”
De schat!

Hij is nog steeds in de veronderstelling dat ik de hele dag in een stoel zit en koffie drink met al mijn buurvrouwen, die uiteraard ook niks te doen hebben. Voorlopig laat ik hem in die waan. Ik heb immers, heus wel geleerd. dat het totaal geen zin heeft, om te zeggen dat hij het niet helemaal, of helemaal niet, heeft begrepen.
Reden dat ik hem heb verteld dat, op het moment dat ik de voordeur binnenloop en een hap van mijn appel neem, er onmiddellijk zeven dwergen tevoorschijn komen, die mij door de dag heen helpen.
Een van de dwergen zorgt voor de boodschappen. Een van hen gaat de kamer zuigen. De volgende haalt een dweil door de hele tent. Nummer vier zorgt er voor dat de wc’s weer begaanbaar worden. Dit voor het geval dat er enige buurvrouwen het plan opvatten om hun koffie bij mij aan de keukentafel te komen nuttigen en in de gang al tegen de stroom in moeten zwemmen.
Dwerg nummer vijf zet een wasmachine in. Nummer zes is zo vriendelijk om de berg strijk weg te werken en de allerkleinste van het stel werpt zich op de tuin.
Ja kind, het is echt heerlijk om huisvrouw te zijn. Je moeder voelt zich iedere dag opnieuw Sneeuwwitje. Het is alleen zo jammer dat wanneer ik wakker word het nog steeds een klerebende is. De was nog steeds naast de mand ligt, de boodschappen nog niet zijn gedaan. De tuin een grote wildernis is. De strijk zich inmiddels heeft opgestapeld tot het plafond. Je vader daar helemaal niet blij mee is. En tot overmaat van ramp het water de gang instroomt omdat iemand een hele rol wc-papier in het toilet heeft gepropt. Op die momenten voelt je moeder zich meer een reïncarnatie van Assepoester dan van Sneeuwwitje.
Daarbij komt, dat ik nooit eens wakker wordt gekust door die donkere prins, die het sprookje, waar hij nog steeds in gelooft, alsnog tot een goed einde brengt.