Zwangerschap is een geschenk uit de hemel. Er zijn genoeg mensen die daar zo over denken. Natuurlijk denk ik daar ook zo over. Maar mijn zwangerschap begint sinds een aantal weken toch echt meer en meer te veranderen in een horrornachtmerrie. En ik zweer je.. Een betere anticonceptie als geestelijke ongenoegen zal er na de bevalling bij mij niet zijn! 1 ding is sinds vandaag zeker. Geen zwangerschappen meer voor mij. NO WAY!!

Ik plan voor je uit: Mijn toekomstige voorzichtigheid met Sex. Met 10 condooms. Voor de zekerheid 2 pillen slikken. Sterilisatie zowel bij het heertje als bij mij. En voor de allerliefste zekerheid: ook nog een spiraaltje erin. Mocht het voorkomen dat meneer na deze “eisen” nog steeds zin heeft en de daadwerkelijke zaadlozing heeft plaatsgevonden: Ook meteen naar de apotheek rennen voor een morning-afterpil.

Vanmiddag ben ik bij de verloskundige geweest en toen ze mij vroeg: “En hoe gaat het met je?” Keek ik haar aan, glimlachte en probeerde mezelf met alle macht groot te houden. Vanuit mijn buik kwam er zo’n misselijk gevoel, wat zich omhoog werkte naar mijn keel. Een onzichtbare brok moest ik eerst weg kuchen en zei toen bijna schor en onhoorbaar: “Kut.” Met een bloos op mijn wangen keek ik haar aan en zei toen met meer kracht: “Ja, het gaat Kut.” Tranen welde op in mijn ogen en hoe ik ook spartelde van binnen, ik kon er gewoon niets meer aan doen. Mijn schouders zakte in elkaar en het gevoel weer vanuit mijn onderbuik kolkte mijn keel in. “Ik ben er zo Scheitziek van, sorry voor deze debiele vertoning, maar ik ben er echt, ECHT klaar mee.” Ik snikte en snorkelde werkelijk deze woorden eruit. Of ze precies heeft gehoord wat ik gezegd heb weet ik niet, maar de boodschap was in ieder geval duidelijk.

De assistente of meisje in opleiding wist niet waar ze moest kijken. Ik snikte, ik hikte en tranen biggelde over mijn wangen. Ik zag dat de verloskundige ten opzichte van het meisje rechts van haar, heel rustig bleef. Ze keek op haar uitrekenschijf en zei: “Je bent een ruime 35 weken, dus dat betekend dat je nog een ruime 5 weken te gaan hebt.” Ik dacht meteen: Ja, goh.. Alsof ik daar zelf inmiddels al niet achter ben. Ze vervolgde: “Misschien is de baby nog niet rijp en we mogen de natuur niet zomaar een handje helpen.” Ik dacht meteen weer: Ja, alsof ik dat OOK niet weet. Sjezus hey!.. Ik baalde als een stekker, maar wist gewoon niet meer wat ik moest zeggen. Schaamde me voor nu al genoeg voor deze nogal lichte instabiele-labiele vertoning.

Zonder een woord verder te wisselen kwam de assistente naast me zitten en werd mijn bloeddruk opgemeten. Die was “goed”.. Goh, wat verassend. Had wel verwacht dat hij niet goed zou zijn, maar ondanks alles: Blijk ik toch nog heel normaal te functioneren. In ieder geval, lichamelijk dan.

Toen ik op de “bank” ging liggen en ons kereltje uitvoerig met twee handen werd geïnspecteerd, kreeg ik te horen wat ik zelf ook al een paar weken wist. (Tja, ik heb inmiddels ook al 3 zwangerschappen mogen ervaren) “Het is wel vol daarbinnen..” zegt ze terwijl ze me glimlachend aankijkt. Ik probeer echt terug te lachen, en te zeggen dat ik dat zelf ook al wel gemerkt had, maar de tranen blijven maar lopen. Dan zegt ze: “Nou, misschien dat het dan toch maar eerder moet komen.” Toen was alles stil om heen. Dit wilde ik horen. Het oergevoel van tranen stopte meteen.

Ik kon meteen weer mijn glimlach vinden en terwijl ze de hartslag liet horen, begon ik weer te huilen, maar dit keer niet van geestelijke instabiliteit, maar van blijdschap.  

Dinsdag mag ik weer heen en dan hoor ik of er een mogelijke oplossing komt voor mijn nachtmerrie. En ondanks alles, zal het niet zomaar morgen zijn dat ik er vanaf ben.

De woorden dat het eventueel KAN.. Jaaah.. die wilde ik zooo graag horen.