‘NEE’, riep ik stellig nadat het kroost over dungans begon, ‘dit is al de zoveelste spaaractie. En iedere keer belandt het spul uiteindelijk in de hoek. Die supermarkten willen ons er alleen maar mee naar hun winkel lokken.’

Zo. Dat was eruit. Ik was er klaar mee. Klaar met smurfenland, klaar met Assepoester en Doornroosje, klaar met die WK-handjes, autootjes, voetbalplaatjes, beesies, wuppies en de Pokemon-shit, klaar met kinderen die over elkaar heen duitelen om die dingen of elkaar zelfs praktisch beroven.

Totdat er vanuit het niets toch opeens een dungan voor Tristan opdook. Gekregen. Van een vriendje. ‘Maar dat is niet eerlijk!’ riep Robine boos en verontwaardigd bij de ontdekking ervan. ‘Nu heb ik er geeneens een!’
‘Ja, maar jij krijgt elke twee weken toch die poezencollectie van oma, weet je nog?’ probeerde ik.
‘Maar dat is toch wat anders! Dat heeft er niets mee te maken,’ antwoordde ze koppig.

En voor ik het wist stond ik toch weer in die supermarkt. Ik voelde me gestoord en slap, maar ik stond er om ervan af te zijn. En ach, er was niets meer te drinken in huis. Een paar pakken appelsap en ijsthee voor maar liefst één zo’n $#@^&% dungan en ik zou af zijn van eindeloze discussies.

‘Dat is dan € 8,95, mevrouw,’ zei de caissière toen ik wilde afrekenen. Shit, dacht ik bij mezelf, dat is nét niet genoeg om een dungan te scoren.
‘Oh, haha, had ik er nou toch maar een pak appelsap bij gedaan,’ riep ik geforceerd lacherig om mijn teleurstelling te onderdrukken, ‘dan had ik nu zo’n dungan gekregen, toch?’
De caissière leek mijn opmerking doelbewust te negeren en haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen: Mooi niet dat je er een krijgt. Gna, gna, gna. Dat zijn nu eenmaal de regels.
Maar dat is niet eerlijk! Nu heb ik er geeneens een!, wilde ik haar eigenlijk zeggen, maar dat slikte ik uiteraard maar in.

Ik liep richting de uitgang, boos, boos op mezelf omdat ik besefte dat ik er wéér was ingetrapt, boos op die supermarkten die ons met z’n twintigen tegelijk steeds weer in een lastige positie brengen, toen er een meisje op me afstormde met bedelende, knipperende ogen: ‘Mevrouw, heeft u misschien een dunga…’
‘NEE,’ sneerde ik. ‘Ik ben er nu écht klaar mee.’

😉