Van de 1 op andere dag “Groot” worden.. Dat doe je niet zomaar natuurlijk, dat weet iedereen. Laatst had ik al eens geschreven dat onze jongste (Vinz) dit begrip wel, in de ruimste zin van het woord neemt. Hij doet alles op zijn gemakkie en maakt zich absoluut niet druk als Mama weer eens de kolder in haar kop heeft, omdat zij niet over een strak planmatig inzicht bezit. Voorgaande resulteert nog wel eens in chaotische situaties, waardoor het soms wel eens lijkt, alsof er een wervelwind door het huis is gegaan. Voornamelijk als we het ritje school moeten doen. Dat is dus zo’n 4x per dag.

Zijn grotere broers krijgen daarom weleens, geheel onbedoeld natuurlijk, een flinke veeg uit de pan, als ik al 60x heb gezegd dat ze hun schoenen en jas moeten aantrekken. Mijn lieve kinderen hebben nou eenmaal ook een vleugje chaoot meegekregen van hun mama (en vermoedelijk papa) waardoor zij regelmatig “spontaan” hun schoenen en jas kwijt zijn.. Normaal gesproken zit Vinz rustig te wachten en kijkt zijn ogen uit naar het mierennest wat in paniek is, wanneer er een ritje naar school gepland word. Volgens mij is dit ook een voorstelling die niet te evenaren is.. Haha..

Afgelopen vrijdag begon Vinzlief opeens tegen te sputteren.. Ik wil hem in de buggy zetten, terwijl ik al dirigerend wijs naar schoenen en jassen die van zijn grote broers zijn. Vinz begint hevig te zwaaien met zijn armen en te schoppen met zijn benen en laat met een grommelend geluid weten dat hij niet in de buggy wil. “JAH!, ga jij ook nog even beginnen” zeg ik lichtelijk geïrriteerd, terwijl Ries over mijn rug zijn weg naar buiten probeert te wringen. “JAH!” antwoord Vinz met een grote glimlach op zijn gezicht.

Ik moet eigenlijk wel lachen en zeg eigenlijk geheel onverwachts: “Zolang jij nog niet loopt, mag je in de buggy zitten. Ik ga je niet de hele weg naar school dragen. Ik heb maar 2 handen.” Hij kijkt mij recht in mijn ogen aan en het is net of hij aan het nadenken is over wat ik tegen hem zeg. De andere 3 jongens staan inmiddels al met de schoenen verkeerd om aan en jassen half aangetrokken op de stoep heen en weer te stuiteren..

Vinz blijft nu rustig zitten in de buggy en ik krijg het gevoel dat ik hem “beledigd” heb. Hij brabbelt niet en zit een beetje in zichzelf gekeerd. Als ik weer thuis kom, zit hij nog steeds een beetje stil in de buggy en als ik hem losmaak, zeg ik tegen hem dat ik hem lekker in zijn bedje leg.. Het is inmiddels ook al bedtijd.. Op de commode wil hij geen oogcontact met mij maken en ik voel me een beetje rot. Als ik hem in zijn bed leg en mijn wang tegen de zijne leg en hem zachtjes over zijn bolletje aai, legt hij ook zijn handje op mijn haar en begint me te aaien. “Sorry kleine vent” zeg ik zachtjes “Dat was een beetje gemeen van mama. Jij mag lopen, wanneer jij vind dat je daar aan toe bent” en druk daarbij een kus op zijn wang. Als ik zijn muziekdoosje aandoe en me omdraai, zie ik dat hij weer oogcontact maakt en lacht. “DaDa” zegt hij in de toon van “weltrusten” en ik geef hem een handkusje als ik de deur zachtjes dichtdoe.

Als hij na een paar uurtjes weer wakker word, is hij weer vrolijk en het lijkt alsof hij vergeten is hoe hij zich voelde voordat hij naar bed ging. Een grote geruststelling voor mij. Beneden aangekomen gaat hij lekker spelen met zijn grote broers en de treintjes en ik zie mijn kans schoon om vandaag eens vroeg aan het eten te beginnen.

Meestal als ik in de keuken sta, dan wil Vinz ook bij mij in de keuken spelen en ik hoor hem vragend “Mamahhh” zeggen, terwijl hij zich optrekt aan de speelgoedkast die vlakbij in de woonkamer staat. Ik draai me om en zie dat hij de kast loslaat en hij loopt zo 7 passen naar mij toe!

Ik laat meteen alles los en draai me om op mijn hurken en omhels hem en geef hem een knuffel en hij legt zijn hoofd in mijn nek. Aan het gespartel van zijn beentjes en het gedraai van zijn kontje merk ik dat hij ook trots is op zichzelf. Ik zet hem weer op de grond en met een klapje op zijn kont zeg ik aanmoedigend: “Wat ben jij een grote jongen zeg!! Wat goed dat jij loopt!!” Hij gooit zijn handjes de lucht en zegt: “JAH!” en loopt zo de woonkamer weer in.. Zonder dat hij de kozijnen en ander steunmateriaal zoekt.

Daar gaat hij weer zitten en speelt verder met zijn treintjes.. Hij draait zijn hoofdje om en terwijl hij met een grote glimlach naar mij kijkt zeg ik met een bevestigende knik: “Jah, jij bent een grote jongen”..

~*~Groot worden doe je niet zomaar in een dag, maar het kan wel sneller gaan dan je verwacht.. ~*~