Een klein jaar geleden maakte ik tegen één van mijn beste vriendinnen, Greta, een grapje toen ik op alle dagen liep van Vinz. “Ik hou deze zo lang mogelijk dom” zei ik quasinonchalant, toen ik een kop thee voor haar neus neerzette.. Greta grinnikte toen, omdat ze precies wist wat ik daarmee bedoelde. Ik bedoelde het niet lullig, integendeel..
 
Kinderen worden in mijn ogen tegenwoordig al zo gedwongen om zo snel “groot” te worden. En in een groot gezin worden de kleintjes nou eenmaal sneller groot, dan dat ze eigenlijk aan kunnen. Wat dat betreft, kan ik dat in mijn gezin, als geen ander beamen.
 
Iedere mamma weet dat het 1e kindje lekker de tijd neemt voor alles. In ieder geval, daar word je pas echt bewust van, als de 2e het gezin komt versterken. De 2e kopieert de gedragingen en vaardigheden stiekem stilletjes vanuit de box. Rustig neemt de kleine spruit de handelingen van zijn grote “held(in)” die door de kamer rent en gilt in zich op. En lacht, natuurlijk, kostelijk als mama er weer met rood hoofd en stomende oren achteraan loopt te brullen.

Bij de 3e gaat dat nog sneller, althans, dat was bij mij het geval. Die bleef namelijk niet braaf zitten en kroop voor zijn 1e jaar met grote bravoure de box uit, wanneer dat hem uit kwam. Met nadruk op “HEM”.
Hij (Ries) gebruikte daarvoor alle nodige hulpmiddelen zoals opstapjes in de vorm van netjes opgestapelde speelgoedstukken of knuffels. Toch wel briljant gevonden!! Helaas waren daar ook de valpartijen, blauwe plekken en traanwatervallen van dien, maar dat deed hem niet opgeven.. 

Toen ik vorige maand op het consultatiebureau was, vroeg de arts wat Vinz allemaal al kon. Ik keek een beetje beschamend, want mijn opmerking, die ik een jaar geleden gemaakt had, was zo goed als uitgekomen. “Vinz doet eigenlijk nog niet zo veel..” zei ik lichtelijk beschamend. Hij kruipt nog niet, hij “teigert” een beetje, maar ook alleen wanneer hij dat wil. Hij staat nog niet, want die benen zijn toch wel erg bewegelijk!! Hij zit nog niet (zelf), want ja.. Dat hoofd is toch ook nog wel erg zwaar!! En hij is moeilijk met eten, de lepel is leuker om af te pakken, er dan het eten mee te lanceren (op je vaders hoofd). Je kan er ook leuk mee te slaan en trommelen en het bordje ziet er van de onderkant veel interessanter uit!
 
Bij elk brokje of stukje wat er in zijn keel komt, begint hij te koren, kokken en met een groot borrelend geluid braakt hij al het eten, inclusief zijn pap van een paar uur geleden met een grote golf over de eettafel heen. De helft van de eters aan tafel ligt dan in een grote deuk en Vinz lacht dan nog harder, omdat de rest ook lacht.
 
Toen ik dat zei besefte ik mezelf dat het eigenlijk niet aan Vinz ligt, maar aan het feit dat hij gewoon de makkelijke weg kiest. Echt, want al met al zijn we nu jaar verder en heb ik gewoon een onwijs makkelijk kind. Hij huilt bijna niet, alleen als hij moe is, gepoept heeft of honger heeft. Lekker makkelijk, lekker duidelijk!! Hij slaapt nog heel veel, dus wat betreft, wil ik er zo wel 10! (Há nee.. Dat is een grapje)
 
2 dagen na het bezoek van het consultatiebureau, sta ik te koken en gilt Daan (de oudste) onderuitgezakt op de bank vanachter zijn DS dat Vinz wil gaan staan. Ik denk dat kan niet! Een kind kan niet vanuit alleen maar “liggen” meteen gaan staan. En als ik een blik in de kamer werp, zit de kleine man inderdaad op zijn knieën in de box! Hij probeert zich op te gaan trekken tot staan! Met een grote glimlach van oor tot oor, laat hij merken dat hij supertrots is op deze, waarschijnlijk goed doordachte, ontwikkeling. Ik beantwoord zijn glimlach meteen door de kamer in te stormen en hem op te pakken en hem een grote knuffel te geven.
 
Zijn kleinere, maar toch nog grotere, broers rennen en springen meteen in het rond, want die bedenken dat Vinz meteen wel even mee kan naar de speeltuin, om te gaan schommelen. Of te gaan racen met de skelters over de stoep. Ik moet lachen en zeg; “Zo snel gaat het gelukkig nog niet jongens!”
 
 ~*~ Of gaan sommige dingen bij kinderen toch sneller dan je zelf verwacht?? ~*~