Super Mommy 2011 Verkiezing Columns Winactie by Redactie MommyOnline - Het is dan weer zo ver, de zoektocht naar de ‘Super Mommy 2011‘ gaat van start. Ook dit jaar organiseert Mommyonline.nl een ‘Super Mommy Verkiezing’. Een initiatief waarbij ‘gewone’ mommy’s met een bijzonder en mooi verhaal extra in het zonnetje gezet worden. Vorige jaar oktober begon Mommyonline.nl met haar zoektocht met als doel mommy’s op een leuke manier net dat extra aandacht en herkenning te geven. “Het moederschap is een levenstaak die wij mommy’s met heel veel liefde en heel veel geduld uitvoeren. Je kiest voor het moederschap en probeert zo goed als je kunt je kinderen groot te brengen. Het opvoeden is een zware taak met veel vreugde maar ook met de nodige obstakels. Je komt voor uitdagingen te staan waar je soms behoorlijk onzeker van wordt. En daarnaast werk je aan een carrière, aan een studie of aan een eigen onderneming. Dit alles vergt veel van je. Mommyonline.nl is een site door en voor mommy’s en weet dus uit eigen ervaring hoe zwaar het moederschap en het combineren van werk/onderneming kan zijn. Omdat wij dit goed beseffen, juichen wij het toe dat ‘gewone’ mommy’s met een bijzonder en mooi verhaal extra in het zonnetje gezet mogen worden. Met dit in gedachte heeft Mommyonline.nl de ‘Super Mommy Verkiezing’ in het leven geroepen”. Er zijn tientallen redenen te benoemen waarom jij de titel ‘Super Mommy2011’ verdient. Iedere mommy maakt namelijk kans op deze felbegeerde titel. Iemand moed inspreken kan op allerlei manieren. Door een ander mommy op te geven voor de ‘Super Mommy’ verkiezing laat je blijken dat die persoon gewaardeerd wordt. Daarom is het ook mogelijk om een andere mommy voor de verkiezing op te geven. Probeert bijvoorbeeld je zus, vriendin, collega of kennis na een scheiding het hoofd met trots boven water te houden, terwijl ze in een lastige situatie zit? Een alleenstaande mommy die financieel in een crisis zit? Een studerende mommy die dolgraag haar opleiding wil afronden? Het verdriet van een moeder door het verlies van een kind? Een zware periode door een vroeggeboorte? Dan kun je haar opgeven voor de ‘Super Mommy 2011’ verkiezing. Herkenning van je inzet/pijn doet ieder mommy-hart goed! De eerste ‘Super Mommy’ is Sabina van Zwienen geworden. Sabina, de trotse mommy van drie kinderen en studerend draagt met trots de titel ‘Super Mommy 2010’. Daarnaast won zij een cadeaupakket , een trofee met haar naam gegraveerd en een mooie fotoshoot met haar gezin gemaakt door Dutch Beautyfotografie. “De trofee die ik kreeg is prachtig en heb het in mijn kast staan. Over 10 jaar kijk ik terug en dan besef dat ik trots op mijzelf ben ondanks het drukke leven dat ik had. Het is een zware taak om je studie te doen in combinatie met de opvoeding.” Aldus “Super Mommy 2010, Sabina van Zwieren. Ben jij van mening dat jij de titel ‘Super Mommy 2011” verdient, en dat vinden wij natuurlijk allemaal wel, stuur dan vanaf maandag 3 oktober via de mail jouw verhaal door of plaats het hieronder. “Super Mommy 2011”, een titel die iedere mommy met eer draagt! Share on Facebook Share Share on TwitterTweet Share on Pinterest Share Share on LinkedIn Share Share on Digg Share
Ik zou graag mezelf op willen geven…. EN MIJN VERHAAL ERBIJ IS: Vorig jaar Januari kwam ik erachter dat ik zwanger was… natuurlijk dolblij dat wij ermee waren…. we waren 6 maanden actief bezig geweest om zwanger te worden, dat is op zich niet heel erg lang maar als je bezig bent om zwanger te worden lijkt het wel lang natuurlijk, maar goed…. 13 November 2010 waren we uitgereend. Bij 9 weken eerste echo gehad van onze lieve zoontje. Wat is dat prachtig om zo’n klein hartje te zien kloppen zeg!! Doordat ik aan de medicatie zat werd het al gelijk een klinishe bevalling. 1 keer in de 3 weken kregen we een echo om alles in de gaten te kunnen houden en alles was ook elke keer goed. Met volle trots kwamen we elke keer thuis van het ziekenhuis met een mooie nieuwe foto van onze kleine bink!! Alles ging perfect… Op 10 Juli 2010 gaf mijn vriend zijn verjaardags feest.. helemaal gezellig en alles natuurlijk…. iedereen was er maar op een gegeven moment werd ik moe en had er echt geen zin meer in.. ik was toen 29 weken en 5 dagen zwanger dus het was natuurlijk ook geen probleem voor iedereen om gewoon naar huis te gaan. De zondag erna was ik nog steeds niet geheel lekker maar verder niet bij stilgestaan, maandag brak aan en ik werd wakker met een heftige migraine aanval (die had ik heel mn zwangerschap nog niet gehad) ik besloot op bed te blijven liggen. Na een paar uurtjes verder geslapen te hebben werd ik weer wakker en zag ik alles wazig en had last van een bloeding uiteraard schrik je hier heel erg van. ik belde een vriendin van me die toevallig ook in dezelfde straat woont als wij. Ik vroeg haar alleen even of ze mijn hondjes een wandeling kon geven en verder niks meer gezegd eigenlijk…… ze kwam naar boven toe en keek me aan en kwam bij me zitten want ze vertrouwde het gelijk al niet…. even gepraat met elkaar en toen heb ik haar verteld hoe en wat er aan de hand was en ik was ook wel erg bang natuurlijk. Ze pakte mijn telefoon en ging mijn huisarts bellen. Terwijl ze dit aan het doen was zat ik op het toilet over mijn nek te gaan want alles kwam ineens achter elkaar toen. Ik stapte terug in mijn bed en de huisarts was ook al onderweg. We zaten te wachten en ik moest weer over mijn nek. Toen ik opstond om te gaan braken mijn vliezen!! Grote paniek in huis gelijk, want ik was nog maar 30 weken zwanger. 3 minuten daarna stond de huisarts ook al aan de deur liep binnen rook de vruchtwater pakte zijn telefoon en belde gelijk een ambulance, Nu begonn ik echt bang te worden!! Aangekomen in het ziekenhuis was mijn vriend er ook al… ze gingen onderzoeken doen keken of alle vruchtwater eruit was of niet dit was niet zo en zat nog wat. Ik werd gelijk aan de weeenremmers gezet en mocht niks anders dan plat op bed liggen!! Dit was om 14.00 smiddags. Ik had geen weeen. Mijn schoonfamilie kwam op bezoek bij me en een vriendin van me. Dus wel even wat afleiding gehad in het ziekenhuis. Mijn vriend had ook geregeld om een bed naast me te nemen want hij wilde niet naar huis toe gaan. was ook maar goed ook want hij lag net te slapen en ik begon hele heftige weeen te krijgen. Ik de zuster geroepen en die heeft met spoed het Sophia kinderziekenhuis gebeld (ik lag op Dordrecht en daar kunnen ze geen bevallingen aan onder de 32 weken) Sophia kinderziekenhuis zat vol dus we moesten uitwijken naar Veldhoven, dus helemaal niet naast de deur allemaal!! ik ging om4 uur snachts met de ambulance mee naar Veldhoven ziekenhuis met weeen achterin dit was totaal geen pretje 04.40 arriveerden we in Veldhoven en stond het hele team al gereed om ons op te vangen. Weer weeenremmers gehad iets te eten en te drinken en aan de hartmonitor gezet. Alles zag er goed uit. Er werd geprobeerd om de bevalling tegen te houden van alle ziekenhuizen uit. Na 2 uurtjes op de verloskamer gelegen te hebben kreeg ik een prive kamer op de afdeling. Hier heb ik nog even een uurtje kunnen slapen. Mijn vriend is even naar de stad te gaan om even bij te komen frisse lucht te nemen enz… vond het natuurlijk totaal niet erg want ja hij zat daar ook maar te zitten. Hij kwam terug en promt mijn weeen beginnen erg heftig te worden. Zuster kwam kijken en ik mocht weer terug naar de verloskamer toe om 14.15 kwamen we daar binnen om 14.45 werd onze kleine binky geboren! 2350 gram 44 cm lang en 9 weken te vroeg!! ik heb hem 3 seconden op mijn buik gehad en toen ging hij gelijk naar de kamer naast me. zuurstof draadjes alles erop en eraan…. mijn kind lag daar in een couveuse en ik was niet op de afdeling bij hem!! PIJN VERDRIET EN WOEDE alles zat erin. De eerste 3 dagen heeft Shawn in het ziekenhuis in Veldhove gelegen, daarna werd hij overgeplaatst naar Dordrecht. dit was voor ons een stuk dichterbij en makkelijker allemaal natuurlijk. 4 weken lang elke dag 2 keer op en neer naar het ziekenhuis om bij onze zoon te zijn. Slopend, geen kraamtijd kunnen hebben, doorgaan niks laten zien niks laten voelen, totaal geen tijd hebben voor een normale leven toen. Na 4 weken mocht Shawn mee naar huis……. onze dag was aangebroken…. hij was van de sonde af hij deed alles zelfstandig! 1 dag een kraamzuster in huis gehad, maar vond ik zelf eigenlijk onnidig. Vanaf het moment dat Shawn geboren is tot nu toe hebben we meer ziekenhuizen gezien dan wat anders. Hij moet tot hij 4.5 is terug blijven komen voor controles elke 3 maanden bij Zwijndrecht en 1 keer per jaar in het Sophia. Shawn is nu 15 maandjes… brabbeld kontschuift en is echt een levensgenieter….. hij mankeert totaal niks en heeft alles ingehaald! Wij zijn ontzettend trots op onze knul! Sinds Maart dit jaar ben ik weer aan het werk gegaan (niet omdat ik het wilde maar omdat het moet) wij hebben zoveel uitgaven gehad dat we financieel ook echt hard geld nodig hebben wat binnen moet komen wij zijn nu dus 2 verdieners en hebben het nog steeds een beetje moeilijk. Shawn krijgt hier niks van mee omdat hij het gelukkig niet snapt en hij heeft ten alle tijden alles wat hij nodig heeft. Hij staat op nummer 1 daarna de rest pas….. Voor mij is het allemaal heel zwaar. In het begin moest ik al 4 weken van zijn leven missen… nu ben ik verplicht om te werken omdat we anders onder gaan qua financien. Ik mis vind ik zelf een hoop van zijn leventje. Overdag als ik werk gaat hij naar zijn oma toe. ik breng hem ga werken en haal hem op. daarna hebben we even de tijd met elkaar maar dat lijkt sneller voorbij te zijn dan mij lief is. Mijn vriend heeft ook besloten op een zaterdag erbij te gaan werken na een volle week van 40 uur al gewerkt te hebben dus we doen er samen alles aan…. maar het slijt echt allemaal….. Ik hou mijn hoofd boven water ondanks alles wat we meegemaakt hebben en wat er allemaal nog te wachten staat. Zo dat was mijn verhaal in zoverre.
graag zou ik me zelf wilen opgeven hier onder mij verhaal in november 2008 kwam ik er achter dat ik zwanger was we hadden al een vermoeden maar met een echo werd die bevestigd .. echter was ik pas 17 jaar had net me eigen huisje student en wonen eerst was ik heel blij maar later kwamen de vragen .. of ik het wel kon ik was pas 17 maar we hebben het toch doorgezet na een lange zwangerschap met veel complicatie zoals bloed verlies elke dag buikpijnen… werd ik ingeleid in het ziekenhuis met net geen 38 weken na een bevalling van 22 uur en een keizersnee was onze zoon daar me vriend zijn geluk kon niet op ik lag nog onder narcose en vervolgens op de ic vanwege het vele bloed verlies tijdens de keizer snee pas 14 uur later kon ik me zoon eindelijk zien ik was dol blij … me moeder was niet bij de bevalling want die was net geopereerd me oma zorgde voor me moeder daar lag ik dan in me eentje na 2 dagen ben ik naar huis gegaan .. me vriend moest namelijk de volgede dag weer werken ik heb totaal geen hulp gehad na me keizersnee en stond er aleen voor met een baby een huishouden enzo voort ik heb alles zelf gedaan na ander half jaar was ik zo depresief dat ik niet eens me eigen bed meer uit kon .. het enigste wat ik kon was huilen enslapen weken lang … gelukkig kreeg ik medicatie en was ik weer snel op de been … ondanks alles heb ik altijd voor me zoon gezorgd hoe erg ik me ook voelde hoe veel verdriet ik ook had na alle ellende vindt ik dat ik er nog goed bij zit mij zoon is nu bijna 2.5 en alles loopt op rolletjes hij heeft alles wat zijn hartje begeerd we hebben nu een eigen woning met zijn 3e me man werkt 45 uur in de week dus we zien elkaar weinig .. maar we houden oneindig van elkaar en van onze kleine ook ben ik pas 20 ik zou me leven me niet meer kunnen voor stellen zonder me zoon en ik zou het zo nog een keer doen groetjess moge te beste winnen
Ik durf naar 7 jaar te zeggen dat ik super mommy van 2011 ben! Ik ben 25 jaar 4 kinderen een lieve man. Maar zooooo veel mee gemaakt. Kan hier alles op schrijven maar wil geen medelijden! IK HEB AL GEWONNEN IK BEN SUPER MOMMY 2011
@Moeder Lucas, Volgens mij heeft deze wedstrijd niets te maken met medelijden, totaal niet. Ik vind het een Super initiatief, om moeders extra waardering te geven. Dus geen medelijden..maar gewoon erkenning
Ik ben Kim en was net 20 toen ik beviel van mijn dochter. Met me 19de zwanger geworden dus net een tienermoeder ben wel een trotse tienermoeder! Ik kwam erachter dat ik zwanger was toen ik van me werk een algemeen onderzoek moest laten doen bij mijn huisarts. ik weet die dag nog als de dag van gisteren hoewel ze nu alweer bijna een jaar is. We dachten allemaal thuis dat ik moest afvallen omdat ik dikker was en mijn bloeddruk wat hoog zou zijn. Om half 9 waren we bij de arts dat was op 28 juni 2010, Na een paar standaard vragen vroeg de arts waarom ik mij moest melden en een onderzoek moest laten doen. Waarop ik vertelde dat ze vonden dat ik erg snel rood was in het gezicht en erg zweette en dat ik een opmerking van een collega had gekregen ´´ben je zwanger of gewoon heel erg dik´´, De arts wou daarom toch even voor de zekerheid mijn buik zien en moest daarom even liggen. Toen ik met wat moeite op het bed lag voelde hij en melde me dat ik of een hele erge tumor had of dat ik minstens 8 maanden zwanger zou zijn. Ik weet nog precies hoe ik me voelde ik was doodsbang dat het een tumor zou zijn en als ik zwanger zou zijn dat het kindje niet gezond zou zijn en natuurlijk voor mijn ouders hun reactie. De arts voelde geen beweging of iets van leven en kon ook geen hartje horen alleen mijn eigen bloedsnelle hartslag. Ik mocht weer op de stoel naast mijn moeder zitten, en weet nog dat mijn mams me ook erg angstig en bezorgd aan keek. De arts belde meteen voor een spoedecho voor die dag in het Atrium in Heerlen. Ik kon om half 2 terecht. De uren die volgende waren heel erg we waren allemaal ontzettend nerveus en ik angstig, ik weet niet of dit voor me ouders hetzelfde was. Mijn paps is bijna meteen naar de achterburen gegaan omdat de dochter ervan met 37 weken zwangerschap een tweeling kreeg en ervoor niks wist en hun ook alles in een keer hebben moeten regelen. Me vader kwam terug en was een beetje meer rustig omdat hun ons zouden helpen als we het nodig hadden. We melde ons om half 2 bij de balie op de afdeling gynaecologie. Om kwart voor 2 waren we aan de beurt, nog geen 5 minuten later zag ik een kindje op de schermen en sloeg meteen de klap in en alle stress, Ik was 36 weken en 4 dagen zwanger toen kwamen de vragen in me hoofd langs, hoe zou ik hem/haar moeten onderhouden,en zou ik wel een goede moeder zijn. Ik draaide me mijn hoofd naar me ouders, en we waren allemaal afwezig en in gedachten, De verloskundige vroeg me of ik wou weten wat het werd nadat ze alles had gecontroleerd en gelukkig allemaal in orde was. Het werd een meisje en toen ik het hartje hoorde had ik het niet meer samen met mijn ouders. Ik werd MAMA! We waren allemaal ontzettend blij dat ze gezond was aangezien ik alle maanden gewoon ongesteld was en de pil nam (microgynon 20) en condoom gebruikte. Toen we vroegen hoe dit kwam zei de verloskundige dat dit vrij normaal was en dat er meer meiden zo binnenkwamen zelf meiden die zowat terplekke bevielen en dat het allemaal goed zou komen. Ze zei meid het komt goed binnen 3 dagen zal je alles bijeen hebben. We hadden allemaal zoiets van je bent gek hoe willen we dat gaan redden. Toen we eenmaal de 5 echo’s hadden wat ook me laatste waren en en nieuwe afspraak gingen we naar huis. Me mams belde me broertje en vergeet nooit dat me broertje vroeg ‘’ik krijg toch nog wel alles he zoals normaal’’. Mijn vader en zelfs mijn broertje waarmee ik het niet echt mee kon vinden maakte mijn kamer helemaal om naar een mama/baby kamer. Terwijl ik met me mams onder zat en vroeg heb je al een idee van een naam? Waarop ik zei ik vind Abigial een prachtige naam wat afkort is naar Abby. en Abby zou vervolgens ook Wilhelmina maria erachter krijgen van mijn mams en mezelf. Mijn familie en collega’s van mijn moeder en natuurlijk mijn ouders hebben me ontzettend geholpen en hadden ook daadwerkelijk 4 dagen alles bijeen hadden en Die dag hebben we nog de ‘’vader’’ 3 keer gemaild en 2 x gesmst waarom we geen antwoord kregen. op een gegeven moment vond mijn vader de vader van de ‘’vader’’ en mailde hem. we kregen reactie en het gesprek kwam avonds, ik weet nog dat er geen interesse in mij was van hun en in de baby , de moeder duwde zelfs de envelop met de echo’s weg en had het maar over zijn huidige relatie. Hij zij geen wordt en deed maar chagrijnig. Ze vertrokken met we halen wel luiers voor de baby, wij hadden zoiets van oké we hebben steun. we vroegen alleen aan hem van ben er voor de kleine op de verjaardagen en feesten wil je meer voor de kleine er zijn dan is dat zeker welkom. we hoorde erna niks meer van hun terwijl wij mails naar hun stuurde van bijvoorbeeld loos alarm. Ik kreeg op een gegeven moment op 22 juni 2010 een email dat ik zou vreemdgegaan met een micheal, wat niet mogelijk was omdat hij al 16 maanden in Irak uitgezonden was. die avond begonnen de weeën nog erger te worden en om de 30 seconde. We racete naar het ziekenhuis en bleek 5 a 6 cm ontsluiting te hebben en was toen tegen de 10 uur s’avonds. ik werd tegen 12 uur ingeleid waarvan de dosis 3 x verhoogd is, toen ik de weeenstormen kreeg was de pijn ontzettend erg, en werd gevraagd of ik een paracetamol wou of morfine omdat ik geen ruggenprik wou. om 09:53 kwam Abby ter wereld, na 1 uur en 21 mn persen, was echt ontzettend blij dat mijn moeder de hele nacht is gebleven voor me. abby werd op mijn buik gelegd en mijn mams kreeg de eer om de navelstreng te knippen. De buurvrouw die in het ziekenhuis op de hartafdeling werkt kwam langs na gekeken in het systeem te hebben. en kreeg nadat de kersverse oma abby had en doorgaf aan Sonja, Vind dat wel heel erg speciaal want het leek of het zo getimed was allemaal. Het speciaale wat ik nog vond is dat de zonnebloem in de tuin uitkwam toen we erachter kwamen dat ik 37 weken was en er was de 23ste juli een bloem uitgekomen van 45-50 cm breed. de eerste dagen waren heel onwerkelijk ik was bevallen van een kersverse dochter, en vroeg me af hoe ik het voor mekaar kreeg. ben de zondag(2 dagen na bevalling) nog naar het ziekenhuis gemoeten vanwege mijn lucht maar gelukkig was dat niks ernstigs. vond het wel super erg dat ik ruim 9 uur zonder mijn kleine meid was! onze kraamhulp was echt super en had zelfs na 4 dagen geen kraamhulp meer nodig omdat ik het super deed. Sindsdien doe ik alles zelf met mijn kleine meid alleen me ouders helpen me met het financiële. en ben nog steeds super blij en trots met haar, had ook nooit verwacht dat de tijd zo snel gaat. Woon nu samen met mijn vriend waarmee ik nu 10 maanden samen ben en hij is nu de Papa van Abby en Abby ziet me vriend ook helemaal als papa, Had het geluk dat ze nog klein was. We zijn nu een gelukkig gezinnetje en wonen nu lekker ruim 2 maand samen en abby alweer 14 maand
ik geeef me graag hiervoor op hier is mijn verhaal Ik ben Kim en was net 20 toen ik beviel van mijn dochter. Met me 19de zwanger geworden dus net een tienermoeder ben wel een trotse tienermoeder! Ik kwam erachter dat ik zwanger was toen ik van me werk een algemeen onderzoek moest laten doen bij mijn huisarts. ik weet die dag nog als de dag van gisteren hoewel ze nu alweer bijna een jaar is. We dachten allemaal thuis dat ik moest afvallen omdat ik dikker was en mijn bloeddruk wat hoog zou zijn. Om half 9 waren we bij de arts dat was op 28 juni 2010, Na een paar standaard vragen vroeg de arts waarom ik mij moest melden en een onderzoek moest laten doen. Waarop ik vertelde dat ze vonden dat ik erg snel rood was in het gezicht en erg zweette en dat ik een opmerking van een collega had gekregen ´´ben je zwanger of gewoon heel erg dik´´, De arts wou daarom toch even voor de zekerheid mijn buik zien en moest daarom even liggen. Toen ik met wat moeite op het bed lag voelde hij en melde me dat ik of een hele erge tumor had of dat ik minstens 8 maanden zwanger zou zijn. Ik weet nog precies hoe ik me voelde ik was doodsbang dat het een tumor zou zijn en als ik zwanger zou zijn dat het kindje niet gezond zou zijn en natuurlijk voor mijn ouders hun reactie. De arts voelde geen beweging of iets van leven en kon ook geen hartje horen alleen mijn eigen bloedsnelle hartslag. Ik mocht weer op de stoel naast mijn moeder zitten, en weet nog dat mijn mams me ook erg angstig en bezorgd aan keek. De arts belde meteen voor een spoedecho voor die dag in het Atrium in Heerlen. Ik kon om half 2 terecht. De uren die volgende waren heel erg we waren allemaal ontzettend nerveus en ik angstig, ik weet niet of dit voor me ouders hetzelfde was. Mijn paps is bijna meteen naar de achterburen gegaan omdat de dochter ervan met 37 weken zwangerschap een tweeling kreeg en ervoor niks wist en hun ook alles in een keer hebben moeten regelen. Me vader kwam terug en was een beetje meer rustig omdat hun ons zouden helpen als we het nodig hadden. We melde ons om half 2 bij de balie op de afdeling gynaecologie. Om kwart voor 2 waren we aan de beurt, nog geen 5 minuten later zag ik een kindje op de schermen en sloeg meteen de klap in en alle stress, Ik was 36 weken en 4 dagen zwanger toen kwamen de vragen in me hoofd langs, hoe zou ik hem/haar moeten onderhouden,en zou ik wel een goede moeder zijn. Ik draaide me mijn hoofd naar me ouders, en we waren allemaal afwezig en in gedachten, De verloskundige vroeg me of ik wou weten wat het werd nadat ze alles had gecontroleerd en gelukkig allemaal in orde was. Het werd een meisje en toen ik het hartje hoorde had ik het niet meer samen met mijn ouders. Ik werd MAMA! We waren allemaal ontzettend blij dat ze gezond was aangezien ik alle maanden gewoon ongesteld was en de pil nam (microgynon 20) en condoom gebruikte. Toen we vroegen hoe dit kwam zei de verloskundige dat dit vrij normaal was en dat er meer meiden zo binnenkwamen zelf meiden die zowat terplekke bevielen en dat het allemaal goed zou komen. Ze zei meid het komt goed binnen 3 dagen zal je alles bijeen hebben. We hadden allemaal zoiets van je bent gek hoe willen we dat gaan redden. Toen we eenmaal de 5 echo’s hadden wat ook me laatste waren en en nieuwe afspraak gingen we naar huis. Me mams belde me broertje en vergeet nooit dat me broertje vroeg ‘’ik krijg toch nog wel alles he zoals normaal’’. Mijn vader en zelfs mijn broertje waarmee ik het niet echt mee kon vinden maakte mijn kamer helemaal om naar een mama/baby kamer. Terwijl ik met me mams onder zat en vroeg heb je al een idee van een naam? Waarop ik zei ik vind Abigial een prachtige naam wat afkort is naar Abby. en Abby zou vervolgens ook Wilhelmina maria erachter krijgen van mijn mams en mezelf. Mijn familie en collega’s van mijn moeder en natuurlijk mijn ouders hebben me ontzettend geholpen en hadden ook daadwerkelijk 4 dagen alles bijeen hadden en Die dag hebben we nog de ‘’vader’’ 3 keer gemaild en 2 x gesmst waarom we geen antwoord kregen. op een gegeven moment vond mijn vader de vader van de ‘’vader’’ en mailde hem. we kregen reactie en het gesprek kwam avonds, ik weet nog dat er geen interesse in mij was van hun en in de baby , de moeder duwde zelfs de envelop met de echo’s weg en had het maar over zijn huidige relatie. Hij zij geen wordt en deed maar chagrijnig. Ze vertrokken met we halen wel luiers voor de baby, wij hadden zoiets van oké we hebben steun. we vroegen alleen aan hem van ben er voor de kleine op de verjaardagen en feesten wil je meer voor de kleine er zijn dan is dat zeker welkom. we hoorde erna niks meer van hun terwijl wij mails naar hun stuurde van bijvoorbeeld loos alarm. Ik kreeg op een gegeven moment op 22 juni 2010 een email dat ik zou vreemdgegaan met een micheal, wat niet mogelijk was omdat hij al 16 maanden in Irak uitgezonden was. die avond begonnen de weeën nog erger te worden en om de 30 seconde. We racete naar het ziekenhuis en bleek 5 a 6 cm ontsluiting te hebben en was toen tegen de 10 uur s’avonds. ik werd tegen 12 uur ingeleid waarvan de dosis 3 x verhoogd is, toen ik de weeenstormen kreeg was de pijn ontzettend erg, en werd gevraagd of ik een paracetamol wou of morfine omdat ik geen ruggenprik wou. om 09:53 kwam Abby ter wereld, na 1 uur en 21 mn persen, was echt ontzettend blij dat mijn moeder de hele nacht is gebleven voor me. abby werd op mijn buik gelegd en mijn mams kreeg de eer om de navelstreng te knippen. De buurvrouw die in het ziekenhuis op de hartafdeling werkt kwam langs na gekeken in het systeem te hebben. en kreeg nadat de kersverse oma abby had en doorgaf aan Sonja, Vind dat wel heel erg speciaal want het leek of het zo getimed was allemaal. Het speciaale wat ik nog vond is dat de zonnebloem in de tuin uitkwam toen we erachter kwamen dat ik 37 weken was en er was de 23ste juli een bloem uitgekomen van 45-50 cm breed. de eerste dagen waren heel onwerkelijk ik was bevallen van een kersverse dochter, en vroeg me af hoe ik het voor mekaar kreeg. ben de zondag(2 dagen na bevalling) nog naar het ziekenhuis gemoeten vanwege mijn lucht maar gelukkig was dat niks ernstigs. vond het wel super erg dat ik ruim 9 uur zonder mijn kleine meid was! onze kraamhulp was echt super en had zelfs na 4 dagen geen kraamhulp meer nodig omdat ik het super deed. Sindsdien doe ik alles zelf met mijn kleine meid alleen me ouders helpen me met het financiële. en ben nog steeds super blij en trots met haar, had ook nooit verwacht dat de tijd zo snel gaat. Woon nu samen met mijn vriend waarmee ik nu 10 maanden samen ben en hij is nu de Papa van Abby en Abby ziet me vriend ook helemaal als papa, Had het geluk dat ze nog klein was. We zijn nu een gelukkig gezinnetje en wonen nu lekker ruim 2 maand samen Ik zou tienermeisjes niet aanraden zwanger te raken maar als je als tiener zwanger raakt, Het is hartstikke vechten en hard werken maar je kunt het wel met goede steun!
Ik zou mezelf Graag op willen geven…. Het begon in me vakantie. Ik dacht dat ik zwanger was, en zei het ook tegen een vriendin van me, maar die geloofde me niet en zei doe niet zo gek, 2 en een halve week later doe ik een test. Ik stond te shaken van angst toen ik de uitslag zag! Zwanger… Me pil werkte niet optimaal dus! ik moest het me ( toen nog vriend) ex vertellen, i=zijn reactie was Oh. De eerste paar maanden kon ik helemaal niks want was zo beroerd als wat! me ex liet niks meer horen en de dag dat ik het tegen me ouders heb verteld was dezelfde dag dat ik die test had gedaan. ikwas bang voor hun reactie, maar die viel eigenlijk wel mee, en zochten samen met mij een oplossing. Ik heb er voor gekozen om het kindje te houden! op zeer jonge leeftijd, ja iedereen verklaarde me voor gek! door de zwangerschap heen ging het aardig goed, veel moe en alles er bij. Maar toen ging het mis… Donderdag 24 februari. ik kwam die dag eigenlijk voor controle naar het ziekenhuis om te kijken of alles goed was met kleine beebje. eenmaal daar aangekomen nog een sigaret gerookt en naar binnen gegaan. toen we aan de beurt waren voelde ik me eigenlijk helemaal niet zenuwachtig of wat dan ook. even later krijg je dan te horen dat je zwangerschaps vergiftiging hebt en dat je direct wordt opgenomen!! Mn wereld stortte echt even in en heb heel hard zitten huilen. heb beebje nog voor het laatst gezien op de echo en moest meteen daarna bloedprikken en naar boven toe. eenmaal daar aangekomen zonder spulletjes van mezelf. Aan de CTG gelegen en toen kwamen ze zeggen dat ik aan het infuus moest! =( Aardig wat pijn gehad van die naald. later kreeg ik een eigen kamer terwijl ik dat niet wou want ik voelde me eenzaam. Inmiddels een paar dagen later kreeg ik te horen dat het was verslechterd en dat ik weer naar een andere kamer moest. Inmiddels daar aangekomen zeggen ze: Je moet een tweede infuus hebben. Ik baalde ervan want hou niet van naalden. Iedereen zei dat ik heel ziek was enzovoort. Waarvan ik niks voelde, had geen pijn en voelde me normaal! Een paar dagen later gingen ze weer me urine 24 uur opvangen en me bloed weer afnemen. Uitslag: weer slechter geworden! Me bloeddruk steeg heel snel en mocht bijna geen bezoek hebben, Alleen me moeder me broer en me stiefvader mochten op bezoek komen. Uiteindelijk was het dan 28 februari! stiefvader is jarig en kreeg te horen dat ze me die dag wouden gaan inleiden!! ik natuurlijk heel blij! Dus ze begonnen met het opwekken en moest heel lang wachten op het volgende nieuws. Dinsdag 1 maart. ik lag nu inmiddels al een dag met stevige weeen, ze trokken door mn rug en me benen heen. Je zou denken maar je krijgt toch ontsluiting..? mooi niet dus!! twee maart nog steeds geen ontsluiting en weer was het verslechterd. kleine dr hartje was anders gaan aan horen en ze waren doods bang dat we het niet zouden redden. Ik mocht niks meer drinken en of eten. ik kon toch niks eten van de spanning. Woensdag 2 maart. eindelijk wat een opluchting dat ze met het nieuws kwamen dat ze een keizersnede gingen doen. binnen 20 minuten kon ik meteen naar beneden! Ik kreeg et benauwd en realiseerde me nu pas hoe erg ziek ik was van de vergiftiging! nogsteeds aan 2 infusen en een rot gevoel dat t allemaal mijn schuld was dat ik zo ziek ben geworden. een kwartier later kwamen ze me dan eindelijk halen ik was zo bang! Ik vroeg of ik helemaal in slaap mocht omdat ik bang was voor de pijn die je zou gaan voelen als ze de kleine eruit haalden. De arts vondt het oké dat ik helemaal in slaap wou. eenmaal daar aangekomen kreeg ik eerst nog een long foto. Daaruit bleek later dat ik ook nog een longontsteking had aan me rechter long! Ik kreeg antibiotica via mn infuus en werd naar binnen gereden. dat groote licht wat blauw groen was de kou die er hing in de operatie kamer, dat zal ik nooit meer vergeten. ze legde me op t operatie bed en maakte me vast, nou eigenlijk bonden ze me vast.. Ik keek naar me moeder die et heel zwaar had, ik zei dr gedag en kreeg toen de spuit met het narcose spul erin. De arts zei alleen nog slaap lekker en binen 15 seconden was ik in slaap. 10:58 Me kleine meid was geboren maar maakte geen geluid en was heel slapjes. Ze vreesde voor dr leventje, ze huilde niet en alle artsen maar prberen te wrijven om dr op te warmen. De kinder arts stak zn vinger in dr keeltje en haalde er een enorme boel slijm uit! En toen begon ze te huilen. helaas weet ik niet precies hoe dit is gegaan maar dit is wat ik van me moeder heb gehoord. Ik werd weer dicht gemaakt en de kleine werd naar de couveuse afdeling gebracht. me kleine meisje ze woog maar 2485 met der geboorte en was 47 cm klein. in de middag mocht ik heel even naar dr toe. dit was voor t eerst dat ik me realiseerde dat ik nog zieker was geworden en dat me kleintje er bijna was geweest. gelukkig krabbelde ze er snel boven op en mocht ze na 1 en n halve dag uit de couveuse en in een normaal wiegje. Ik kreeg ook te horen van de kinderarts dat ze twee keer helemaal blauw werd. hier is geen oorzaak op gevonden en is ook niet meer voor gekomen. Ik schrok hier heel erg van! ze is immers zo klein en zo kwetsbaar. Na een paar dagen mocht ze bij me op de kamer komen en ik was zo blij dat alles zo goed ging met dr! ik was nogsteeds herstellende van de keizersnede. Nu is ze 7 maanden. en echt een kanjer. Ik ben nog jong. en ik weet niet of mensen me geloven, Maar toen ik zwanger raakte was ik 14 jaar, toen ik beviel 15! Ik hoor vaak cvan mensen dat ik het goed doe.. en dat fleurt me ook wel op, want het is niet makkelijk! ik ga naar school en voedt een kleine meid op. Gelukkig wil me moeder wel eens oppassen, en gaat ze binnnenkort ook naar de opvang ook al vindt ik dat zelf wel beetje eng en rottig! Dus ik wil heel graag Super Mommy 2011 worden! ( dit bericht is niet omdat ik medelijde wil. . die hoef ik niet) Ik ben een super trotse Jonge moeder! En dat zal ook altijd zo blijven!
ik lees hier erg indrukwekkende verhalen zeg.. maar @moeder Lucas ik vind niet echt dat mensen hier zitten voor medelijden te zoeken hoor.. vind dat een beetje jammer dat je dat dan denkt……
Ik ben hier eigenlijk niet voor me zelf..!! maa rik wil graag mijn allerliefste en beste mama opgeven..!! ik ga niet een uren lange verhaal opschijven ik ga het allemaal een beetje verkorten… Mijn mama der jeugd is al niet toff geweest op jonge leeftijd overleed haar moeder… nou als een niets beseffend kind verlies je toch niet echt graag je moeder.. mijn op leerde toen der tijd een andere vrouw kennen en als gauw werden mijn moeder en haar broertje achteruit gedrukt… en leefde mijn moeder als ware als het verhaal asserpoester… ook haar enige echte broertje werdt van internaat naar internaat gebracht,,, dus een K*T jeugd….. toen mijn mama haar boertje 32 jaar was moest zijn ook hem loslaten door een bedrijfs ongeval… dus het zat haar allemaal niet mee had alle nnog haar vader die eigenlijk niet naar der omkeek… en kort naar het overlijden van mijn mama der broer kwam daar de scheiding van mijn ouders…. en werdt mijn papa op genomen in de gelderseroos… al gauw leerde hij daar een jonge meid kennen wat misschien 4 a 5 jaar ouders was als ik…. mijn mama der leven was een hell.. en vanaf die tijd is alles fout gegaan er kwamen schulden alles ze kon eigenlijk niks meer bollwerken…. na een tijdje kwamen mijn ouders na een scheiding toch weer samen… en nooit is dat eigenlijk nog geweest zoals het was …. terijwl mijn moedert alles deed voor iedereen en der eige werk soms wel eens liet schieten…. en nu naar een paar jaar verder te zijn zijn mijn ouders WEER uit elkaar maar deze keer voorgoed… mijn moeder is het nog niet afgeleerd om alles maar voor een anders te doen.. denkt absoluut NIET aan der zelf… ik zie gewoon dan mijn moeder depressief is… en vooral nu ze 24/7 bij me is heb haar namelijk opgevangen bij mij en mijn 2 kinderen thuis… en wanneer je je mama bij je heb zie je pas hoe erg ze er eigenlijk aan toe is en dus echt NIET denk aan der zelf ze vliegt nog altijd voor iederen maar zichzelf cijfert ze compleet weg…. dit was nog maar heel kort hoe het leventje van mij mama er zo een beetje uit zag van 0 tot nu 43 jaar oud.. en ik vond eigenlijk wel naar alles wat mijn mama heeft mee gemaakt en voor mijn vader en zusjes en natuurlijk niet te vergeten voor mij en mij gezin …. en ook verder familie en vrienden…heeft gedaan en eigenlijk noooooooit aan der eigen dacht …. dat stiekem zij het toch wel verdient om SUPER MOMMY 2011 te worden.. Liefs joyce
ik wil me ook opgeven voor super mommy 2011 Ik ben al vanaf kleins af aan mishandelt toen ik 16 was ben ik uit huis weggelopen me ouders hebben me bedreigt en ze zouden er alles aan doen om mij het leven zuur te maken ze hebben mij vertelt dat ik nooit kinderne zou krijgen en als ik het zou krijgen zou ik een slechte moeder zijn. toen leerde ik een jonge kennen( me vriend) we hadden nog maar 4 maanden een relatie toen ik plotseling zwanger werd ik was nog maar 17 en wou wel graag kindern maar bang voor me ouders toen ik 18 werd werd me zoon geboren toen werd het elende het amk kwam erbij en zij dat iedereen die mishandelt is hun eigen kind zou mishandelen ik was zo kwaad maar begrijp die mensen wel die wouden gewoon helpen ze is 3 keer geweest en toen zag ze ook wel dat ik niet zo als me ouders was paar maanden later bleek ik weer zwanger te zijn ondags we de pil & condoom gebruikte en weer het amk gedoe ik was zo bang dat ze me kinderen af zouden pakken door me ouders toen werd me dochter geboren in 2011 ik ben zo blij met mijn kinderen ook al hebben we het niet makkelijk kan ik geen opleding doen omdat we het geld er niet voor hebben ik ben nu 19 maar ben trots op me kinderen ondags ik geen vrienden of familie heb om op te steunen kan ik de hele wereld aan samen met mijn vriend! daarom vind ik dat ik supper mommy verdien om mijzelf in het zonnetje te zetten en de wereld kan aantonen dat zonder familie en vrienden je toch met kinderen een prachtig leven kan hebben zelfs als je niet veel geld heb, Liefss Anja
Hallo Ik, ben Pamela Vermeer ben 19 jaar en de trotse mama van Danté Valkenburg geboren op 09-06-2010 Toen, ik 17 was werd ik niet meer ongesteld maar ik zocht er niks achter want nadat ik toen ik 15 was een longembolie had gehad werd ik steeds onregelmatig ongesteld door de longembolie mocht ik dus ook de pil niet meer gebruiken want de pil is een grote oorzaak voor bloedpropjes enz Maar, na 2 weken was ik nog steeds niet ongesteld en me vriend zei dat hij dacht dat ik zwanger zou zijn hij vertelde me daar ook meteen bij dat als ik het was hij zoizo bij mij zou blijven en samen het kindje met me zou opvoeden maar ik verklaarde hem voor gek en zei dat ik dacht dat ik niet zwanger zou zijn!! Toch kreeg ik steeds meer kwaaltjes die op een zwangerschap leken. Dus, besloot die ochtend toch een test te halen bij kruidvat Ik, was best zenuwachtig maar als ik het zou zijn dacht ik dan zou ik er ook voor de volle 100% voor gaan!! Me, moeder wist dat we dachten dat ik zwanger zou zijn dus die deed samen met mij de test ze is er altijd voor me dus ik kon haar alles vertellen ik de test gedaan zoals aangegeven stond op de verpakking en binnen 10 seconden zag je al 2 streepjes ik, begon meteen te huilen waarschijnlijk van de zenuwen Ik, meteen de papa gebelt hij was toen die tijd me achterbuurjongen en hij was vrij dus hij kwam er meteen aan Me, moeder feliciteerde ons en de papa van Danté was ook erg blij Maar, ik was 17 en zat dus nog op school al was dat maar 1 dag in de week de rest werkte ik, by een supermarkt achter de kassa Toen, ik 3 maanden zwanger was kreeg ik vrijpleiting van de leerplicht ambtenaar omdat ik tog een maand later 18 werd En, ben gewoon gaan werken omdat ik al het geld wou sparen voor me kindje!! Toen kregen we te horen dat het een jongetje werd en we waren zo blij het maakte ons niet uit wat het werd als het maar gezond was ik, moest extra onder controlen omdat ik de longebolie had gehad dus ik liep bij verloskundige en gynacoloog!! Bij, 27 weken kreeg ik, een bloeding en was helemaal in paniek en bang dat er wat mis zou zijn de verloskundige stuurde me toen ook door naar het ziekenhuis en ik moest daar blijven maar alles was goed GELUKKIG!! Voor, de rest is me bevallig goed verlopen en was blij dat me vriend nog steeds bij me was!! Op, 09-06-2010 (S’Nachts) Sliep ik, samen met me vriend en kreeg ineens hele erge buikpijn ik, dacht meteen het gaat nu gebeuren ik was totaal niet bang om te gaan bevallen ik, liet het gewoon allemaal gebeuren Dus, me vriend werd wakker van mijn gedraai en die, zei meteen het gaat gebeuren he en ik lachte en zei ja volgends mij wel!! Ik, woonde toen nog bij me ouders in en, me vriend liep meteen met de maxi cosi naar me me moeder en zei ze, gaat bevallen en me moeder heeft toen meteen de verloskundige gebelt!! En, ze zouden meteen mijn kant op kopen. Toen, de verloskundige kwam had ik, 1cm en ze kon me dus nog niet naar het ziekenhuis sturen Ik, nam toen eventjes een warme douche om de pijn wat te verzachten maar dat hielp niet echt Hoe, dan ook ik wou zoizo bevallen zonder ruggenprik Ik, wou alles meemaken dus ook de heftige pijn ik, kreeg er wat moois voor terug dus, vond ik de pijn niet zo erg het hoorde er eenmaal bij Na, het douche wilde ik toch nog even proberen te liggen maar dat hield ik maar 5 min vol Toen, ben ik weer naar beneden gegaan en vertelde me moeder en me vriend dat ik steeds meer pijn kreeg en door de pijn kon ik niet zitten, staan of liggen Ik, kon alleen maar lopen om de pijn wat te verzchten Me, moeder heeft toen weer de verloskundige gebelt en die kwamen binnen een kwartier toen ze er waren had ik 4 cm in 1 uur tijd had ik er dus 3 bij gekregen en de, verloskundige vertelde me toen ook dat ik naar het ziekehuis mocht en dat ik rond 12 uur s’middags wel me kindje in me armen mocht houden toen ik naar het ziekenhuis mocht was het inmiddels 8 uur s’ochtens normaal is het ziekenhuis maar 15 min rijden maar we kwamen in de file maar omdat ik dus niet kon zitten vanwegen de pijn leek het een eeuw te duren, op een gevenen moment bijna bij het ziekenhuis zei ik tegen me moeder dat ik erge persdrang kreeg en dat het niet lang meer kon duren, Eenmaal in het ziekenhuis bood een vrouw me een rolstoel aan maar ik kon alleen lopen toen kwam ik in het ziekenhuis en bleek het zo druk te zijn met bevallingen dat mijn verloskundige een andere vrouw moest helpen dus ik kreeg een vervanger daar moest ik een uur op wachten Toen, was me verloskundige er super aardige vrouw!! En, ze voelde en ja hoor ik had al 9,5 cm het ging heel snel dus toen prikte ze me vliezen door en had ik meteen 10 cm en mocht ik gaan persen na 10 minuuten persen was ons zoontje er Danté Antonie Arris Valkenburg geboren om 09,33 uur en woog 3330 Gram Ik,was dan wel 18 en jong moeder maar ik was en ben er nog steeds trost op!! Om, 12 uur mochten we alweer naar huis samen met ons kindje Nadat, Danté geboren was moest ik nog wel 6 weken bloed verdunner spuiten maar dat maakte me niet uit Een, maand later viel alles op zn plek we kregen een eige huisje met 3 slaapkamers aangeboden En, we wonen er heerlijk nu ben ik 19 en Danté bijna 1,5 en veel mensen hebben altijd een vooroordeel over tienermoeders maar ik trek me daar niets van aan ben trots op hoe we het hebben doorstaan en ook een tiener kan een kind opvoeden Danté, is de liefste en leukste dreumes allertijden hij leert snel toen hij 11 maanden was liep hij al nu rijd hij al op een loop auto en praat aan 1 stuk door haha hij groeit goed heeft een mooi gewicht en het is een kind om van te genieten Dit verhaal is misschien wel lang maar zeker de moeite waard Hou ook super veel van inmiddels me verloofde en ons zoontje!!
ik wil mezelf graag opgeven als super mommy 2011, begin 2011 kwam ik er achter dat ik in verwachting was van mijn dochter, dit kwam behoorlijk hard aan.. op het moment dat we het te weten kwamen was ik al 16 weken & 2 dagen. Die week er op moest ik mijn besluit hebben genomen of ik haar wou houden & dat ik abortus zou plegen. Ik kon het niet meer over mijn hart krijgen om abortus te plegen & heb er voor gekozen om haar te houden. Haar biologische vader wil niets met ons te maken hebben. IK was 14 toen ik zwanger was & toen ik beviel, ondertussen ben ik al 15 geworden, mijn dochter is nu bijna 8 weken. Ondanks mijn leeftijd is mijn dochter mijn alles, & ik kan me geen leven meer zonder haar voorstellen!
Een super initiatief van jullie! Het moederschap is een zegen maar ook erg zwaar. Dus herkenning is altijd fijn. Dames, allemaal veel sterkte toegewenst, jullie zijn allemaal stuk voor stuk top!
ik wil me zelf opgeven vorige jaar 7 mei kwam ik er achter dat ik zwanger was ik was toen nog maar 16 het was zwaar de zwangerschap en toen ik 17 was kwam me lieve meisje ze kwam te vroeg toen ik 36 weken was moest ik snachts naar het ziekenhuis en de weeenen kwamen maar niet op 1e kerst dag hebben ze me ingeleid en met 2de kerstdag 2010 was me dochtertje Bo er! en nu ben ik bijna 18 en ben ik weer zwanger’het is heel moeilijk maar het lukt ons’ik ben nu 18 weken en 4 dagen zwanger’ ik dacht dat de pil wel hielp en condoom maar niet dus’ ik vind me zelf een supper moeder! en ik zou ook graag willen winnen! en de rest zijn ook supper zo ik less
Vorig jaar ben ik Supermommy van 2010 geworden! Het is echt geweldig om de eretitel te winnen. En nu wil ik me nog een keer opgeven want het afgelopen jaar is er veel gebeurd. Ik was afgelopen juni afgestudeerd als Media vormgeefster, helemaal geweldig natuurlijk want ik heb veel tegenslagen gehad. Kort daarna heb ik een grotere woning gekregen, “nou wat wil je nog meer!” een diploma en een huis, geweldig toch? Samen met mijn vriend ging ik spullen naar de kelderbox brengen. We waren beide in de veronderstelling dat onze oudste zoon in de box zat te spelen want ik was bezig om de badkamer schoon te maken. Dat deed ik met chloor. Toen mijn vriend op een gegeven moment veel spullen op de galerij had staan sprong ik bij om hem te helpen. Op dat moment was alles zo hectisch en het was zooooo stom om de chloor fles niet goed dicht te doen. Mijn jongste zoontje sliep nog en Joshua was aan het spelen. Mijn vriend en ik waren een kwartier weg om de spullen voor de verhuizing in de kelderbox te plaatsten. En nu komt het ergste wat ik nooit meer van mijn leven zal vergeten. We zagen toen we terug kwamen Joshua met chloor in zijn handen. We waren allemaal in paniek. We spoelden Joshua eerst uit en toen vroeg mijn vriend waar de chloorfles was. Toen ging ik zoeken, uiteindelijk vond ik de fles in mijn slaapkamer. En wat zag ik?! Damian onder het chloor! Mijn hart stond stil, had geen gevoel meer in mijn benen. Ik raakte volkomen in paniek! Mijn vriend had direct naar 112 gebeld, na 20 minuten kwamen ze pas aan, wat veels te lang duurde. De broeder zei nog doodleuk, we zetten de sirene niet aan en daarom duurde het zo lang. Ondertussen hebben we Damian afgespoeld en hij was zo aan het huilen. Verschrikkelijk! Het was om uit te schreeuwen! Uiteindelijk kwam de ambulance en snel moest ik alles pakken om weg te gaan. Eenmaal kwamen we in het Wilhelmina kinderziekenhuis aan en de dokters hebben Damian’s oogjes een half uur lang uitgespoeld. Daarnaast was zijn gezicht, hals en romp met chloor aangetast. Damian heeft 3 weken lang op de intensive care afdeling gezeten. Damian heeft 1e graads en 2e graads brandwonden opgelopen en na een week was dat in zijn gezicht verdwenen. Maar op zijn romp zie je nog wel een litteken. Gelukkig ziet dat er goed uit en hopelijk gaat dat na lange tijd weg. Maar wat een schuldgevoel heb ik en mijn vriend, nog op de dag van vandaag heb ik dat. Ik stress nog wel erom en elke dag denk ik ook nog aan die dag. Ik was ook bijna 3 weken lang apathisch. Ook omdat de dokters zeiden dat het mogelijk kon zijn dat Damian wellicht slecht zou kunnen zien en Damian’s gezichtje was helemaal bruin van de brandwonden geworden. Mijn moeder hart was gebroken. Ik schreeuwde het dag en nacht uit. Nachten kon ik niet slapen was 10 kilo in 3 weken tijd afgevallen. Ik deed niks meer aan mijzelf maar alleen aan Damian denken. Ik schreeuwde het in het ziekenhuis uit, buiten op straat en thuis. Op een gegeven moment kon ik niet meer in het oude huis blijven dus ik logeerde bij mijn moeder. Joshua was even tijdelijk bij opa en oma. Ondertussen moest ik wel verhuizen terwijl Damian in het ziekenhuis lag. Mijn hoofd stond daar niet bij. Gelukkig hielp de familie mee met de verhuizing. Daarnaast kon ik de relatie met mijn vriend niet meer aan vanwege alle spanningen, dus ik wilde een break en ging tijdelijk alleen met de kids wonen. Na een aantal maanden zijn we weer samen gaan wonen en het gaat nu heel goed met ons gezin. Uiteindelijk mocht Damian naar huis, terug bij zijn moeder. Wat was Damian zo blij om weer bij mama te zijn. Helaas door al stress kon ik geen borstvoeding meer geven. En ik kreeg nog thuiszorg want Damian’s oogjes moesten de eerste paar weken voor 3x per dag gedruppeld worden. Uiteindelijk mocht ik dat zelf doen. Wonder boven wonder is het helemaal goed gekomen met zijn oogjes. Elke dag heb ik gebeden en gelukkig heeft God naar mijn gebed geluisterd. God heeft mij kracht gegeven om door te gaan. Ik heb ook besloten om voor nu lekker thuis te blijven en mijn vriend werkt zodat ik er helemaal voor Damian kan zijn. Joshua gaat voor 2 dagen in de week naar de peuterpeelzaal en de rest van de dagen is hij thuis. Ondertussen maak ik soms grafische werk voor klanten wat ik heel leuk vind om te doen. Maar 1 ding mijn wond zal nooit dicht gaan en ik zal dit gebeuren nooit meer kunnen verwerken want elke dag heb ik wel een moment dat ik aan het ongeluk denk. En iedere keer heb ik zoiets van had ik ”maar”, ”had ik maar”…..Maar van al het gebeuren moet ik verder gaan en sterker zijn. Tot de tijd rijp is gaat Damian naar het kinderdagverblijf en Joshua gaat naar de voorschool. Daarna wil ik graag gaan werken maar voor nu wil ik voor 100% voor mijn kindjes zijn. Ik vind mijzelf moeder van het jaar 2011 omdat ik zoveel heb doorstaan. Toch heb ik mijzelf en heel mijn gezin door deze periode heen gesleept. En met trots want ik ben een sterke moeder die al haar positiviteit in de strijd gooit om de diepste dalen te overwinnen! En dat heb ik gedaan ook en dat zal ik altijd doen en blijven doen.
hee hallo.. hier mijn verhaal! juni 2010 deden mijn vriend en ik een schokkende ontdekking, ik was zwanger! naar lang nadenken, was het toch gewenst, blij als wij waren een afspraak gemaakt in het ziekenhuis voor een echo, maar helaas, 1 dag voor de echo, kreeg ik last van krampen en bloedverlies ;; in het ziekenhuis zeiden ze toen : ” helaas, maar we moeten u mededelen dat u een miskraam hebt gehad.. vol emoties en woede gingen we naar huis, maar we wouden het zo graag! dus we bleven proberen. en ja hoor, in augustus 2010, deed ik weer een test en YES dachten we, alweer zwanger, tot dat we naar het ziekenhuis moesten voor een controle echo. er zat wel wat , maar het zat verkeerd.. het zat op mijn eierstokken.. een buitenbaarmoederlijke zwangerschap dus.. naar 4 weken lang iedere dag terug te komen in het ziekenhuis, nam die ook van zelf af.. alweer een miskraam dus.. ik was er kapot van , ik wist niet meer wat ik moest doen , zo ook mijn vriend.. oktober 2010.. alweer zwanger. maar helaas , ook die was mis.. alweer een miskraam.. december 2010, ik weet het nog goed, 30 december ging ik na de dokter voor een test , en die was positief, dus wij op oud en nieuw aan de ouders verteld dat we weer zwanger waren , alleen ging die ook weer mis… 2 dagen voor ik 12 weken was,,, miskraam.. het sloopte me .. februari 2011. ik deed weer een test, positief! meteen afspraak gemaakt in het ziekenhuis, en dat werdt al een ander verhaal. er zat wat.. alleen niet dat wat er hoort te zitten, bij mij zat er een leeg vruchtzakje.. niks anders.. en die kwam af, 2 dagen lang… met weeën ,,, was dus bevallen van niks,.. een vruchtzakje die leeg was.. vanaf toen hadden wij geen hoop meer… ook niks meer geprobeerd.. totdat ik in juli dit jaar weer iets merkte, we hadden een bruiloft, en ik liep alleen maar na de wc. ik besloot dus om de dag erna naar de dokter te gaan voor een test. positief.. zelfde dag nog kregen we een echo in het ziekenhuis, en daar was iets wat wij niet verwachtte.. er zat een vruchtzakje en een dooiertje.. een heel klein mensje, van 2 mm groot.. we waren blij! maar overhaaste niks.. de week erop moesten we weer terug, om te kijken of het hartje klopte, en ja! die klopte ook. vanaf dat moment heb ik iedere week tot de 12 weken onder controle gelopen bij de verloskundige, en nu, ruim 10 weken verder, ben ik dan 21 weken zwanger van een meisje! het is zo onbeschrijfelijk hoe het nu voor ons is om eindelijk in verwachting te zijn. meer dan gewenst, en overvol van liefde, zullen wij blij zijn als wij rond 08 maart 2012 ons meisje in onze armen mogen sluiten!
Het heeft even geduurd voordat alle stemmen geteld waren, maar er is overduidelijk een winnaar uitgekomen. Super mommy 2011 is geworden: Kim Stijfs Kim van harte gefeliciteerd!! Wij zullen via de mail contact met je opnemen.
