Al dagen domineert zijn naam het wereldnieuws. Joran van der Sloot.
Deze Nederlandse jongen heeft de hele wereld op zijn achterste poten. Hij zou de moord van een Peruaans meisje op zijn geweten hebben, evenals de vermissing, 5 jaar geleden op Nathalie Holloway. Wat er echt met Nathalie gebeurde weet waarschijnlijk alleen Joran, terwijl de toedracht op de moord op Stephany Flores meer voor de hand lijkt te liggen.
Dat hij de dader is, is met bloedspetters op zijn shirt niet meer te ontkennen.

De manier waarop Joran door de wereld wordt uitgekotst is explosief. Er is bijna geen ziel op de wereld die vindt dat Joran ooit nog buiten de poorten van de Peruaanse gevangenis mag lopen. Hij is als een trofee ten toon gesteld door de politie, er zijn mensen van mening dat hij zijn ”rechten” verspeeld heeft, zoals die van privacy, en ik heb zelfs gelezen dat Peru van plan is hem de hoogst mogelijke straf op te leggen die ze maar kunnen verzinnnen, dit als een soort waarschuwing voor de wereld, zodat buitenlanders weten beter geen herrie te schoppen in Peru. Je zou kunnen zeggen dat Joran nu al harder wordt gestraft dan elk ander ordinaire moordenaar. En hoe ik dat ergens ook wel begrijp, want mijn moeder heeft me geleerd geen meisjes dood te maken en ik probeer objectief te blijven bij het schrijven van een column.

Want de hele wereld kijkt naar hoe triest het is dat dit meisje de dood moest vinden, naar hoe een ander meisje waarschijnlijk 5 jaar geleden al de hemelpoorten doorliep en niemand weet hoe of waar haar lichaam de dood vond, naar de moeder van Nathalie die al 5 jaar zonder haar dochter moet leven zonder dat ze weet wat er gebeurd is met haar en natuurlijk heel Peru dat in rouw is voor het verlies van Stephany.

Maar weet je naar wie ik echt nieuwsgierig ben? Ik, als moeder van mijn inmiddels 1.5 jarige zoon wil weten wat er door het hoofd gaat van de moeder van Joran. De vrouw die inmiddels naar Peru afgereisd is om haar zoon te steunen, die wordt verdacht van moord. Want hoewel heel de wereld hem ziet als monster, is dat monster haar kind. Die duivel is de jongen die zij 22 jaar geleden het leven schonk, en als klein hulpeloos baby’tje in haar armen droeg. Haar zoon wordt nu gezien als een van de meest gehate mensen van dit moment.

Ik denk aan mijn zoon, die nu vredig in zijn bedje ligt te slapen. Ik kan me met geen mogelijkheid voorstellen dat ik over 20 jaar in het vliegtuig zit om mijn zoon in een moordzaak bij te staan. Ik heb een levendige fantasie, maar ik kan geen beeld fabriceren waar het geweldigste kind van de wereld, als beest in de kranten staat. Maar ook Joran was ooit eens anderhalf en zich van geen kwaad bewust. Zijn moeder zal net zo trots zijn geweest op hem, als ik op Jayden. Hoe moet het voor haar zijn om te weten dat haar kleine ventje (zoals ik Jayden zie) hoogstwaarschijnlijk twee moorden op zijn geweten heeft?

Natuurlijk leef ik met hart en ziel mee met de mama’s van Nathalie en Stephany.. Maar mijn sympathie gaat ook uit naar de mama van Joran. Want hoe je het ook went of keert, ook zij is moeder. En als mijn zoon straks groot is, kan het ook met hem alle kanten op. Ik mag hopen, en ga er stiekem van uit, dat mijn zoon niet eindigt als moordenaar of verkrachter. Maar de kans dat hij straks minister-president wordt, is ook 1 op 16.000.000. Zo goed als nihil dus. Maar ik zou onder geen voorwaarde minder van hem houden, lijkt mij.

Hoe je kind eindigt weet je niet, en heb je niet in de hand. Je kan hem een heel eind de goede kant op duwen, maar hoe hij uiteindelijk zal lopen kun je nooit van te voren weten.
Ik hoop in ieder geval dat ik doe wat ik kan om Jayden een goede start te geven zodat hij weet wat goed en fout is, en zich goed bewust is van de consequenties. En daar waar ik het niet meer in de hand heb, bid ik dat hij wat heeft gehad aan mijn opvoeding en toch zal kiezen voor het goede.