Met bibberende knieën betrad ik de wachtkamer van de tandarts. Niets nieuws, zou je zeggen, maar dat was het voor mij wel, want ik ben nog nooit bang geweest voor de tandarts. Op mijn twaalfde lag ik lachend in de tandartsstoel, mij verontschuldigend omdat ik zo mijn mond niet goed open kon doen.
‘Nou, dat maak ik wel anders mee,’ lachte de tandarts.
Er was ook niets om bang voor te zijn, want ik had nooit gaatjes. Mijn broer wel. Hij had dan ook een enorme tandartsangst. Als we in de wachtkamer zaten, pestte ik hem: ‘Goh, wat kun je de boor hier goed horen, hè?’
Mijn moeder stampte er bij mij van kleins af aan, terecht, in hoe belangrijk je gebit is. Ik deed dan ook erg mijn best om mijn tanden gezond te houden en poetste me te pletter. Had ik iets gegeten, dan poetste ik mijn tanden.
In de brugklas nam ik in eerste instantie mijn tandenborstel mee, om tussen de middag mijn tanden te kunnen poetsen. Tweemaal deed ik dat. Toen merkte ik dat ik de enige was op de hele school die dat deed en hield ik ermee op. Ik wilde een goed gebit, maar wilde op school geen buitenbeentje zijn.
Als tiener ging ik eens op kamp, waar ik al gauw de bijnaam “tandenpoetsfreak” kreeg. Tijdens dat kamp zoende ik met een jongen. Toen we een keer weer zoenden, zei ik: ‘Ik moet even iets doen.’
‘Ja, natuurlijk,’ reageerde die jongen.
Ik ging naar de wc en keerde terug naar de jongen, die dacht dat ik mijn tanden was gaan poetsen en dat daarom ook had gedaan. Ik had net een Snickers gehad. Tandpasta en Snickers, een heel foute combinatie!
Maar afijn, waarom ik dan nu wel zenuwachtig was? Omdat ik al vijf jaar niet naar de tandarts was geweest en, erger nog, mijn kinderen ook niet! Elian was voor het eerst en laatst geweest toen hij anderhalf was en die keer was ook de laatste keer voor Marie en mij. Rowan was nog nooit geweest. Hoe ik dat kon laten gebeuren? Nou, door een aantal factoren. Vanwege een verhuizing hadden wij de tandarts in een wijk die twintig minuten rijden bij ons vandaan was. Toen ik zwanger was van Rowan, was Martin ziek en waren wij beiden letterlijk fysiek niet in staat om naar de tandarts te gaan. Daarna volgden jaren met veel zorgen, vooral om Elian. We durfden ook niet zo goed met hem naar de tandarts, omdat hij erg heftig kan reageren op nieuwe dingen en er altijd wel wat was.

We kregen bericht van de tandarts, dat we nooit kwamen opdagen en dat hij ons uit zijn patiëntenbestand gooide. Ik deed nog een halfslachtige poging dat tegen te houden door te zeggen dat dat niet de bedoeling was, maar we werden toch patiënt-af. Dus moesten we een nieuwe tandarts zoeken.
In de loop der tijd begon ik steeds banger te worden. Ik gaf totaal het verkeerde voorbeeld, want mijn kinderen gingen nooit naar de tandarts. We poetsten hen heel goed, maar hun tanden moesten natuurlijk wel gecontroleerd worden. Dus uiteindelijk schreef ik ons gezin in bij de tandarts bij ons om de hoek en gingen we daarheen, ik met lood in de schoenen. Wat als ze gaatjes zou vinden bij onze kinderen? En ze zou zeggen dat daar nog iets aan gedaan had kunnen worden, als ik eerder met de kinderen een tandarts had bezocht? Ik was een slechte moeder!

We bereidden de kinderen, vooral Elian, heel goed voor op wat er ging gebeuren. Bij de tandarts zelf ging ik als eerste in de stoel, zodat de kinderen konden zien wat de tandarts deed.
Ze checkte mijn tanden en gaf aan dat ik tandplak had. Dat verwijderde ze met zo’n eng ronddraaiend ding, een soort kwastje dat zich lustig heen en weer beweegt tussen je tanden, in dat stukje waar eigenlijk geen ruimte is voor zo’n ding. Dat was niet pijnloos, maar daar liet ik niets van merken, want de kinderen moesten nog. Gelukkig werkten ze allemaal goed mee.
Zowel ikzelf als Marie en Elian zouden beter moeten poetsen rechtsonder; ik moest eigenlijk flossen en elektrisch poetsen, omdat ik mijn tanden veel te hard poetste, waardoor mijn tandvlees weggeschrobd werd. Maar uiteindelijk bleek dat we geen van allen gaatjes hadden!
Opgelucht verliet ik de tandartspraktijk. Mijn tandartsangst was weer verdwenen; hopelijk komt die bij de kinderen nooit opzetten!