Kamertje leegruimen

Vrijdagmorgen zijn we begonnen met het leegruimen van de kasten en het kamertje van Yorrick. Terwijl we de muziek voor de crematie aan het uitzoeken waren hebben we alle kleren, speelgoed en andere zaken ingepakt in dozen die we op zolder konden bewaren hierbij geholpen door onze kraamzorg. De muziek stond op repeat en schalde door het huis, agressie?

’s Middags zou de leverancier van de spullen alles komen ophalen….. De box, die was al afgebroken en stond al in de garage, de wandelwagen en het kamertje…. Voordat het zover was heeft Ron nog snel een aantal foto’s gemaakt.

De uitvaartverzorgster kwam langs om de muziek door te spreken. Zij heeft toen ook de kraamcadeautjes meegenomen. Die zouden morgen uitgedeeld worden aan de gasten. Ook dit was al zover gereed. We hadden voor de bevalling al zitten werken aan het verpakken van de doopsuikers en deze stonden in een houten kinderboxje. Hieraan zat een kaartje met de naam van Yorrick.

’s Avonds laat belde Carla met de vraag of we de naam van Yorrick op de kaars wilden. Het was al rond 9 uur of zo…. Onze reactie was in de trant van laat maar, dat krijg je nu toch niet meer geregeld? Zij dacht van wel…. Het bleek dat ze die zelf aan het maken was….. De kaars had ze die middag zelf uitgezocht en gekocht….

Morgen is het zover…..

Zaterdagmorgen

De zon scheen, dat was in elk geval heel fijn… geen trieste dag…. Onze kraamzorg heeft mij geholpen met douchen en aankleden, zij heeft voor Ron zijn hemd gestreken, datzelfde blauwe dat hij bij de geboorte van Yorrick ook aanhad. Ze ging niet mee naar het crematorium. Inmiddels was het beneden al druk geworden. Onze naaste familie en vrienden zouden hiernaartoe komen en dan achter ons aanrijden naar het crematorium.

Wij hadden beiden een tablet van de huisarts gekregen, die moesten ervoor zorgen dat de ergste emoties onder controle bleven. Zij maakten ons niet duf, maar we raakten ook niet helemaal overstuur.

Mijn vriendinnen waren ook al bij ons. Van een vriendin kreeg ik een doosje, dat mocht ik onderweg naar het crematorium openmaken. Er zat een kleine zilveren rammelaar in, met twee knikkertjes… Van de kinderen van de andere vriendin kregen we een tekening en een knuffel. Die knuffel hadden zij speciaal voor Yorrick uitgezocht, hij was blauw, voor een jongetje….

De taxi stond voor de deur, ik werd geholpen met instappen en de rest reed achter ons aan. Onderweg was het stil… Ron keek naar buiten en merkte ineens alle narcissen op… De lente was begonnen en buiten ging het leven door. Bij het crematorium werden we opgevangen door de uitvaartverzorgster, zij begeleidde ons naar de wachtruimte. De broer en de zus van Ron hadden nog een krans met een beer van stro voor Yorrick laten maken. Deze heeft bovenop de verhoging bij Yorrick gestaan en de beer hebben we achteraf mee naar huis genomen. Hij staat nu bij onze vijver. Carla heeft voor ons foto’s gemaakt van de opstelling van het laatste afscheid.

De plechtigheid

Wij gingen als eerste de aula in…. rust en sereniteit… alles zag er mooi uit…. “Shine on” van Pink Floyd speelde heel hard, zoals het moest. Na de eerste tranen kwamen we zelf tot rust, het nummer was er lang genoeg voor, zoals wij ons dat voorgesteld hadden. Achter ons schuifelde iedereen op zoek naar een plekje in de aula.

Tijdens het eerste nummer wilde Ron mij “even” iets vertellen. Hij had de linten op de boeketten gelezen en ik had (vanwege het tranen) mijn bril niet op, dus ik kon het niet lezen. Op het lint van het achterste boeket stond de tekst: “Rust Zacht, Je Vriendin Quinty” Ron kwam niet verder dan “Rust Zacht”….

De uitvaartverzorgster heeft slechts de muziek aan elkaar gepraat, geen toespraken en geen lange teksten. Dit wilden wij graag zo.
Aan het einde van de plechtigheid heeft ze de kaars die bij Yorrick brandde uitgeblazen en het kaarsvet uitgegoten over het mandje waarin Yorrick lag. De kaars heeft ze aan Ron gegeven. Ik kreeg de beer, mijn moeder had die speciaal voor Yorrick gemaakt.

Mijn moeder kreeg de schildpad die zijzelf voor Yorrick gemaakt had en Ron’s moeder kreeg het nijlpaardje dat bij Yorrick was gelegd. De opa’s kregen allebei een roosje uit het boeket.

Wij hebben als eerste de aula verlaten, het was erg druk. Wij hebben voor de ingang van de koffieruimte op een stoel zitten wachten tot iedereen de aula verlaten had. We wilden nog een keer op ons gemak afscheid nemen van Yorrick, gewoon met z’n tweetjes. Ik was enorm blij dat ik de beer in mijn handen had…. kon ik die heel stevig vasthouden! Een deel van de mensen ging al naar huis, zij namen kort afscheid van ons… ik heb hier niet zo heel veel van meegekregen, ik moest op dat moment alleen maar huilen…. De hele plechtigheid ging het goed, ik heb alles kunnen volgen, Ron ook.

Toen wij terugmochten naar Yorrick was het fijn. “Dirt in the Ground” van Astrid Seriese speelde nog altijd…. en op dat moment viel ineens alles van me af… Het was goed zo, dit was een mooi afscheid geweest. We werden heel rustig…. Na enkele ogenblikken kwam de uitvaartverzorgster bij ons, zij heeft alle linten en kaartjes van de boeketten afgeknipt. De boeketten hebben we achter gelaten bij het crematorium, wel hebben we van ieder boeket een of meer bloemen meegenomen.

Ons eigen boeket hebben we wel mee naar huis genomen, het lint zat er nog aan. Dit boeket heeft bij ons op tafel gelegen en is helemaal ingedroogd.

De koffietafel

De koffietafel was in een gezellige ruimte, geen tafels allemaal op een rij, maar gewoon een aantal zithoeken en tafels…. Het was vol, heel vol… Toen wij de ruimte inkwamen werden we direct overvallen door vele lieve woorden en steunbetuigingen. Hierdoor hebben we zelf niet de kans gehad om even te gaan zitten en een kop koffie te nuttigen, maar dat was niet erg. Zoveel mensen….. De mooiste reactie: “SHIT, maar die muziek……..” Mijn vader liet vol trots iedereen de foto zien van Yorrick en iedereen vond hem een hele knappe jongen. En wij waren trots.

Na de koffietafel zijn we met de familie en een paar vrienden terug naar huis gegaan. Ron heeft zijn broer gevraagd om chinees te gaan halen, we moesten toch eten? Bier onder de tafel, wijntje voor de liefhebber en heerlijk bunkeren… iedereen was tevreden. Ik zat op mijn bank, de katten zaten bij me en om de beurt kwam iemand anders bij mij praten en vragen of ik iets nodig had. Rond een uur of 9 stortte ik een beetje in… Ik was op…. Iedereen ging naar huis, wij wilden naar bed. Wij wilden ook de volgende dag geen visite, nee, onze zondag is voor ons tweetjes, zoals het altijd al geweest was en zoals het altijd zou blijven. Wel hebben we onze ouders even gebeld om te vertellen dat we in orde waren….

Volgende week: Een nieuw begin

Lees hier deel 5