Spuiten…

Vanaf dat moment zijn wij bij deze tweede arts gebleven. Een arts die een fout maakt is één ding, maar een arts die liegt… Deze arts wilde ons verder helpen om zwanger te raken, maar dat werd moeilijk. Er was al een flinke storing en die was erger geworden, zoals later zou blijken. Ik had geen spontane eisprong meer….
Voor ons gevoel zijn we in de tijd hierna toch nog een keer spontaan zwanger geraakt. Echter deze zwangerschap hebben we nooit kunnen vaststellen, toen we een test wilden doen, was ik helaas al begonnen met vloeien en had ik een miskraam gekregen. Ik kon heel goed merken dat ik zwanger was, gewoon aan alles….
Toen een nieuwe cyclus zich aankondigde begonnen wij met het slikken van clomid, een middel om een eisprong op te wekken. Dat hielp dus helemaal niets! Daarna mochten wij gaan spuiten…. Wij, uitgerekend wij….!!! Wij helden op sokken als het op naalden en spuiten aan komt! Maar ja, de kinderwens was er nu eenmaal en dus zat er niets anders op. Ik kreeg aangeleerd hoe ik de spuit moesten klaarmaken en zetten. Ik dacht, ik doe dat wel even, maar dat viel vies tegen. Denken en daadwerkelijk bij jezelf zetten… dat zijn twee hele verschillende zaken.

Zwanger van Yorrick

De eerste serie spuiten was met het spul van “Moeders voor Moeders”. Dat hielp wel enigszins, maar daar was ik helemaal allergisch voor. Ik had een volledig ontstoken buik, daar moesten we de spuiten zetten. We moesten om de twee dagen naar het ziekenhuis om bloed te prikken en op een gegeven moment moesten we echo’s laten maken. Hieraan konden ze zien of, hoeveel en hoe groot dat de eicellen waren. Overigens, de eerste drie dagen heb ik de spuiten zelf gezet. De vierde dag lukte me dat totaal niet meer, ik was geheel overstuur. Ron heeft vanaf dat moment de spuiten bij mij gezet, ook een hele overwinning hoor!
De tweede serie spuiten was met Gonal F. We begonnen gewoon met 1 spuit, maar het bleek veel te langzaam invloed te hebben op de groei van de eicellen. Dus de dosis werd verhoogd naar 1,5 en naar 2….. En toen gebeurde iets raars. De eicellen groeien ongeveer 2 mm per dag. Als de eicellen zo ongeveer 14 mm waren, dan moesten ze nog doorgroeien tot 21 mm voordat een eisprong zou komen. Dus ik moest dan weer terug komen voor een nieuwe echo….. die was dan leeg…. geen eicellen meer te zien…. hoe kan dat nou……. Een voor de hand liggende conclusie was dat er vroegtijdig een eisprong geweest zou zijn, maar of dat waar is??? Ik was al ongeveer 20 dagen aan het spuiten…. Dit spuiten hebben we nog een keer gedaan, op dezelfde wijze met het zelfde resultaat…. heel frustrerend en de arts had er geen verklaring voor. Bovendien moest de stimulatie sneller verlopen, de cyclussen waren nog veel te lang en er was altijd maar 1 eitje, als er een eitje was.
De gynaecoloog besloot om een kijkoperatie te gaan doen, maar eigenlijk wilde ik dat niet. We hebben overleg gepleegd om nog 1 keer zo te proberen, maar dan stimulatie vanaf de eerste dag met een dubbele hoeveelheid hormonen. En ook iedere dag controle in het ziekenhuis, zodat we zouden weten wat er gebeurde als de eicellen verdwenen…. Gewoon een betere controle, er bovenop blijven zitten. En wonder boven wonder, maar die cyclus had ik 3 eicellen die rijpten. Daarvan zijn er daadwerkelijk 2 gesprongen, de derde is alsnog op het laatste moment verdwenen…. Maar van die twee is er eentje bevrucht…. En toen waren we zwanger van Yorrick! Midden juni 1999 wisten we dit zeker…

De zwangerschap

Het was geen gemakkelijke zwangerschap. Na onze voorgeschiedenis was er natuurlijk heel veel angst en onzekerheid. Natuurlijk waren blij dat we zwanger waren, maar zou het dit keer dan ook werkelijk zo blijven? Na 4 weken en 1 dag wees bloedonderzoek uit dat er een verhoogd HCG was en de eerste echo werd op 19 juli 1999 gepland, op dat moment was de zwangerschap 7 weken en 1 dag gevorderd. Echt een zeer emotioneel moment. De eerste keer daadwerkelijk het hartje horen kloppen, het valt niet te omschrijven wat dan door je heen gaat….. De gynaecoloog vond eigenlijk dat zijn werk er nu op zat….. “Je bent nu gewoon en gezond zwanger dus…..” De kans op een miskraam was nog wel aanwezig, maar zeer klein. Hij vond dan ook dat wij best op controle mochten naar de verloskundigen en wij vonden dat eigenlijk wel prettig. Even weg uit die klinische sfeer….. Dus we hebben de verloskundige maatschap Sittard gebeld en een afspraak gemaakt. Voor het zover was, rond 11 weken, was er ineens weer de paniek. “Is alles nog goed? Ik voel niets” Dus gebeld met de verloskundigen en een tweede echo gepland, op 13 augustus 1999 is deze gedaan en alles was nog goed. Onze baby groeide zoals het moest.

Op 23 augustus 1999 gingen we de eerste keer naar de verloskundige en wat moet je daar nou van verwachten? Wij wisten het niet en lieten alles op ons afkomen. Inmiddels toch al een beetje in de roes… we zijn echt zwanger.

De zwangerschap verliep als zovele anderen….. Misselijk, moe, overgeven en alles wat er verder zoal bijhoort. Alhoewel….. 3x per dag overgeven, geen maaltijd binnen kunnen houden en dat gedurende 8.5 maand…. Moe, heel moe, moeite met concentreren en dus ben ik medio november 1999 maar halve dagen gaan werken. Later, in december, ben ik zelfs helemaal gestopt. Ik kon het niet meer opbrengen. Na 31 weken had ik last van mijn bekken, beginnende bekkeninstabiliteit, heel lastig, pijnlijk en het werd alleen maar erger. Tegen het einde van de zwangerschap kon in niet eens meer mijn eigen benen optillen en draaien in bed! Naarmate de zwangerschap vorderde, bleek tijdens de controles dat mijn bloeddruk steeg. Onze voorkeur ging uit naar een thuisbevalling, maar met deze bloeddruk mocht dat niet. Dan moest er voor de zekerheid poliklinisch bevallen worden. Dat was wel balen, wij hadden ons verheugd op gezellig thuis zijn….. Ook kreeg ik last van vocht…. heel veel vocht. Tot in de 35ste week van de zwangerschap was ik slechts 7 kilo aangekomen en toen ineens kwam er 6 kilo vocht bij in de loop van 1 week! Dat was zoveel dat ik zelfs geen schoenen meer aan kon en de ringen moest aflaten. Het was afschuwelijk, ik voelde me net zo’n waggelende eend!

Echo Extra

Een van de meest indrukwekkende momenten tijdens de hele zwangerschap was de echo op 21 oktober 1999. Een zogenaamde pret echo, maar niet heus! Dit buro mag een “medische uitspraak” doen over de gezondheid van het kindje. Tijdens de echo wordt de baby als het ware ontleed. Alle organen en belangrijke “onderdelen” worden bekeken en beoordeeld: de aorta, de hartkamers, de hartkleppen, de nieren, de longen, de hersenen, de kleine hersenen, de fontanel. Maar ook: de vingertjes, de teentjes, de ruggengraat, het middenrif, het gehemelte…. en nog veel meer…. Onze baby was op dat moment 20 weken en 2 dagen oud en volgens deze echo liep hij een beetje voor op schema. Ze kwam op 21 weken uit. Dat was wel een geruststelling, niets geleden van al mijn spugen en misselijkheid. En helemaal gezond, dan valt ook een hele last van je schouders….. Ik wilde graag het geslacht weten (nieuwsgierig als ik ben), voor Ron hoefde dat niet zo nodig (hij vond het niet belangrijk om te weten). Het was een jongen, dat wist de echoscopiste 500% zeker! Dus vanaf dat moment zijn wij onderling zijn naam gaan gebruiken. Vanaf dat moment was onze baby ineens Yorrick! Achteraf vinden we dit heel belangrijk, omdat het contact met het ongeboren kind, onze zoon, hierdoor enorm versterkt werd. We hebben ook nog veel lol gehad, zo van: “stel je nou eens voor dat het toch een meisje wordt….”

Een vriendinnetje

Als het een meisje wordt….. Dat zou sowieso al problemen opleveren! Een bevriend echtpaar was namelijk gelijk met ons zwanger en 1 dag na ons uitgerekend. We kwamen elkaar tegen op de voorlichting van de kruisvereniging. Later ben ik samen met haar gaan zwangerschapszwemmen en naar de zwangerschapsgymnastiek geweest. Aangezien wij inmiddels wisten dat het een jongens zou worden moesten zij wel een meisje krijgen. In ons enthousiasme hadden we die twee al voorbestemd om te gaan trouwen. We hebben de hele zwangerschap ontzettend veel lol gehad samen en ook (natuurlijk) de kwaaltjes en dergelijk gedeeld. Onze vrienden hadden, in tegenstelling tot ons, die mooie roze wolk. Daar hebben wij van meegenoten. Heerlijk als iemand op die manier (lijkt bijna onbezorgd) zwanger kan zijn.

Hun dochter is op 2 maart 2000 geboren. De volgende morgen belde de nieuwe papa ons om dit te vertellen. Dit drong totaal niet tot me door….. “Wie? Wie belde?” dacht ik….. Laat ik hem maar feliciteren dan zal het wel goed zijn….. Pas 10 minuten later drong het tot me door! Onze vrienden hadden een dochter en dat terwijl ze 1 dag later uitgerekend waren! Ik was hier totaal niet op voorbereid. Maar goed! Het trouwen kon in ieder geval doorgaan.

We zijn snel op visite gegaan om het mooie meisje te bewonderen.

Volgende week deel 3