Reanimatie

Terwijl de gynaecoloog met Yorrick een afgezonderde ruimte inliep hoorde Ron hem vragen om een team. op dat moment dringt dat niet tot je door. Wij verwachten Yorrick ieder moment te horen en terug te krijgen. Na ongeveer 10 minuten kwam de gynaecoloog terug en zei dat het niet goed uitzag….. Wij vroegen ons af wat hij daar nu mee zou bedoelen….. Nog steeds hou je geen rekening met het feit dat je kind wel eens overleden zou kunnen zijn….. de gynaecoloog vroeg hoe onze zoon zou gaan heten… “Yorrick” zeiden wij in koor, we hoefden er niet over na te denken… De placenta werd gehaald en even later kwam de arts-assistent een aantal hechtingen zetten, omdat ik toch een beetje was ingescheurd.

De volgende 10 minuten ongelofelijk lang….. “Ik wil mijn kind!” denk en roep je zelfs op enig moment…… Niemand reageert….. Wij waren op dat moment alleen met z’n tweeën op de verloskamer, alle aandacht ging naar Yorrick….. 20 minuten na de bevalling kwam de gynaecoloog terug met de mededeling dat Yorrick overleden was en dat we dit binnen enkele ogenblikken officieel door de kinderarts medegedeeld zouden krijgen. Zelfs dan nog dring het niet tot je door. Toen kwam de verpleegkundige huilend de verloskamer binnen….. En dan….

Even later was het officieel. Yorrick was gedurende 20 minuten gereanimeerd zonder enig resultaat. De pogingen worden dan (volgens de procedure) gestaakt. Hij gaf geen enkele reactie op de reanimatie hetgeen de kinderarts erg vreemd vond. Zijn vraag was dan ook of hij een sectie mocht laten uitvoeren. Alles ging dus ineens heel erg snel…..

Wat nu?

Terwijl we nog moesten wennen aan het idee dat we nu alsnog met z’n tweeën naar huis moesten werden er allerlei dingen op touw gezet om ons op te vangen en te ondersteunen bij ons verlies. Zo werd ons verteld dat Yorrick zo meteen op de kamer zou komen. Mijn reactie was dat ik hem zeker wilde zien. Ron had zoiets van: ‘Ik heb nog nooit naar een dode gekeken en dit wordt zeker niet de eerste…..’ Voor ons was dit heel eenvoudig. Zodra Yorrick op de kamer zou zijn en Ron wilde dit niet zien, dan zou hij wel even op de gang wachten. Achter de schermen was men hier helemaal niet blij mee. Ervaring heeft geleerd dat het voor het verwerkingsproces beter is dat de ouders hun kind zien en er op deze wijze afscheid van nemen….. Hoe pakken we dit aan was de vroeg men zich achter onze rug af…..

Inmiddels was onze dienstdoende verloskundige gebeld en gearriveerd. Zij kwam binnen en vertelde dat ze Yorrick had gezien en dat het een mooi kind was. Met name richting Ron werd gezegd dat er niets akeligs met hem was. Zij wilde hem wel voor ons gaan halen. Ron had nog steeds zo zijn twijfels, we zouden het wel zien. Toen uiteindelijk de verpleegkundige met Yorrick binnenkwam had Ron zoiets van: “Zo zou ikzelf ook gekeken hebben in deze situatie”. Hij herkende zichzelf in Yorrick en was gelijk verkocht. Ik kreeg Yorrick op mijn arm en was blij dat hij in ieder geval mijn neus had! Onze verloskundige vroeg of we een fotocamera bij ons hadden. Het antwoord was ja, en zij begon foto’s te maken….. Ze vond dit zelf eigenlijk maar niks en voelde zich een beetje idioot. Maar ja, uit ervaring wist zij hoe belangrijk het voor de ouders is om achteraf foto’s van hun kind te hebben.

Yorrick was in een baddoek gewikkeld en zag er heerlijk lief uit. Het was net alsof hij sliep. Na enige twijfel hebben we heel voorzichtig zijn hoofd uit de baddoek gehaald. Yorrick had hele donkere haartjes, veel en ook nog eens krulletjes… Van wie zouden die nou zijn? Wat was hij knap! En toen wilde ik ineens zijn vingertjes zien, dus sloeg ik de doek verder open en haalde ik zijn armpjes uit de doek. Hele mooie lange vingers, niet van die worstjes zoals ikzelf. Nee, dat zou een perfecte pianist of chirurg worden volgens Ron. En in onze familie is altijd gegekt over de tenen: jubeltenen, lange tenen, dikke tenen… Dus ik wilde ook nog zijn tenen zien! Ik sloeg de doek rond zijn beentjes open en bekeek uitvoerig zijn teentjes. Hij had grote voeten, maar wel de juiste tenen. De dikke teen was kleiner dan de tweede en zo moest het volgens ons. Omdat Yorrick het koud zou krijgen heb ik de doek weer een beetje dicht geslagen….

Ondertussen had Ron de moeilijke opdracht om onze ouders in te lichten. Die waren niet eens op de hoogte van de ingeleide bevalling van die dag, wij hadden ze in de waan gelaten dat dat pas over een paar dagen aan de orde zou zijn. Hoe vertel je de wederzijdse ouders dat ze op het laatste nippertje toch geen opa en oma worden…..? Het eerste belde hij mijn ouders. Mijn vader was die avond alleen thuis, mama was naar een kienavond. Ron vertelde dat we een zoon hadden en dat deze bij de bevalling was overleden. Mijn vader wist niet wat hij hoorde…. Hij vroeg zich meteen af of met mij alles in orde was maar durfde dit niet aan Ron te vragen. Hij wilde mama gaan ophalen en gelijk naar het ziekenhuis komen. Maar zowel Ron als ikzelf zagen dit niet zitten. we waren op dat moment liever alleen….. Dit viel niet echt in goede aarde, en hij wilde dan naar ons thuis komen. Ook dat kapte Ron af. We wisten zelf niet hoe laat en wanneer we thuis zouden zijn en dachten onze nachtrust nodig te hebben voor de dagen die nog moesten volgen. Even later had ik mijn vader zelf aan de telefoon en hij had de moed had verzameld om naar mijn toestand te informeren. We spraken af dat zij de volgende morgen rond een uur of 10 naar ons zouden komen.

Toen moest Ron zijn eigen ouders bellen. Ook zij waren totaal verslagen. Zijn vader kwam aan de telefoon en kon na de mededeling van Ron niet eens aan Ron’s moeder uitleggen wat er gebeurd was. Ook met hun hebben we afgesproken dat ze de volgende morgen langs zouden komen. Zij zouden ook de broer en zus van Ron inlichten. Achteraf hebben we gehoord dat de hele familie die avond nog tot laat bij elkaar heeft gezeten bij Ron’s ouders thuis.

Omdat we met de buren hadden afgesproken dat zij bij ons zouden versieren moesten ook zij gebeld worden. Wie weet hadden ze ons ’s ochtends zien vertrekken met de spullen….. En om nu een versierd huis te vinden….. Ik heb zelf nog even met een goede vriendin gebeld om haar te vertellen wat er gebeurd was. Heel kort, ik moest het kwijt, en afgesproken dat ik morgen terug zou bellen.

Wassen

Onze verpleegkundige vroeg aan ons of zij Yorrick mocht wassen… natuurlijk, want hij hoeft toch niet zo “vies” te blijven. We hadden ons favoriete pakje voor hem meegenomen, dat had ik speciaal voor hem gekocht.. heel mooi, blauw, zacht stof, lekker warm en het was maatje 62. Gelukkig maar, want Yorrick was niet klein. Ron haalde de kleertjes uit de tas…  broek, truitje, jasje, sokjes, rompertje met mouwtjes en de luier en gaf die aan de verpleegkundige. Zij legde Yorrick op het aankleedkussen en haalde hem helemaal uit de baddoek. Yorrick was 53 cm groot volgens de meting en hij woog 4145 gram. Alles werd netjes opgeschreven en ik kon het vanuit mijn bed volgen, Ron stond ernaast. Ondertussen maakte onze verloskundige foto’s….

Het water in het badje werd op temperatuur gebracht en voorzichtig werd hij afgespoeld, heel lief, zoals ze dat deed, heel voorzichtig… Daarna werd hij weer op het aankleedkussen gelegd, afgedroogd en aangekleed. De luier moest natuurlijk ook om… anders zit het pakje zo raar…. De sokjes aan, gelukkig hadden we naast de kleine maat ook een grote maat meegenomen… De capuchon werd opgezet en Yorrick zag er stralend uit. Perfect, zo moest het, en alles paste precies!

Hij werd terug bij mij op bed gebracht en zo hebben we nog even geknuffeld. Ron wilde hem ook graag vasthouden, hij ging naast mij zitten… de kleur van zijn bloes paste bij de kleren van Yorrick…

Inmiddels was het een uur of 12 ’s nachts, ik had al die tijd in de houding gelegen waarin ik de bevalling had gedaan, het bed stond zelfs nog in de bevalstand… Er was mij wel gevraagd of ik gewassen wilde, maar dat wilde ik niet…. Maar ik kon zo niet naar huis, dus ben ik me gaan douchen. Samen met Ron naar de badkamer en daar werd me duidelijk dat ik inderdaad een bevalling achter de rug had… veel bloed en ik had ook veel pijn… ik stond een beetje te lang onder de douche en viel op een gegeven moment bijna flauw… tja.. ik had ook nog niets gegeten of gedronken… Dus na het douchen kregen we botenhammen en een glas cola, ja daar had ik zin in.. dat had ik al heel lang niet meer gehad…. Yorrick lag op dat moment in zijn bedje bij ons op de kamer… ik kon hem de hele tijd zien….

Naar huis

Toen overviel ons ineens een gevoel van machteloosheid… we konden hier niets meer doen.. thuis zaten de katten alleen… ik wilde naar huis, Ron ook… de arts-assistente kwam nog even met ons praten, onze verloskundige was inmiddels al naar huis en onze verpleegkundige had haar dienst overgedragen. De kraamzorg voor de volgende ochtend was voor ons geregeld voordat afscheid van ons werd genomen. De arts-assistente liep met ons naar de auto, ik werd naar buiten gereden in een rolstoel…. Yorrick bleef achter in het ziekenhuis…..

Volgende week: De eerste dagen erna

Lees hier deel 3