Gisteren naar het zwembad geweest. Stiefzoon zit op zwemles maar heeft wat meer moeite met het hele gebeuren dan de rest van zijn zwemklasje, dus we gingen even oefenen.
Mijn kleine meid natuurlijk ook mee!
In eerste instantie was ze toch wat angstig, wat mij verbaasde aangezien ze een echte waterrat is, maar het was natuurlijk afgelopen zomer dat ze voor het laatst gezwommen heeft.
Met buikband en opgeblazen “spierballen” klampte ze zich helemaal aan me vast en zenuwachtig lachte ze een beetje. Na eventjes een beetje gedobberd te hebben was ze wel weer gewend en dat heb ik gemerkt ook!
Ineens moest de buikband af en mocht ik haar ook niet meer vasthouden… ze wilde zelf zwemmen. “Ikke kan het!” werd er dan tegen me geroepen en dan zette ze zich met haar lange benen af tegen mijn buik. Als ze op ongeveer 1,5 meter weg was, kwam de hondjes-slag tevoorschijn en zwom ze weer terug…
Toen ik ’s avonds uitgeput achter de pc en even dat verhaaltje wilde tikken aan mede-mama’s op het forum waar ik al jaren zit, kwam ik ineens op iets heel grappigs…
Gisteren werd ze over 3 maanden en 3 dagen, 3 jaar!
Ineens krijg ik weer een flinke knoop in mijn buik… Mijn kleine meid wordt al bijna 3! Hetzelfde gevoel als dat ik vorig jaar rond deze tijd kreeg… wat gaat het hard!
Er is alweer een jaar voorbij! Voor mijn gevoel heb ik 2x met m’n ogen geknipperd en ineens is ze van een pasgeboren baby veranderd in een meisje die mij er elke dag aan herinnert dat ze het wel zelf kan! Een meisje dat mij niet meer zo veel nodig heeft als voorheen… Mijn mini-evenbeeld die steeds zelfstandiger wordt.
De tijd gaat veel te snel voorbij!
Begin volgend jaar ga ik weer aan het werk, dan zal ik minder tijd met mijn mooie Delilah hebben… ik wil er nu nog eventjes niet aan denken… eventjes nog genieten met z’n tweetjes. Eventjes genieten van dat heerlijke koppie, nu ze nog tijd voor mij heeft en voordat het onderbuikgevoel weer terug komt als ze bijna 4 jaar wordt!