Het borrelt bij me. Hoe komt dat? Nou, het huis is weer eens veranderd in een soort ‘uit de hand gelopen speelgoedparadijs!’ Ik zal het even uitleggen.
Het is zondag en mooi weer, hoewel het nog winter is. De kinderen kunnen niet wachten om lekker buiten te spelen! En ik ook niet, want gisteren hebben ze nog de hele dag binnen gespeeld, dus er kan weer het één en ander opgeruimd worden. Helaas gaat het opruimen van de kinderen nog niet geheel vlekkeloos, eigenlijk helpt alleen dreigen. “Mam, mag ik vandaag make-up op?” Nou, alleen als je je bureau opruimt. Dan wil het nog wel werken, tenminste, bij die van tien. Bij die van zeven helpt nog helemaal niets, helaas!

Enfin, Rosalie wilde toch maar binnenblijven, ondanks dat haar vriendinnetje aan de deur stond. Dus die mocht van mij zelf opruimen, wat ze ook deed (na enig aandringen dan, en de belofte dat ze even op de computer mocht, gewoon omkoping dus weer). De jongste, Sabine, ging wel naar buiten met vriendin. Dus vooruit, ik in haar kamertje maar even aan de slag.
Helaas, het geluk was van korte duur, want wat gebeurde er? Wat al een tijdje niet is gebeurd, want ja, het is winter (geweest) en dan zijn ze véél vaker binnen (behalve dan als er sneeuw ligt!). Grote krokodillentranen, heftige uithalen, bijna geen lucht meer want….. een tand door haar lip! Drama natuurlijk, dus op de bank, washandje op haar gezicht en kalmeren maar.
Met als gevolg dat er de rest van de middag – die nog maar net was begonnen – binnengespeeld moest worden. Nee, mevrouw wilde echt niet meer naar buiten, dus met vriendin in haar kamertje.
Deze veranderde binnen no-time in een slagveld! Dit is zo’n vriendin die met alles tegelijk wil spelen, dus alles wordt uit de kasten getrokken, op de grond gesmeten en vervolgens doen ze er niets meer mee.
Ja, makkelijk om een ander kind de schuld te geven natuurlijk, maar eerlijk waar: dat doen die van ons niet! Niet als ze alleen spelen tenminste, ze hebben wel geleerd dat papa en mama het, op zijn zachtst gezegd, niet op prijs stellen dat ze alles tegelijk uit de kast trekken. Wij hebben ze geprobeerd te leren dat ze met twee, hooguit drie dingen tegelijk mogen spelen, en als ze dan tóch iets anders willen, eerst het vorige opruimen. Daar houden onze prinsesjes zich aardig aan, totdat er inderdaad andere kinderen zijn. Dan breekt gewoon de hel los, en doen ze natuurlijk vrolijk mee!

Je weet dat het gaat gebeuren, dus probeer je ze voor te zijn en te begeleiden. Maar ze hebben maar héél even nodig, helaas.
“Mama, ik wil even met vriendin omkleden hoor, prinsessenkleertjes aan.” “OK meisjes, maar niet teveel rommel maken!” “Nee mam.” En anderhalve minuut later is het alsof er een bom is geëxplodeerd! Echt waar, ik zal als kind ook wel zo zijn geweest, maar ik kan het, na tien jaar moederen, nog steeds niet geloven hoe ongelooflijk snel dit gaat.
Misschien is dit voor mij wel de grootste verandering (lees: aanpassing) geweest van het moeder worden: het feit dat het huis gedeeld dient te worden met ‘anderen’ (mijn bloedjes van meiden, die ik nóóit meer wil missen). Het feit dat, hoe vaak je ook schoonmaakt en opruimt, er altijd troep blijft komen in het huis. Ik weet nog heel goed dat we met zijn tweetjes waren; je ging iedere week eventjes door je huis en klaar was je. Nou, zo werkt het echt niet meer.
Gelukkig ben ik wel iets makkelijker geworden, dat móét ook wel hoor! Je kunt echt niet elke dag je huis spic en span hebben, en soms zit je ’s avonds in de troep tv te kijken. De ontspanning heb je echt nodig, dus dan maar niet kijken naar de rommel. Maar toch baal ik nog steeds dat er, als ik net de ramen van de binnendeur heb gelapt, tóch weer vette vingers op zitten. Het blijft vervelend, dat als je net hebt gedweild, er weer een beker limonade omgaat.
Natuurlijk hebben we ook een papa in het verhaal. Helaas heeft die een 36-urige werkweek, en daarnaast is hij een enthousiast fotograaf, dus veel minder tijd voor de kinderen. En een echte man, dus die ziet die vingertjes en spetters niet. Die dag was hij de deur uit ter voorbereiding van een bruiloft, dus toen hij thuiskwam, had ík het helemaal gehad en mocht híj aan de slag!
Ach, het is allemaal maar tijdelijk, zo denk ik dan en dat houdt me op de been. Over een jaar of vijftien (!) zijn ze het huis uit en is het weer helemaal zoals ik het wil. Hm, wat zal het stil zijn…