Rond de tijd dat ik in mijn laatste basisschooljaren zat hadden we in onze voortuin een appelboom met, hoe kan het anders, eetbare appels. Ik was zo verliefd op het idee dat je, als Amsterdammer dan, van je eigen boom kon eten dat ik destijds besloot om, wanneer ik later een eigen woning had, ook een prachtig appelboom in de tuin te willen. Enkele maanden na mijn 18^de verjaardag kon ik samen met zoonlief naar onze eerste woning verhuizen. Helaas had de woning geen tuin dus moest mijn appelboomwens nog op hold gezet worden. Jaren later kregen we door middel van een woningruil onze tweede woning, maar ook deze had geen tuin. Maar toen kindje nummer 5 zich aandiende verhuisden we naar een andere woning, ook zonder ‘echte’ tuin maar wel met een groot dakterras. En laat het nou zo zijn dat er ook zoiets als megaplantenbakken bestaan. En zo kreeg ik dan eindelijk de mogelijkheid om mijn lang gekoesterde appelboomwens in vervulling te laten gaan en dit deed ik dan ook.

Ik ben geen appelboomkenner, eigenlijk geen kenner van welke boomsoort dan ook. Maar ik had mijn zinnen op het hebben van een appelboom gezet. Al die jaren in mijn achterhoofd opgeslagen en nooit verloren gegaan en ik ging er volledig voor. Om de keuze voor een boompje niet al te ingewikkeld te maken brachten manlief en ik een bezoekje aan een bouwmarkt waar ik de keuze uit enkele appelsoorten had. Kiezen viel me zwaar en zo eindigden we met welgeteld twee miniappelboompjes die nog steeds voor de deur staan te pronken.Inmiddels zijn mijn twee appelbomen ruim twee jaartjes jong. Helaas groeit de een beter dan de ander maar nog steeds ben ik erg blij met beide. Toen, enkele maanden terug, de lente zich aankondigde werd ik door mijn appelboompjes blij verrast. Mijn boompjes stonden in bloei en wat zag dat er met alle bloesem mooi uit. Op dat moment besefte ik goed dat de winter achter ons lag en we richting de warmere dagen gingen. Terwijl ik vol bewondering naar de bloesem keek zakte ik weg in een droom van een boompje vol appels waar de kinderen van konden snoepen. In werkelijkheid zal dit zeker nog enkele jaren op zich laten wachten maar hé, geduld is een schone zaak.

De bloeiende bloesem heeft tot mij grote vreugde bewezen dat beide bomen vruchtbaar zijn. En bij het ontdekken van echte miniappels was ik positief verwonderd. Ik was kinderlijk blij en kon het niet laten om iedereen die het maar horen wil over mijn goed groeiende appelbomen te vertellen. Ook de kinderen waren onder de indruk en vroegen vol enthousiasme of ze de miniappels konden eten. Een beeld van de kinderen die mijn appelboompje indoken om een niet eetbare appel van de boom te ontdoen flitste voorbij. Ondanks mijn teleurstellend antwoord bleven ze evengoed enthousiast en werd de boom met rust gelaten. Ik heb ze dan ook wel verboden om aan de boompjes te zitten en hen met de taak opgezadeld om buurtkinderen uit de buurt van mijn geliefde appelbomen te houden.In afwachting op de echte eetbare appels, mocht dit ooit het geval zijn, kunnen we intussen wel van het prachtig uitzicht van bloesem en miniappels genieten. Maar hoe gaaf zou het zijn als we over enkele jaartjes echt van onze appelbomen zouden kunnen snoepen?

Nicky, trotse moeder van vijf kinderen en hoofdredacteur en blogger bij Mommyonline.nl en Beautytopia.nl. Een thirty-something watervrouw (lees: waterman), een ware nail-addict en kan van lekker vrouwelijke geuren maar niet genoeg krijgen.