Sommigen zweren erbij: Valentijnsdag. De dag vol hartjes, zoete liefdesverklaringen, tedere woordjes en een heleboel opgelegde romantiek. Op Valentijnsdag lopen meer mensen hand in hand, gaat het sms-verkeer met sprongen omhoog en wordt er meer gegiecheld en geheimzinnig gedaan dan op andere dagen. En juist dat laatste trekt mij niet aan Valentijnsdag. Waarom zou je een specifieke dag nodig moeten hebben om tegen iemand te zeggen dat je van die persoon houdt? En omdat meteen te bewijzen met een bos rozen waar je op andere dagen in het jaar minder dan de helft voor betaald. Valentijnsdag is een commercieel gebeuren geworden. Voor sommigen is dat misschien leuk of een goede gelegenheid om zich eindelijk uit te durven spreken, maar voor mij hoeft het echt niet zo. Ik heb er nog nooit van gehouden om iemand de liefde te verklaren op gezette tijden omdat de massa mij dat voorschrijft. In de puberteit was het een tijdje erg belangrijk onder een groep meiden waarmee ik omging dat je zoveel mogelijk valentijnskaartjes kreeg op die dag. Hoe meer, hoe populairder. En daarmee steeg je in aanzien en werd je meteen een stuk populairder. De proef op de som nemend heb ik ooit – ik was veertien- een keer verzonnen dat ik een vriendje had. En raar maar waar; ik werd ineens uitgenodigd voor feestjes en andere gezelligheden waar ik anders niet gekomen zou zijn. Ik heb het een paar weken smakelijk volgehouden, maar daarna was ik het liegen beu. Het hoort niet bij me. Bovendien zijn leugens moeilijk te onthouden omdat na de eerste onschuldige leugen vaak een volgende komt en daarna nog een om uiteindelijk te eindigen in een web van leugens waar je bijna niet meer uitkomt. Ik liet het geheimzinnige vriendje mij dumpen en kwam weer bij mezelf terecht. Ik heb er nooit spijt van gehad. Ook heb ik er nooit spijt van gehad dat ik ooit naar een leuke jongen een kaartje stuurde, enkele weken voor Valentijnsdag waarop ik krabbelde dat ik weliswaar te vroeg was mijn blijk van liefde, maar dat ik het leuk vond als hij toch eerder met me wilde uitgaan. We hebben een geweldige tijd samen gehad al werd het uiteindelijk niets concreets. Hierna heb ik Valentijnsdag toch altijd een beetje gemeden. Als student in de horeca werkend vond ik het wel best; niemand wilde werken op die dag, maar ik wel. Later wist ik vriendjes handig van de dag af te leiden en uiteindelijk trof ik in mijn huidige vriend en papa van mijn kinderen iemand die er nog minder van gediend is dan ik. Wat een opluchting! Mijn vriend vindt dat hij niet een opgelegde dag nodig heeft om me te vertellen dat hij van me houdt. Daar ben ik heel blij om. Voor mij geen rozen, hartjes en stille liefdesverklaringen op Valentijnsdag. Dat gebeurt op andere dagen als ik het niet verwacht. Dat maakt het voor mij des te specialer. Deze houding heb ik heel lang weten vol te houden en nog steeds geef ik niet veel om Valentijnsdag. Toch voelde ik mij vorig jaar ontroerd. Onze zoon had op het kinderdagverblijf een knutselwerkje voor mij gemaakt. Het was een plakkerige bedoening, eigenlijk verre van mooi, maar het raakte me diep in mijn hart. Dat opgetogen snoetje van mijn oudste die me vervolgens een extra knuffel gaf. Hou dan je ooghoeken maar droog. Dat overkwam me ook met Moederdag. Ik kreeg een hartvormig beplakt doosje met daarin een ketting van aaneengeregen stukjes rietjes. Aan de ketting hingen papieren hartjes waarop stond dat hij heel veel van mama hield. Ik weet niet of ik dit jaar weer een kinderknutsel kan verwachten. Echt, geen idee. En hoewel ik nog steeds niet veel op heb met Valentijnsdag, merk ik dat ik langzaam wat milder in mijn veroordeling begin te worden. Mijn vriend moet daar hartelijk om lachen. Maar ik geef het toe: waar de gehele commercie niet geslaagd is, is het mijn peuter van drie onherroepelijk gelukt. Mama gaat door de knieën voor een peuterzoen, een knellende omhelzing en het zachtjes in mijn oor gefluisterde “mama is lief”. Valentijnsdag? Niet belangrijk. Geef mij maar mamadag.