Onlangs zijn we verhuisd.
Dagen en nachten lang heeft manlief in het nieuwe huis gewerkt. De muren zijn mooi wit geverft en de vloeren zijn voorzien van laminaat of tapijt. Binnen een week heeft manlief onze nieuwe huisje (weer) bewoonbaar gemaakt.
Inmiddels wonen wij ruim 8 weken tevreden in het nieuwe huis. De kinderen zijn erg blij met de tuin en papa en mama tevreden over het nieuwe (schone) huis.
Gister gebeurde het onvermijdelijke . Ik wist dat het, vroeg of laat, ging gebeuren. 
Uiteraard ging mijn voorkeur liever naar laat als vroeg, maar het gebeurde helaas toch vroeg. Weken lang wist ik haar iedere keer op tijd tegen te houden. Maar afgelopen dag liet mijn instinct mij kennelijk in de steek en kwam ik veel te laat op de ‘plaats delict’ aan.
Wanneer onze 2 jarige dochtertje iets in haar hoofd heeft is het moeilijk tot onmogelijk om het eruit te krijgen. Zo dus ook nu.
Met de jongens heb ik afgesproken dat zij stiften en dergelijke uit de buurt van hun zusje moeten houden. Dochtertjelief  mag enkel met kleurpotloden tekenen/kleuren. Maar keer op keer  lukt het haar om de stiften van haar broers afhandig te maken. Ondanks haar twee jarige leeftijd, en de jongens vijf, zes en negen jaar, lukt het haar steeds vaker om dingen van de jongens af te pakken.
Gelukkig ben ik , tot afgelopen dag, altijd mooi op tijd geweest om stiften en een kwast met verf van haar af te pakken.  Maar die dag verliep het echter anders. Toen ik het doorhad was het namelijk al te laat!
Dochtertjelief had een deel van onze (pas geverfde) witte muur omgetovert tot een ware Picasso-kunstwerkje. Niet in één van de slaapkamers zodat je rustig de deur achter je kunt sluiten, maar op de gang. Op de gangmuur, waar het gelijk op valt wanneer je het huis binnenloopt. En aangezien ik geregeld klanten thuis ontvang, moest de muur in korte tijd over geschilderd worden.
 Hoewel het kleurrijk is, staat het niet bepaald netjes.

Tekenen, kleuren en verven  vinden zij leuk en dat mogen ze ook zo vaak als dat zij willen doen. Zolang ze het aan tafel doen, in hun tekenblok of op losse papier. Zo nu en dan wordt ook de tafel onderhanden genomen, maar met een sponsje en zeep is dat (vaak) zo weg. Maar van de muren, deuren en ramen moeten ze afblijven. Dat is een huisregel. Maar goed, regels zijn er om gebroken te worden, niet waar?
Zo bewees dochtertjelief.  En van een beetje kleur op de muur is nog nooit iemand dood aan gegaan. En wat doe je dan als moeder? Ja, precies … helemaal niets!  Enkel zo duidelijk mogelijk proberen te maken dat er niet op muren en zo getekent mag worden. Helaas vrees ik dat dit niet de ‘eerste en laatste’ keer is, maar dat ik nog vaak genoeg de muren in huis over zou moeten verven, als gevolg van een picasso-kunstwerkje op die plek.

Dochtertjellief heeft kennelijk, tijdelijk vrees ik, begrepen dat muren, deuren en zo  ‘off limit’ zijn maar over de tapijt heeft mama niets over gezegd. Dus is mevrouwtje, deze keer met behulp van broer, met stoepkrijt op het tapijt gaan tekenen.  Dit keer beide op straf gezet en de stoepkrijt afgepakt.
Later kwam ik tot de ontdekking dat ook de stoelen onder handen waren genomen.

Hoe maak je nou aan een twee jarige kind duidelijk dat tekenen en verven uitsluitend op papier mag?