Toen in de Engelse winkels de rood-zilver-gouden kerstversieringen eindelijk verdwenen kwamen daarvoor in de plaats al snel nieuwe. Rood-roze-zilveren harten. Sint Valentijn komt eraan. De dag waarop je je geliefde een kaart stuurt. De oorspronkelijk Amerikaanse traditie is hier in Engeland stevig aangeslagen. Want kaarten sturen is een nationale hobby. In ons dorp, waar geen groenteboer of slager zit, maar wel twee supermarkten, zijn welgeteld drie kaartenwinkels. Drie! En dan bedoel ik dus winkels die uitsluitend kaarten verkopen. Dat die zichzelf kunnen bedruipen in ons middelgrote forensendorp zegt genoeg. Men stuurt en geeft graag kaarten. Toen ik op het eerste Engelse verjaardagsfeestje met peuterzoon enthousiast aankwam met mijn olijk verpakte kadootje draaide de jarige job het pakje minzaam rond in zijn handen. ‘Wat, geen kaart?’ Moeder en ik kleurden rood en moffelden het pakje met de ontbrekende kaart snel weg.

Ik heb het snel geleerd. Kom je een pakje of groet of wens persoonlijk brengen of niet, een kaart hoort erbij. En met Valentijnsdag sturen niet alleen geliefden elkaar kaarten. Vooral de jeugd stuurt graag, en veel. Kinderen aan vriendjes. Kinderen aan ouders. Een vriendin van mij kreeg een brief van de school van haar kleuter: Of dochter dan wel alle kindjes, dan wel géén kindjes in haar klas een kaart wilde sturen. Het was zo zielig als er kindjes waren die minder of niets kregen.

Zelf kan ik er niets mee, Valentijnsdag. Een stille kaart van een geheime aanbidder, ja, spannend en romantisch. Maar het mediacircus en het verplichte kaarten sturen, ik doe er niet aan mee. Ik ben te Hollands. Te nuchter. En wie niet stuurt die niet krijgt. Eén keer kreeg ik een valentijnskaart, een echte, een grote. Een anonieme. Toen ik nog een jonge, knappe studente was. Maar toen bleek dat mijn vriendin die drie deuren verder woonde eenzelfde kaart, in hetzelfde handschrift, had ontvangen, verbleekte de glorie van de kaart snel. De mysterie werd nooit opgelost. Later waren er nog wat obligate kaarten van vriendjes. Een aandoenlijke, van peuterzoon, met op de crèche geplakte crêpepapieren hartjes. Manlief leerde al snel dat ik niet blij word van een papieren attentie. Liever krijg ik een massage, of ontbijt op bed. Voor een romantisch etentje en bloemen ben ik altijd te porren, het hele jaar. Behalve op 14 februari.

Dus wat doen wij komende maandag? De kinderen in bad. In bed. Daarna kruipen we tegen elkaar aan op de bank. We hopen dat de baby ons een rustige avond gunt. We hopen dat we eens een avond zonder gekibbel van de moeheid doorkomen. Hopelijk zullen we elkaar aankijken, en glimlachen. Zullen we bedenken hoe goed we het hebben samen. Wat een prachtige kindertjes we hebben gemaakt. We kruipen nog iets dichter tegen elkaar aan, kijken wat televisie en gaan vroeg naar bed. Zodat we nog een paar uurtjes kunnen slapen voor de baby wakker wordt. Romantiek? Niet het commerciële soort, met rozen en kaarten en wijn. Echte liefde? Dat wel. Elke dag weer.

Geschreven door: Karien van Ditzhuijzen